Духовен Азбучник

Од начинот на кој разговарате со другите, од тоа како ќе им помогнете, од милостињата која ја даваш-ќе дадеш некому денар и што со тоа? Зашто Христос нѝ рече да бидеме милостиви? За да станат ли сиромашните богати? Или богатите да осиромашат? Секако не, туку смислата е да општиме со другиот човек.

Најопасното нешто во човековиот духовен живот е компромисот. Компромисот постепено човекот го претвара во фарисеј кој има две лица и две волји. Токму заради компромисот со духот на светот нашата душа станува с# потешка и молитвата сè послаба. Духот на светот човекот го врзува за земјата со стотици алки.

„Колку што е можно, внимавајте на јазикот,

да не празнослови и да не осудува, но непрестајно да ја кажува молитвата,

кога сте зафатени со работа. Тоа ви е мојот благослов, исполнувате го тоа, и сите ќе бидеме заедно во Христа“.

Не можеме ние да го менуваме она што Христос го востановил за целиот свет. Он рече: "Земете јадете, ова е Телото мое; пијте од неа сите, ова е Крвта моја" (Јован 6, 53; Лука 22, 19; 1. Кор. 11, 24-25 и Служебник).Зошто ви зборував за Светата Причест? Добро е да се подготвите деца. Вие, браќа од село, макар во постите и макар еднаш на четириесет дена да се причестите.

Мораме да разбереме дека другиот е една рана, големата рана според Отците на Црквата. Грешникот е повреден, а не лош човек. Тој е трагична личност која има минато, но во исто време и иднина. Не можете да му судите на неговото минато затоа што не ги знаете причините за неговите постапки. Не ја знаете неговата иднина затоа што не можете да го видите неговото покајание. 

Благата вест одекнува во ушите на сите, но работниот ден е исполнет со многу поважни прашања. Решавајќи ги нив, христијаните го обезбедуваат својот привремен конфор - за себе и за потомството. Се заборава смислата на животот како пат кон спасението, чувство за Вечноста, па дури и стравот Господов.

“Oдeјќи пo патoт кoн твoјoт другар за да сe смиритe, ти цeлиoт пат вo мислитe си гo oсудувал, а сeбe си сe oправдувал.
Тe сoвeтувам, акo твoјoт другар згрeшил прoтив тeбe, ти зацврсти ја мислата вo тeбe какo ти да си му згрeшил и така пoјди кај нeгo, и вo мислитe oправдувај гo нeгo, а сeбe си oсудувај сe!”

На eдeн граѓанин, кoј нe бил наклoнeт кoн мoнаштвoтo а сакал да пoјдe вo манастир, св. Нeoфoнт му рeкoл: “Чeдo, мeстoтo ниту гo спасува ниту гo пoгубува чoвeкoт, туку дeлата гo спасуваат или гo пoгубуваат”. Нeма кoрист ни oд свeтo мeстo ни oд свeт чин oнoј кoј нe ги испoлнува запoвeдитe Гoспoдoви.

 Ние не сме како православците од старите времиња.Сега повеќе намаме сили. И за нас постои само еден пат а тоа е смирението.Јас на секого му кажувам, како еден Отец мене ми кажа: Секогаш кога ќе влезам во Црква, јас треба да мислам како  сите во таа Црква се подобри од колку јас самиот. Исто така треба да зборувам кратки молитви во мојот ум.„Господе прати ми го покајанието.“

Христос не сака да не исцели без да не научи како да бидеме здрави. А за тоа е потребен труд, трпение и пред се време. Поентата не е да се исцелиме во одреден случај или да се надмине одредена препрека во нашиот живот, туку да научиме да живееме прекрасно и целосно. Да  живееме, а не да преживуваме.
                                                                          ***

Некои од нечистите духови секогаш седат покрај оние што читаат и на сите можни начини се трудат да им го отстранат нивниот ум на друга страна. Честопати, откако за тоа земаат некој повод и од самото Свето и божествено писмо, ги наведуваат на лоши помисли. Ги тераат да се прозеваат, ги исполнуваат со поспаност која е многу поинаква од обичната.

Во рајот нема да одиме со вратоврска. Ги гледате светителите? Кој отиде со неговата човечка мудрост во рајот? Еден без глава, друг без раце, трет без нозе, сиромашни, наклеветени, болни… Тесен е патот кој оди кон широчината на рајот, како што вели пророкот Давид: „Во маката моја дај ми простор“ (Псал. 4,1).

Или уште полошо - недостатокот од себеспознание и смирение. Страшното не е во тоа што грешиме, туку што мавтаме со прстот кон другите, говорејќи за етика, им судиме на нивните животи. Ова е предизвикување на Божјата долготрпеливост.
Сите сме направиле погрешни потези во нашите животи, згрешивме и паднавме.,станавме и одново се надевавме,повредивме и  нè повредија.

Оттука постои кај човек моќ да може во многу краток рок да ги преживее случувањата во скоро целиот свој животен циклус. Овој филм на животот многу често се одвива непосредно пред смрт. Оттука големата заблуда кај источните филозофи која ветува реинкарнација, која и не е ништо друго,туку ниско мудрување.

„Ако не можете да го завртите другиот образ, барем истрпете го ударот по десниот“. „Ниту тоа не можеме“, одговорија повторно. „Ако и тоа не го можете, барем не враќајте на ударот со удар“. Тие рекоа: „Ниту тоа не го можеме“. Тогаш свети Антониј му рече на својот ученик: „Свари им нешто да каснат. Тие се болни“, а ним им рече:

Светиот крал и пророк Давид е роден во овој град (Лука 2: 4-11).
Селото Химкам, близу Витлеем, било вообичаено место од кое патниците се упатувале кон Египет (Јер. 41:17). Градот се наоѓа на еден рид, на околу 10 км јужно од Ерусалим. Поклониците отсекогаш го посетувале Витлеем. Од далечина, погледот кон Витлеем е многу убав. Меѓу плодните полиња, опкружен од сите страни со ридови, тоа е навистина едно од најживописните места во Палестина.

„Молете се повеќе за gругите отколку за себе. Кажувајте ги зборовите: Гocпogи Исусе Христе,

пoмuлyj ме, но секогаш uмајте ги на ум и gругите.Сите сме gеца на ист Отец, сите сме еgно.

Затоа, кога се молиме за gругите, велuме: Гocпоgи Исусе, Христе, помuлyj не, а не: помилуј ги.

На тој начин признаваме gека тие се заеgно со нас".

Кој го признава законот како збир од сите морали, тој ја познава само корицата на книгата за моралот.
Кој ја признава љубовта како збир од моралот,тој го гледа и чита и го познава духот и животот на моралот.
Кој ја признава душата како причинител (праузрок) на светот,тој ги гледа и ги чита само буквите во книгата за светот.

- Господи, зборувај со мене!

И громови и молњи се растрчале по небото.

Но човекот не слушал. Човекот се разгледал на околу и рекол:

- Господи, дозволи ми да Те видам.

 Бог посакува сите да се спасат, но овој дар на спасение мора да биде прифатен од верникот, зашто Бог нема принудно да наметнува спасение на човештвото. Додека од една страна имаме слобода да го одбиеме дарот на спасението, од друга страна страдањето ни помага да се потсетиме дека се во овој свет е минливо и дека ни е потребен Бог.