Духовен Азбучник

Идеологиите на другите вероисповеди се разликуваат од христијанството по тоа што тие сакаат да го избегнат страдањето. Во Православието, пак, само преку страдање се спасуваш од страдање. Значи, светот не може да биде спасен на друг начин освен преку жртва.

  Начинот на кој живееме е всушност тој што не осветува - не надворешната средина, нè осветува Света Гора, туку начинот на живот на Света Гора е тој кој осветува, никој не се осветува само затоа што е монах, тој може да оди и во адот, но го осветува начинот на живот. Од тука, и дома и во семејството, дури и со нашите грижи, проблеми, таги, сето ова, целиот свој живот можеме да го претвориме во причина и пат кон светоста и средба со Христа.

Господ му заповедал да молчи (замолкне) и му се заканил да не зборува, за злиот дух заедно со вистината да не ја посее својата злоба, а и ние да се научиме да не се обѕрнуваме на злите духови, макар наизглед тие да ја говорат и вистината. Зашто нам, кои ги имаме кај себе божествените ...

 Црквата го црпи својот идентитет низ историјата не од тоа, што претставува сега, туку од тоа, што ќе биде кога во есхатонот целосно ќе се преобрази во Царство. На својот пат, таа претвкусува и веќе се приопштува кон есхатонот. Битието на Црквата е децидно определено од дијалектичкиот однос меѓу историјата и есхатонот.

Времињата брзо се менуваат, етиката на односите се менува. Се разбира, од секој можен аспект, би бил корисен предмет како „Етика на човечките односи“ или „Психологија на човечките односи“. Всушност, да се формулира што е семејство за современиот човек е доста комплицирано. Ние, како православни христијани, сме привлечени од традиционалните формулации на семејството и се обидуваме да инсистираме дека семејството е

Според учењето на Православната Црква, телото е неопходно за нашето спасение. За нас, верниците, процесот на обожение на душата е и процес на обожение на телото, бидејќи ние се спасуваме со телото. Нашето тело зема се од што живее душата ,го зема и гревот и доброто, грдотијата и светоста.

Во таква состојба маловерниот не го отфрла свесно постоењето Божјо, но се сомнева во Неговата семожност, милосрдие или Промисла. Со своите постапки, приврзаности, со сета устроеност на својот живот тој ѝ противречи на верата која ја исповеда со зборови. Таквиот човек никогаш не се задлабочува дури ни во најпростите догматски прашања, плашејќи се да не ги изгуби наивните претстави за христијанството, често пати неточни и

Реалноста на мојот живот е дека ќе паѓам, ќе грешам, ќе тагувам, ќе бидам повреден, пак ќе станам, пак ќе паднам и сето тоа се вика живот. Бидејќи да се биде во светот е многу тешка авантура која често е многу болна. Реалноста е навистина толку маргинална ако го нема Христос во неа. Животот без Христос и без можност да се надеваме на Христовото воскресение е живот полн со болка,

Меѓу благословените и свети традиции на нашата Црква е и прекрасната богослужба што ја имаме: да ги читаме статиите на Богородичниот Акатист секоја петочна вечер за време на Великиот и Свет пост, да се собираме сите верни во храмот и да и пееме на Пресвета Богородица

Многу луѓе, цели поколенија, а и секој од нас, има опит на минати грешки, опит на живот по свое, а не по Божјата волја, опит на задлабочување во мртвата суета на псевдо-животот.

И само чудото на Божествениот допир, чудото на Христовата Љубов

може да го извлече човекот од лепливите и цврсти

 Од кога постои светот, човекот ја прилагодува околината на себе. Најлесно му е да ја прилагоди природата на себе а најтешко му е да ги прилагоди на себе другите луѓе и општеството во кое се наоѓа. Човечката енергија најмногу се троши во борбата да ги промениме другите околу нас или да спречиме другите нас да не менуваат.

          Верата е зракот, надежта – светлината, а љубовта е сончевиот круг. И сите тие сочинуваат еден блесок и еден сјај.
Верата може да направи сè, сè да создаде. Надежта, ја повикува Божјата милост и ја прави непосрамена. А љубовта никогаш не слабее, не заостанува и не му дава мир на оној, кој е занесен од нејзиниот блажен восхит.

Да, затоа христијани паѓат град, зашто сте едни человекоугодници, а не богоугодници, а не познаете свој грех, свој кабает, свое безумие, токо велите: „Не држиме четврци затова паѓат град“, попотого го карате зашто работит во четврток, што не сте достојни да го учите а дила да го карате.✥

Гревот е, пред сѐ, духовна и метафизичка појава. Коренот на гревот е во мистичната длабочина на духовната природа на човекот. Суштината на гревот не е во нарушувањето на етичките норми, туку во отстапувањето од вечниот Божествен живот, за кој е создаден човекот и за кој е природно, т.е. по својата природа, повикан.

Свети Григориј Палама на многу карактеристичен начин го бранел исихазмот. Тој го усвоил целиот опит на светите отци, на кој го додал и сопственото искуство, со што станал чувар на светите преданија на Црквата, спојувајќи го старото и новото.

  Нема проблем, и да се појават скитање на мислите и збунетост во умот, не треба да бидеме невнимателни,

бидејќи непријателот напаѓа и за миг нè совладува.

Во истиот миг да се вратиме на молитвата и да ì се вратиме со радост!

Црквата многу правилно и мудро ги повикува сите нејзини членови да се подвизуваат, т.е. да влезат во процесот на доброволно лишување (какво и да е тоа) за постепено да се одвојат од земните работи и да се исполнат со љубов кон небесното. Сепак, многу луѓе се спротивставуваат на овој призив за подвиг.

Великиот пост, во својата суштина, не е ништо друго освен повик до секој од нас да се запознаеме себеси, да се задлабочиме во себе, да погледнеме во својата душа и совест. Одеднаш, макар и накратко, да навлеземе во тишината. Затоа што Великиот пост е таа тишина од која сме целосно лишени во современиот свет. Не физичка, туку духовна тишина.

Затвори ли очи и денес, о бедна душо моја, пред испружената рака на гладниот кој парче леб ти побара и пак Христа не Го виде? Знаеш ли душо дека Христа денес не Го нахрани? Или се оглуши и денес кога жедниот капка вода ти побара, па и од капката милост од Христа се лиши?

 Богословскиот  дијалог е основен аспект на православното христијанство. Светите отци на Црквата постојано ја истакнуваат важноста на дијалогот во различни сфери на животот: во религиjата, каде што се формира односот меѓу Бога и човекот; во социјалното милје, каде што се градат меѓучовечките врски; во еклисиолошката сфера,