Ставови

Токму тој висок критериум недостасува кај нашиот религиозен народ, кој се поистоветува себеси со Православната Црква, без да живее според таа вера, и без да има чиста вера кон Бог. Да не се збуни некој, религиозен и православен не се истозначни термини. Токму религиозните луѓе, кои имаат некаква површна вера, кои се само на почетокот од црковниот живот, се занимаваат со скандали.

Затоа, секогаш кога можеш прескокни го јажето на несогласувањето и фати се за оној дел од приказната кој ветува радост, насмевки и љубов. Горчината плисни ја со бран од морето, измиј го отровот на искажаните зборови и погледни кон залезот на сонцето. Тоа ќе ти вети дека утре ќе изгрее уште поубаво и посветло. Во меѓувреме гушни ги оние со кои ја делиш перницата и кажи им дека ги сакаш и кога најмногу те нервираат.

Христијанската љубов, агапе, е над знаењето, т.е. таа е најголемо знаење, она што овозможува да бидете „лице в лице“ со Бог, слично со платоновото видување на идејата.
Меѓутоа, агапе е и љубов што подразбира приземност и избор, и во тоа е разликата во однос на хеленскиот ерос, што подразбира копнеж, страст, чезнеење. Агапе е љубов што поаѓа од Бог. Таа е excessus, прелевање, излевање. Платоновиот ерос, пак, е ascensus, качување, издигнување. Платонизмот подразбира еротско сознавање.

Прославувањето на новата година како што денес се слави не е некоја новина туку потекнува уште од стариот Вавилон, а неговите почетоци се регистрирани околу 2000 години пред Христовото раѓање. Во Светото Писмо на ниту едно место не се заповеда празнување на таков празник, ниту Адам славел, ниту некој од старозаветните патријарси, ниту пак Мојсеј или некој од неговите следбеници. 

Таа  е “небо“, и “добра земја“, и “гора неотсечна“, и “камен кој ги напојува жедните за живот“, и “утроба која препородува“, и “градина која раѓа омилостување“. А ненадминливата “семантика“ на православниот живопис пренесува ликовен нацрт на тие слики(претстави) – некогаш на цртеж, некогаш на боја, и ја прикажува Богородица и како престол на Божественото додека држи доенче, и во молитва, и како Гликофилиса(Млекопитателка), или како “наведната“ при раѓањето Христово или на своето Успение. Богородица е новата Ева,...

Христијанството како религија – како теоретски систем на објаснувања за рајот и пеколот, награда и казна,

едноставно е христијанство кое е одвратено од својата вистинска форма.

Или Го имаме спознаено живиот Бог, или немаме ништо.

Или го јадеме Неговото тело и ја пиеме Неговата крв, или немаме живот во нас.

Отфрлањето на исихазмот е извор на сите ереси.

Интернетот е преплавен со апокалиптични сценарија - кој од вируси, кој од заговори - битно сите го гледаат крајот на светот. А всушност, и пред короната, ние сме живееле на „крајот на светот“, па сега сме нашле повод тоа торжествено да го објавиме.
Во Јапонија, дали бидејќи се навикнати на елементарни непогоди, или се едноставно - Јапонци, кога се појавува проблем, се бара решение кое ќе биде прифатливо и полезно за сите. Јапонија беше во првите земји каде се рашири короната, но ниту еден ден немавме тотален карантин, казни за неносење маски итн.

Црквата е повикана да се бори против гревот, за кој, за жал, се смета дека генерално има целосен политички спектар. И да заземете страни едни против други или во корист на друг ќе биде во спротивност со Евангелието,
Црквата има многу поважна улога во општеството, што исто така одговара директно на политиката и протестите, но без директна интервенција и лично учество на свештенството во нив.

 Конечно, моето разбирање за вдахновеноста на Писмото е прочистено со учењето на црквите за личноста на Христос. Воплотеното Слово Божјо, Господ наш Исус Христос, не е само Бог, туку е и човек. Христос е единствената Личност со две природи - божествена и човечка. Потценувањето на Христовата човечка природа води во ерес. Древната Црква учела дека Воплотениот Логос во потполност е човек - навистина, човек онолку колку што може да биде - но сепак без никаков грев. По Своето човештво, Воплотениот Логос е роден, растел и достигнал зрела возраст.

 Додека времето силно го преокупира вниманието на луѓето, просторот како да останува на маргините на интересирањето. Но, во стварноста, времето и просторот се соединети и неразделни. Времето не постои самото за себе, туку во просторот. А и просторот не се протега самиот за себе, туку заедно со времето. Се чини, меѓутоа, дека напоредо се создава и одредена спротиставеност меѓу просторот и времето. Ослободувањето од некој конретен простор се остварува со посредство на времето. Така е и со движењето во просторот, кој претставува корпа за отпадоци на времето.

  „Навистина е почеток на мудрост стравот Господов. Мудар е оној кој се бои од Господа. А кој се бои од Господа, тој ги држи сите заповеди Негови, и во целост ја исполнува волјата Негова и го извршува секој збор Негов.
Стравот Божји е врв на сите знаења: каде што него го нема, таму нема да најдеш ништо добро.
Патот Господов е прав пат; по него одат мудрите; а кој не оди по тој пат, тој скита во безизлезни несреќи.

 Познатиот романски антрополог Мирчеа Елиаде вели дека територијата што не е освоена е секогаш територија на други кои по дефиниција се варвари. Западот се држи до таа максима и ние сме варвари за нив овде на Балканот. Сега, со помош на глобализацијата, тие нè цивилизираат. Проблемот е како гледаме на нив од Балканот, и на нив гледаме

Од устата на еден црковен човек можев да слушнам горчливи зборови за тоа дека културата е расцрковена, а Црквата – обескултурена. Ваквиот оправдан гнев е резултат на постоење поети и писатели коишто никогаш не го прочитале Евангелието, а исто така и резултат на постоење  христијани коишто со презир се однесуваат кон сета поезија и литература.

 Јас не сум од луѓето кои веруваат дека нема никаков вирус и дека пандемијата е вештачки креирана. Не, сигурен сум дека постои болеста, многу е опасна и треба да ги искористиме сите можни напори за да се заштитиме од тоа. Но, јас исто така, имам длабоко интуитивно чувство дека зад параванот на глобалната пандемија се случува промена на сценографијата на глобално ниво. Сцената каде што се случуваат сите овие промени е скриена од публиката со завесата од корона-вирусот

Технологијата ја гради културата на едно општество, и го одредува однесувањето на луѓето. Поборниците на оваа теорија сметаат дека самото општеството е немоќно и не доволно свесно да ги согледа сопствените слабости и немоќи, па дозволува технологијата да одредува општествени промени. На пример, Интернетот од корен ги смени економијата и општествените вредности.

Медицината како наука од секогаш се обидувала да го продолжи животниот век на човекот. Постојано се надградувала измислувајќи нови лекарства, операции, терапии, ама и можности за замена на некои органи кај човекот. Ова последново започнало со трансфузијата, со менување или додавање на крв кај оние луѓе на кои им била потребна истата за продолжување на животот. Медицински, и крвта е еден од органите на телото.

Во светот во кој живееме заборавивме да помислиме на било кој друг, освен на себе. Нашата генерација заборави да се грижи за другите, опседнати сме со самите себе, до таа мера што не ни е грижа за она низ коешто поминуваат другите. Ова е вистината со која секојдневно живееме. Заборавивме и како, воопшто, да не знаeме како

 Општо земено, кога човекот е глув за верата, не е надарен за мистично чувство или, пак, е скептички настроен спрема религиозно-филозофската проблематика, тој може да биде подеднакво оддалечен и од Христа и од Неговиот антипод. Кога човекот е религиозен, па дури и кога е религиозно надарен и образован, него од Христа до антихриста, со тек на времето, може да го дели само еден чекор, доколку самиот е исполнет со гордост, желба за слава и властољубие.

Ова е предизвикувачко време за нови искуства, би се рекло една можност за рестартирање на нашиот навидум „застарен“ софтвер преземен од лукав и силен „соперник“ (читај: систем), којшто често со себе носи голема моќ и контрола; којшто, впрочем, откако го беше оддалечил човештвото од правилниот курс на пловење, ни го одзел милиот човек од себеси. Го одделил детето од мајка си. Денес сме сведоци на тоа дека човештвото „појде во барата“, а човекот длабоко завлегол во еден навидум

И ете, на крај, ако Господ Нашиот Создател ја почитува нашата слободна воља ќе може ли да ве замолам да не ја злоупотребуваме ние нашата и да ја почитуваме вољата на другиот. Во овие моменти барем да ја почитуваме вољата за живот на сите оние кои се плашат од пандемијава?
    Знам дека можеме. Бидејќи можеме да не се плашиме за нашите животи во нашата луда храброст, но не