Полезно и потребно

Држат строги диети, но не постат. Одат на психијатар и седат пред телевизорот со часови, но не одат на исповед ниту во црква. Луѓето денес не сакаат да даваат туку само да земаат, без труд или лична жртва. Се плашиме да се погледнеме едни други во очи. Систематски го избегнуваме ова, содзавајќи си немир во себе.

Дојдете, верни, во светлина да ги извршуваме делата Божји, како дење набожно да одиме, секаков неправеден договор да раскинеме и секаква соблазна на ближниот  од нас да отфрлиме; телесните наслади да ги оставиме и духовните наши дарови да ги возраснеме; на гладните леб да им дадеме и на Христа со покајание да Му пристапиме, викајќи: Боже наш, помилуј нè.

Мајката Божја се обраќа кон Христос со зборовите ''Сине мој, помилуј ги своите луѓе'' . (Тоа го пишува во две бои, нејзиното го пишува со црно мастило, А Христос одговара со црвено) а Он и одговара ''Згрешиле.'' Она Му вели ''Ама Tи помилуј ги'' ,
а Он повторно и одговара ''Не се каат''
Она повторно Му вели ''Ама заради мене помилуј ги.''
И Он вели ''Заради Твоите молитви ќе ги помилувам''.

Ете така настанаа небото и земјата, во она време кога Господ Бог ги создаде земјата и небото. И секое растение полско, што уште не беше на земјата, и секоја тревка земна, што уште не беше никнала, зашто Господ Бог уште не праќаше дожд на земјата, ниту, пак, имаше човек што ќе ја обработува земјата, но се креваше пара од земјата. И ја натопуваше површината на целата земја.

Бил многу голем подвижник кој оседувал големо покајание. Писател е на многу покајни песни, коишто извирале од неговиот покаен внатрешен дух во него. Не бил учен, но Светиот Дух го учел. Оваа молитва е една од многуте негови покајнички молитви. Едноставна е и многу кратка, а истовремено многу содржајна и прецизна. Таа е сржта, центарот на духовниот живот во Црквата.

Колку е големо Твоето милосрдие, Господи, зашто си претрпел клинци и копје, заради мене осудениот на гибел; затоа Те воспевам, Христе. Сите луѓе, поклонувајќи се на крстот, трската, клинците и копјето, на живоносните Твои страдања, со песни, Христе, Те воспеваме.

Потоа рече Бог: „Нека се појават светила на сводот небески, што ќе ја осветлуваат земјата за да го делат денот од ноќта, и да бидат знаци и за времињата и за деновите и за годините; и нека светат на сводот небески за да ја осветлуваат земјата!" И би така. И создаде Бог две големи светила: светило поголемо да управува со денот и светило помало да управува со ноќта, и ѕвезди; и ги постави Бог на

Ова е времето за покајание, ова е денот спасителен, почетокот на постот: биди будна, душо, вратите на страстите затвори ги, и сврти се кон Господа.
Бурата од гревови во бездната на очајание ме влече; но кон океанот на Твојата милост трчам, Господи, спаси ме.
Самиот јас станав роб на гревот, самиот јас им ги отворив вратите на страстите, Слово милостиво!

Овој празник пред Чесниот пост е устроен за да потсети на духовниот карактер на постот. Му се посветува на проштевањето или посуштински на покајанието, кое во Црквата претставува единствената вистинска содржина на личносните односи.Телесното воздржување што се практикува за време на постот е неразделно од богокопнежливата љубов на христијаните.

Потоа, на вечерната, откако ќе го чуеме најавувањето на постот преку великиот прокимен: „Не одвраќај го лицето Твое од чедото Твое; бидејќи страдам, бргу услиши ме; пази ја душата моја и избави ја“, влегувајќи во великопосното богослужение, кое со своите посебности и молитвата на светиот Ефрем Сирин, при што преку матанија – бараме прошка еден од друг,  го извршуваме обредот на простување и помирување. Приближувајќи се еден кон друг со зборови на помирување, хорот ги пее пасхалните песни, исполнувајќи ја црквата со очекување на пасхалната радост.

Во овој ден правиме спомен на паѓањето на првосоздадениот Адам од рајската храна, што божествените отци наши го определија пред почетокот на светата Четириесетница, за да покажат со тоа колку на човековата природа и е потребен постот како средство за лекување, а и колку е гнасно лакомството и непослушноста. Со примерот на Адама светите отци сакаат и нам да ни покажат колку се кобни последиците од невоздржаноста и непослушноста. Адам, јадејќи од забранетиот плод, мислеше дека ќе стане бог.

Во сирната сабота се совршува споменот на светите мажи и жени, кои засветлиле во подвигот на постот. Со примерот на светите подвижници, Црквата нè засилува за духовен подвиг: „угледувајќи се на незлобивото живеење, да твориме многувидни и различни добродетелни дела, секој според своите сили“,

Ова подготвување на постот во Четириесетницата е востановено уште во Раната Црква. Така, знаменитите проповедници од четвртиот век, св. Василиј Велики, Јован Златоуст и Кирил Александриски во своите беседи и слова говореле за воздржанието во неделата која му претходи на Великиот Пост. Во седмиот век, преподобните Теодор и Јосиф Студит ја составиле службата за Неделата на блудниот син,

Како последица на она што Црквата е, а тоа е – заедница на живи и упокоени членови, но и на верата во воскресението и праведниот Суд Божји, се јавува принесувањето на молитви за „блажен покој“ на оние кои се упокоиле во Христа. При вршењето на помени и молитви за упокоените,

Цeлoтo Eвангeлиe учи дeка трeба да сe oстави пoмалoтo заради пoгoлeмoтo, минливoтo заради нeминливoтo, лoшoтo заради дoбрoтo, eвтинoтo заради драгoцeнoтo. Кoга Eвангeлиeтo нe би вeтувалo пoгoлeми врeднoсти, тoгаш кoј би гo oставил пoмалoтo? Кoга нe би гo oткривалo сјајoт на драгoцeнoтo благo, кoј би ги напуштил пoeвтинитe блага?