Полезно и потребно

И затоа брате мој, не барај ништо друго во молитвата, освен покајание. Ниту светлини, ниту чуда, ниту пророштва, ниту благодатни дарови, туку само покајание. Покајанието ќе ти донесе смирение. Смирението - благодат Божја. И внатре во Својата благодат, Бог ќе ти даде сe што ти е потребно за твоето спасение. И сe што е потребно, ако треба да и  помогнеш на некоја друга душа.

Еден светец вели дека Бог секогаш одговара на три начини: „да“, „не“, „почекај“. Но дали сме подготвени да прифатиме одговор од Бога?
Најмногу да се молиме за да Го слушнеме Бога, да се просветлиме, пред сè, за да придобиеме покајание и смирение. Да се молиме, да бараме од Бога да ни даде човекољубие, да ни ги отвори

Ако го соблечеш костумот што тие ти го облекоа и ја скинеш маската што ја носиш, претставувајќи се за нешто што не си, тогаш ќе видиш дека ти никогаш не покажа страв; никогаш не почувствува меланхолија. Твојот немир не ти припаѓа тебе. Тој им припаѓа на твоите улоги. Не е твој. Ти си радосен. Духот, душата која живее во тебе не знае за немир и грижи, таа е дар Божји исполнет со светлина и радост. Грижата е одговор на лагата која ја живееш.

Средбата на Доенчето Христос со старецот Симеон и пророчицата Ана (Лк. 2, 22-36), е главен настан на овој празник. На Симеон му било претскажано од Светиот Дух, дека тој нема да ја види смртта, додека не го види Господа Христа, и инспириран со Духот тој дошол во Храмот, каде што го сретнал новородениот Месија, Го зел в раце и ги произнесол зборовите кои до ден денес ние ги пееме во крајот на секоја Вечерна:

Големите дарови секогаш се проследени со големи испитанија, пред и после нивното примање. Тоа е така бидејќи добриот Бог го познава нашиот болен нарцисизам, нашата склоност да узурпираме сѐ за наша полза. Затоа, заедно со дарот и харизмата, го допушта и испитанието. На тој начин нѐ држи во смирение, за да не се возгордее нашиот ум и нѐ потсетува дека харизмата е дар а не индивидуално достигнување.

Православниот пат има поинаква перспектива. Бог е личност и нашиот однос е личен, директен и онтолошки. Не се спомнуваме за Него само еден ден во неделата со одредени молитви. Тој е мојот живот. Тој е мојот придружник. Тој е мојот татко. Откако прими плот, Тој ме разбира и јас зборувам со Него. Тој поставува пред мене царска трпеза и ме кани, мене бедниот, за да се принесе себеси.

„Кога некој од браќата има негативни помисли, мораме внимателно, со љубов и смирение да се обидеме да го поправиме. Должни сме да го поправиме. Наместо да се обидат да ги исправат погрешните помисли, денес многу луѓе, вклучувајќи, за жал и некои од нашите духовни отци, се согласуваат со нив, па дури и ги уништуваат добрите помисли. Ќе ви посочам еден пример за да сфатите како постапуваат:

Врската со Бога, она што ние го нарекуваме духовен живот, е толку едноставна и радосна, но ние ја правиме толку комплицирана и заморна, мачна и неспокојна, исполнета со вина, стравови, конфузија, негативност и роптање. И сето тоа затворено во еден израз: егоизам. Да, тоа е гордост и егоизам. Затоа што сакаме да контролираме сè, да одредиме се и да победиме во се. Бог во нашиот џеб а спасението во нашите придобивки.

Гoлeмата нoвoст штo христијанствoтo сeкoјднeвнo му ја јавува на свeтoт e: дeка ништo нe сe цeни сo пoлна цeна спoрeд надвoрeшниoт изглeд, туку спрeд суштината; дeка рабoтитe нe сe цeнат спoрeд бoјата и фoрмата, туку спoрeд значeњeтo; дeка чoвeкoт нe сe цeни спoрeд пoлoжбата и имoтoт туку спoрeд срцeтo вo кoe сe сoeдинува чувствoтo, умoт и вoлјата. Спoрeд гoлeмата христијанска нoвoст, нe e рoб oнoј кoј e надвoрeшнo зарoбeн, ниту e слoбoдeн oнoј штo има надвoрeшна, тeлeсна слoбoда. 

Ситe грeвoви Му сe нeпријатни на Бoга, нo најнeпријатeн oд ситe Му e гoрдoста на срцeтo... Нe смeтај сe сeбe си за учeн и мудар затoа штo ќe прoпаднe твoјoт труд и твoјoт брoд ќe дoплoви празeндo брeгoт... Акo имаш гoлeма власт, нe заканувај сe никoму сo смрт: знај дeка, спoрeд прирoдата, и ти си пoдлoжeн на смртта, и дeка сeкoја душа какo пoслeдна oблeка гo симнува oд сeбe свoeтo тeлo”. Вo...

Многу христијани имаат желба да одат на реката Јордан и да се измијат во неа. Но без разлика колку пати да се капеме во Јордан, колку пати да пиеме од света вода, ако не се покаеме, нема да се спасиме. Јордан е покрај нас. Тој тече во црквата- тоа е слаткото покајание и исповест. Ако се измиеме со покајание- сите наши гревови ќе бидат избришани.

А кои луѓе биле сведоци на Богојавлението?
Оние кои што ги беа слушнале зборовите на Претечата Христов, кој повикуваше на покајание, кои ги беа исчистиле душите и срцата од гревот преку покајание и кои приоѓаа кон покајно крштение.
Бог Света Троица и денес се јавува и објавува.

 Крштението е Света Тајна во која човекот, откако претходно ќе ја исповеда правата (православната) вера, преку трикратно целосно потопување во водата во името на Отецот и Синот и Светиот Дух, се очистува од сите гревови, станува мртов за гревот и грешниот живот, повторно се раѓа во духовен, свет живот и добива обновување на образот Божји во себе, кој бил унакажан од гревот. Исто така, преку крштението се влегува во Црквата и се станува христијанин. Според зборовите на Спасителот: „Ако некој не се роди од вода и Дух, не може да влезе во царството Божјо“ (Јован 3, 5).

Ти, Кој седиш на огнозрачен престол на висините, со Твојот беспочетен Отец и со Божествениот Дух, си благоволил да се родиш на земјата од неискусомажна девојка – Твојата Мајка, Исусе! Поради тоа си бил и обрезан како човек осмодневен. Слава на Твојот себлаг совет; слава на Твоето снисходење, единствен Човекољупче!

Има две главни причини зошто Црквата има толкаво почитување за Пресвета Богородица и секогаш Дева Марија. Прво – поради тоа што се покажала како најсвето човечко битие во историјата на човештвото до Христа и како таква се удостоила да Го прими Бога во својата пречиста утроба. Преку неа Бог неодвоиво и неразделно се сврзал со човекот и го остварил нашето спасение. Поминале толку човечки генерации, се родиле и живееле толку многу луѓе, но Бог чекал