отец Серафим Роуз: Два лажни пристапи кон духовниот живот
![3.angeli.so.truba](/images/stories/vesti20/SV.Serafim.Rouz.jpg)
Еден старец рече:
„Молитвата е доверба во Бога. Кога во Бога имаме целосна доверба, не е потребно ни да се молите за нешто, оти Самиот Бог ќе го земе тоа врз Себе. Мора само трпеливо да се чека плодот да созрее и да падне од дрвото. Според тоа, родители, доверете ги своите деца на Бога. Вие сте ги создале само телесно, а Бог им ја дал душата. Според тоа, Бог е обврзан и да се грижи за нив“.
Кога ќе се случи да сониш нешто лошо, не размислувај за тоа што си го видел, како си го видел, дали и колку си виновен за сонот. Ѓаволот, откако не успеал да те порази додека си бил буден, те посетува ноќе. Понекогаш Бог му дозволува да нѐ искушува додека спиеме, за да ни укаже дека стариот, гревовен човек во нас сѐ уште не умрел.
Постмодерниот омјаз на секуларизмот од крајот на вториот милениум со таков апсолутизам се промовира како Spiritus Mundi, што остава впечаток дека древниот ѕвер – дуализмот е веќе мртов и светот полека влегува во новиот еон со еден ум и една дипотрија. Идејата за лажното единство се мултиплицира на сите нивоа во животот на глобалната политеиа. Но секуларизмот е чедо на старата блудница која го опиваше умот на манихејците, богумилите и нивните браќа по прелест.
Нашиот Господ одејќи на Распетие, Му се молеше на Отецот ако може да Го одмине оваа чаша на смртта, но додаде: „Нека биде Твојата волја“. Ние се наоѓаме на истиот пат кога треба да се соочиме со болката или од трпењето на ракот, или од гледањето на љубениот кој поминува низ таа страшна болест. Резултатите од испитувањето, од анализата на крвта, компјутерскиот скен и биопсијата излегоа позитивни: „Вие имате рак“, изјави докторот. После оваа тешка вест доаѓа напорниот пат на хемотерапија и зрачење.
Мамините синови се вистински кошмар за многу жени: со сите свои проблеми тие трчаат кај своите мајки, кај нив наоѓајќи поддршка и сочувство. Нивните мајки се обидуваат да им се мешаат во брачниот живот, да го наметнуваат своето мислење. Многу од нив се толку многу заслепени од љубовта кон нивните синови, што дури завземаат страна во сите брачни конфликти, поттикнувајќи ги младите мажи да не попуштаат пред своите жени,доведувајќи ги дури и до развод.
Ова што ќе го раскажам се случуваше за време на катастрофата во Чернобил. Луѓето беа вознемирени и секој ден десетици од нив го посетуваа старец Порфириј близу Атина, прашувајќи го што ќе се случи, и дали Антихристот ќе дојде за да нè жигоса со трите шестки.
И тогаш старецот ме праша: „Отец Атанасиј, чедо, сега веќе сум слеп, моите очи не работаат затоа што имам рак на хипофизата, но сепак имам духовни очи и гледам.
Обраќајќи се за благослов, ние бараме да ја дознаеме Божјата волја
за самите нас во нашиот живот и за некои наши замисли.
Само кога би ја знаеле Божјата волја и би ја исполнувале,
крајниот резултат ќе биде да не грешиме пред Бога.
Ми кажаа за една жена дека лечи болни, користејќи различни свети нешта. Кога слушнав што прави останав вчудоневиден од техниката на ѓаволот. Држи еден крст и пее различни тропари. Пее на пример: „Богородице Дево“, и штом ќе стаса до „благословен е Плодот на твојата утроба“ плука близу до крстот, значи – се исмејува на Христа, та затоа, потоа, ѝ помага ненависникот.
Отсекогаш Црквата се грижела човекот да ја достигне вистинската полнота на своето постоење, трудејќи се да ги испише во неговото срце моралните начела, односно да го поттикне кон морално и духовно издигнување над паганскиот примитивизам, кој што, за жал, денес владее во светот што го опкружува. Да го поттикне, а не да го присили, што значи дека вистинската мисија на Црквата не е да врши притисок врз луѓето, ниту врз државата за таа да ги менува законите, доколку нејзините државјани не го сакаат тоа и сакаат да живеат според тие пагански начела.
Дете кое расте во семејство со насилство е многу веројатно да развие емоционална нестабилност и несигурност, страв, депресија, пост трауматски стрес, проблеми со сонот и хранењето. Насилството во семејството го исполнува со страв и тоа се одразува на неговиот целосен развој како личност.
Дали забележувате, дека полесно е да купиш икона и да ја поставиш на ѕид, отколку вистински да посветиш време за молитва пред неа. Тоа е еден вид „православното користољубие“ кое ги заменува сите овие дејства – како просење, барање, чукање и.т.н. Користољубието е дел од нашиот нормален начин на живот. Нашата култура нè има научно само да консумираме, односно да се здобиваме со предмети. Ние не ја добиваме храна, туку ја купуваме.
Некој ќе рече: "Јас не сум онаков каков што би требало да бидам, не разбирам ништо таму, не можам да се сконцентрирам". А ти отиди каков и да си. Еден старец кажа: "Кога ќе влезеш во парфимерија и излезеш, облеката ќе ти мириса, дури и ако тоа нема да го сакаш, дури и ако ништо не купиш." Тој кажа дека истото се случува кога одиш на Литургија.
Богоозарените луѓе биле урамнотежени и не оделе во крајности. Тие не велеле: „Остави ги лекарствата, оди само кај Бога!“, бидејќи и лековите Бог ги дал. Второ. Детето ми забегало. Какво решение да најдам? Викотници, караници? Обично, нашите решенија се панични. Решението донесено во тој миг, е во состојба на тревога и стрес. Резултатот покажува дека кога си под стрес, правиш сѐ погрешно. А Светиите кои биле попросветлени, не правеле
Многу е лесно да ја префрламе топката, ние имаме таква навика да ја префрламе топката на другиот и да прашуваме: „Отче, што да правам? Да го земам тој човек или да не го земам?“ Да, но ако ти кажам да го земеш, а здравјето ти се наруши, се појават душевни проблеми, болести, едно-друго, тогаш ќе велиш: „Ти ме посоветува да го земам!“ Што и да стане, за мене ќе се фатиш. Не, одговорноста треба да е твоја. Тоа е многу важно.
Еднаш еден човек ме праша: „Не е ли за нив разводот подобро решение, во споредба со тоа да живеат една драма, мачеништво кое никако не запира?“ Во принцип готовите решенија се многу лесни. Зашто ако јас сега дозволам „развод“, тогаш некој ќе прокоментира: „Отецот рече дека разводот е добар, кој сака нека се разведе!“ Јас не го спомнав тоа, туку реков дека во одредени случаи, кај некои луѓе се претпочита да се случи нешто кое ќе го промени тој „систем“, отколку сите заедно да пропаднат.
Во секој случај, ќе слушнеш глас во својата душа, којшто ќе ти посочи решение. Ќе видиш светлина во тунелот, ќе видиш излез за она што те вознемирува и измачува. Што е тоа решение? Решението го означува опишаното во една кинеска поговорка: „Во животот не треба да се грижиш за две работи – за оние што се решливи, и за оние што се нерешливи“.
Вам ви е познато, дека луѓето од последните времиња ќе се спасуваат преку жалости и незгоди. Зар сме иземени од тој закон? Не напразно советувале светите отци почесто (секојдневно, неколку пати) да помислиме на смртта, на судот, на неизбежното поднесување одговорност пред Господа за секој свој збор, дело, помисла, за лукавството, за пиврзаноста кон светот,
И сега велам дека за сѐ постои решение. Кое е тоа решение? Не знам кое е, кај секој е различно. Но, не е такво какво што си го претставуваш ти, туку како што Бог ти го испраќа. Кога ќе стигнеш до работ на бездната, или кога ќе го допреш дното, ќе дојде некакво решение во твојот живот. Невозможно е Бог да ме остави без помош, макар и во последниот миг. Кога преживуваме некаква трагедија, во мигот на болката го забораваме сето тоа
„Кога ние, оставајќи ги заради Господа својот дом и своите роднини, се предаваме на отшелништво од љубов кон Бога, демоните се обидуваат да нè вознемират со сновиденија, претставувајќи ни ги роднините како тагуваат, или умираат, или како заради нас трпат искушенија. Поради тоа, оној кој им верува на соништата личи на човек кој трча по својата сенка, настојувајќи да ја фати“.