Или, пак, ќе се зборува нашироко за некој родител којшто го злоупотребил своето дете – а зарем таква вест не ја потресува детската душа? Детето ќе научи нешто за кое никогаш не би требало ни да помисли… Целото тоа внимание што му се дава на злото, станува причина во душите на децата да се уриваат сите тие потпори кои би требало да ги крепат. Од тука, кога ќе дојде време да му кажеш нешто или го посоветуваш да побара поддршка, тоа ќе ти одврати: „Море каква поддршка!“

Се сеќавам во една прилика кога на едно дете му реков подолго време да поминува дома. Тоа ми рече:

– Во кој дом отче? За кој дом ми зборуваш? Зарем имам дом?

Стигнавме дотаму што кога ќе сакаш да му кажеш на детето да ги слуша своите родители, прво ти минува низ глава мислата: „А дали воопшто живее заедно со родителите?“ Не знаеш како стојат работите. Му зборуваш за дом. Потоа ќе му ги видиш родителите и си велиш: „И јас да бев нивно дете, немаше да можам да живеам во тој дом“.

Многу пати ми се случувало да дојдат родители  кои сакаат да си ги доведат децата:

– Отче, детето ми е проблематично!

– Добро, донеси го да го видам.

Детето доаѓа и во 90% од случаите проблем има не детето, туку мајката или таткото кои го донеле.

Ќе ви дадам едноставен пример. Во рехабилитациониот центар за наркозависници при Митрополијата, наречен „Покров Богородичен“, паралелно со лекувањето на наркозависниците организираме и групи за психолошка поддршка на родителите. Бидејќи видовме дека и на родителите им треба помош за да можат одново да си ги прифатат децата. Сите психолози „прегореа“, т.е. попуштија во групите со родителите. Не можат да издржат. Два-три месеци и креваат раце. Велат: „Доведи ми 50 наркомани, само не ми ги носи овие двајца родители! Не можам! Не можам да се разберам!“ Ние големите, за жал, понекогаш сме толку непристапни и заглавени во своите предрасуди, што наместо да им помагаме на децата, буквално ги уништуваме.

Еднаш бев во манастирот „Свети Ираклидиј“ во Никозија и исповедав. Беше доцна вечер. Една монахиња дојде и ми кажа:

– Во храмот има една млада девојка. Скоро 2 часа седи во аголот, плаче и ништо не ми кажува. Времето минува. Уште малку ќе ги затвориме манастирските порти. Што да правиме со неа?

Реков да ми ја доведат. Девојката дојде, ѝ пристапив многу внимателно, како се викаш, кое е твоето семејство, кои се твоите родители, како дојде тука? Беше дете од едно богато семејство во Никозија. На 6-7 километри од манастирот има едно училиште. Таа си тргнала од училиштето и дошла пешки во манастирот, зашто ѝ било страв да си оди дома, бидејќи имала лош резултат на тестот на училиште. Таа вели:

– Мислев да се самоубијам! Но, наместо да се самоубијам, си реков: да станам монахиња!

Си помислив па добро… Изгледа нејзе сѐ ѝ е исто – та самоубиство, та монахиња, исто ти се фаќа (се смее)… нема голема разлика меѓу двете, така денес си мислат луѓето…

Ја прашав како ѝ се викаат родителите и успеав да ги дознаам нивните телефонски броеви. Ѝ реков:

– Слушај, ако не ми кажеш кои ти се родителите, ќе бидеме принудени да повикаме полиција и да им кажеме дека имаме непозната девојка овде. Не можеш да останеш во манастирот, ниту можеш да станеш монахиња. Ни на таков начин се станува монахиња, ни на таа возраст. Затоа дај ми го телефонот од твоите родители.

Се јавив. Многу достоинствени луѓе, богати и со многу добар социјален статус. Грижливи родители, но со огромни грешки во односот кон своето дете, зашто замислете, оваа девојка толку беше уплашена што не смееше да си дојде дома и да каже: знаете, паднав на тестот! Не смееше зашто нејзината добра мајка ѝ рекла: ако добие повторно слаба оцена, да не си доаѓа дома!

Родителите дојдоа и рекоа:

– Ама ние го правиме ова за нејзино добро!

Да, сигурен сум дека му го сакаат доброто на своето дете, но нештото не е добро ако не станува на добар начин.

Извор: Бигорски манастир