Друго

Што да објавам на светот за тебе,
дали сум дел од твоето лозје
дали ќе дозволиш калемов
да се пренесе жив на првиот чокот ?

Господар кој ти е
На кого припагаш
Кој се грижи за тебе
На кого плодови даваш ?

Она што е интересно е што до ден денес смоквиното дрво на коешто се искачил Закхеј за да Го види Спасителот стои во Ерихон. Пред седум години дрвото било пред целосно уништување – нападнато од термити и со исушени гранки. Со помош на руски ботаничари,...

Ги газеше овие патишта
Околчуваше ниви и умови
Не знаеше кои алишта
Ги носиш на средби со чеда духовни,
Радувај се свети Кипријане Слепченски !

Ме следиш
Како роса утринска
При небесна ведрина,
Никогаш не се двоумиш

Близок,
За Таков те знам
И така Име Ти изговарам

Сонцето фрлаше бисери лесни
Како поштар ги пушташе
Од одаите небесни
На раце се сливаа од воздух влажен,
Под погледот на поет тажен

Ангелски Легии се наредиле
од двете страни се поставиле,
двери олтарски бесшумно се отвориле
нов Светија во дом примиле.
Радувај се, Гавриле Велички!

Среде храм сонце зраци не спушти
туку во него се плетат од темјан виулици,

Воздишки подарени
Ум поштеден од дигалки,
Од крила темни потемнети
Од горделиви водоскоци.

Рака на рамо пак постави
Макар чекор и да ме одмини,

Денот не го наговестува
зрак од сонце срамежливо,
пој од птица златокрила,
ветре од долина повлечено,
во туѓина.

Ноќ повторно наидува
Во утро рано на мои очи,
Ученик наместо да се надѕидува
Дозволил нешто да го кочи

Состанок,
Да, се сетив – состанок,
Ха, лукаво или мудро приметив
Како понуда пропуштив.

Состанок со Мирот пропуштив
Е можеби не бев доволно приемчив,
Поминаа жетварите
Остана по нив само плевата,

Време мерливо
За мене непознато
Истекува пред твоите очи
Во него дали нешто ме кочи
Возвестува земјата
И гласот се предава на Небесата.

 “ Соберете, еј Ангели Мои
Име Мое прославете духови Мои
Преку Него – слугата мој
Кој стана пријател со спокој “

И ние малите денес
Притекнуваме кон тебе Кипријане
Светецу во љубовен занес
Желби свои пред ноѕе твои оставаме

Едно својство има празнината
Ако не се лечи
Се претвора во пустина
Која пред човекот клечи –
Постојано се проширува.

Исполни ја оваа подмолна ширина
Барем со копнеж по љубов немирна
Па да стигнеш до лекот небесен
Кој рани залекува – иако невесел.

И сега ?

Да Те восфалувам и издигам до небото
Зборови да барам неискажани за Тебе
Да кажувам на светот колку би болело
Кога Ти не би се грижела за мене.

Ќе се собереме
од краиштата  на сите времиња
погледи ќе си размениме
во вечер која утро ќе дочека.

Заедно
опашани со ограда
во круг околу Чесна Трпеза
љубовно заробени од Света Литургија.

Понудено, тешко да се одбие
лесно на дофат, не дава заобиколен пат,
распослано, подарено, она кое нè лаже
залак кој може да стегне врат.

Ситно вее снегот
Патот го постила
Еве не уште малку на брегот,
Ги нема твоите стапала.

Тишина се удомува,
Во мисли наши носталгија

Од каде протече во овој свет ,
Или од кого се изли безшумно,
Дали си последица на гревопадот,
Или си радосница на оној кој е свет?

Не може да се верува
на оној кој не се познава себеси,
па макар за него да се зборува
дури до небеси.