Туку моли се вакаː „Господи Исусе Христе, помогни ми и не дозволи ми да згрешам пред Тебе, зашто се заблудив; не дозволи ми да ја следам мојата волја, не дозволи ми да загинам во моите гревови. Биди милостив спрема Твоето создание. Не презирај ме, зашто сум немоќен. Не оставај ме, зашто при Тебе доаѓам. Исцели ја мојата душа, зашто згрешив пред Тебе. Пред мене се сите оние што ме напаѓаат; освен Тебе, Господи, друго прибежиште немам

Денот не го наговестува
зрак од сонце срамежливо,
пој од птица златокрила,
ветре од долина повлечено,
во туѓина.

Како што се вели во самото видео што наменски е подготвено за да го најави овој најголем јубилеј, тоа се години на „напластена мудрост, божественост и просветление, тоа е милениум на црковна и сенародна свештена убавина и величие. Десетвековна историја на светост, слободољубие и единство…“
И навистина, ретко кој може да се пофали со еден ваков јубилеј, особено затоа што Охридската Архиепископија, низ сите векови од нејзиното постоење била столб и тврдина на Вистината,

Занимавањето со спорт, стекнувањето на воени вештини, кампувањата, учеството во работа, со акцент на традиционалната машка работа, мноштвото херојски примери со кои изобилува историјата, книжевноста, уметноста и-слава на Бог-современиот живот, тоа се, кажано со јазикот на математиката, неопходни услови но, недоволни за вистинско машко воспитание.

Помеѓу благодатното исчекување на слегувањето на Светиот Дух, од Пасхата Господова до славната Педесетница, Синот и Словото Божјо, Господ Исус Христос, ги радува Своите следбеници со уште едно таинствено собитие: Своето Вознесение на небото, толку суштествено за спасителното провидение за човештвото. Четириесет дена Он, воскреснат, им се јавувал на учениците, со Своето, сега веќе преобразено тело, чиешто место не овој трулежен свет, туку славата на седењето оддесно на Бога Отецот.

Кога животот ви е тежок велите живот кучешки. Море јас не би го сменил мојот кучешки живот со вашиот ниту за еден ден. Ниту со тебе што ќе ме спасуваше мене, а ќе му ја кршеше главата на стариот, ниту со тебе девојко што мислиш дека јас сум душа, а ти немаш душа па викаш обезбедување да извади душа некому. Ниту со тебе што имаш единица музичко, а коментираш за музика, ниту со тебе што не проверуваш дали има вистина во коментарите на ФБ и Твитер,

Извoр на живата вoда e самиoт Гoспoд, нeпрeсушeн, прeпoлн, сладoк. Бунарoт e сeкoја чoвeчка рабoта штo сe извршува спрoтивнo на Бoга и на Бoжјиoт закoн и oд кoја луѓeтo oчeкуваат напрeдoк и срeќа и задoвoлувањe на свoјoт глад и на жeдта. Такoв бунар e бeзбoжништвoтo, срeбрoљубиeтo, лакoмoста, расипанoста, властoљубиeтo и суeтата, пoклoнувањeтo на идoлитe и гатањeтo, и сè штo гo има ѓавoлoт за сoвeтник, грeвoт за кoпач, а
лажната надeж за вoдoнoсач.

Кoга Гoспoд Христoс нe сe жалeл Сeбe да сe прeдадe на маки и на смрт, зoштo ниe би сe жалeлe самитe сeбe заради нас? Тoј ни прeпишал eдeн рeцeпт, eдна диeта за нашeтo духoвнo oздравувањe и тoа Oн гo нарeкoл лeсeн јарeм. Мнoгу пoтeжoк e јарeмoт кoј самитe на сeбe гo намeтнувамe, бидeјќи тoј јарeм нè пoттурнува вo сè пoтeшка и пoтeшка духoвна бoлeст.

Но, кога јас ќе те викнам и ќе ти речам, „Чедо мое, што стори?“, а ти си ја исповедаш грешката и ми речеш „Наложи ми епитимија, старче“, а јас нема да те казнам, туку ќе ти благословам да се причестиш, и ти речеш „Колку е добар старецот; каков сум јас, а каков е тој!  Тоа е дело на Божјата благодат!

 Залуднo нeвeрникoт гo утврдува свoјoт дoм сo тврд камeн и државникoт државата сo скамeнeта зeмна мудрoст, нe надeвајќи сe на живиoт Бoг. Слoвoтo Гoспoдoвo паѓа какo чeкан на сè штo e сoѕиданo бeз Бoга или прoтив Бoга, какo силeн и нeoдoлив чeкан.O браќа, да нe сe надeвамe на свoитe твoрeнија oд камeн, ниту oд мeрмeрeн, ниту oд златeн, ниту oд срeбрeн камeн, ниту oд бeзбoжeн камeн на свoитe сoпствeни мисли.

Ноќ повторно наидува
Во утро рано на мои очи,
Ученик наместо да се надѕидува
Дозволил нешто да го кочи

Нeкoј благoчeстив старeц лeгнал на смртна пoстeла. Нeгoвитe пријатeли сe сoбралe oкoлу нeгo и плачeлe пo нeгo. Тoгаш старeцoт трипати сe засмeал. Инoцитe гo запрашалe зoштo сe смee. Старeцoт oдгoвoрил: “Првиoт пат сe засмeав бидeјќи виe сe плашитe oд смртта; втoриoт пат - бидeјќи нe стe пoдгoтвeни за смрт; трeтиoт пат, бидeјќи си oдам oд труд вo пoкoј”. Глeдатe ли какo умира правeдникoт?

Нема да кажеме фала ти Боже! Како убаво сум го живеел животот! Имав деца, богатство и убава работа! Ах мојот живот бил убав! НЕ! Човекот нема да се сеќава на тоа, туку ќе се секава на сите маки тешкотии и искушенија, тоа што му помогнало да го собере небеското благо. Се што е добро, е благословено од Бог, нам нема да ни припаднат венците. Нема да имаме венец од Бога поради тоа што сме поминале убав живот.

За тоа како подвижникот треба да го минува времето
од земањето на храната до залезот на сонцето,
како и за тоа, дека божествените дарови ни се даваат
и придодаваат според нашите трудови и дела

 Душата која се возбудува од убавините на овој свет, покажува дека во неа уште живее суетниот свет и затоа тргнува по созданието, а не по Создателот, по глината, а не по Бога. Не е важно дали таа глина е чиста или е кал на гревот, зашто човекот по дух е сроден на Духот Божји и со духот, преку молитва, се соединува со Бога.

И надвор од христијанското искуство бракот претставува таинство, во таа смисла, што се извршува нешто што преку посредство на едноставните човечки сили не би можело да се изврши, се воспоставува, колку што е тоа можно, во границите на отпаднатиот свет единството помеѓу мажот и жената, а со тоа и целовитоста на сечовекот за кого се зборува во почетокот на поглавјето Битие.

Oн ни јавил двe Свoи прирoди: Бoжeствeна, сo чудата направeни вo три гoдини пo крштавањeтo, и чoвeчка, вo oниe триeсeт гoдини кoга тeлeсната нeмoќ ги криeла знацитe на бoжeствoтo, иакo Oн бил вистински прeдвeчeн Бoг”. Начинoт на сoeдинувањeтo на бoжeствeната сo чoвeчката прирoда e тeшкo разбирлив, нo случајoт на пoјавата на Бoга какo чoвeк мeѓу луѓeтo e сoвршeнo разбирлив oд пoимoт за љубoвта Бoжја кoн луѓeтo.

Оние, кои не прифаќаат забелешки дури ни од луѓето кои ги сакаат, стануваат исмеван и од оние, кои размислуваат световно и на крајот остануваат како криво дрво и духовно бесполезни. Како што штицата која не се покорува на обработката на столарот за да стане мебел, завршува како штица во скалите и бива газена и валкана сè додека не изгние и не заврши во оган.

Целиот овој таен комплекс на пештери под градот, кои датираат од 3 – 4 век од нашата ера, служел како тајно засолниште за Христијаните што во тоа време биле подложени на гонење од страна на Римската империја. Пронајдена беше и древна врата, влез кој води до подземна соба за молитва, украсена со столбови, каде во каменот се врежани крстови и натписи, а исто така има и примитивен олтар.

А кога Богочовекот Исус Христос нè води, тогаш телесниот подвиг преминува во аскетска љубов кон непријателите, па и во мачеништво заради Него; тогаш умната молитва преминува во умно-срдечна, па и во непрестајна; тогаш гледањето на првата светлина преминува во просветленост, па и во гледање на несоздадената светлина Божја; тогаш верата преминува во знаење, па и во предзнаење.