„Злобното паметење е крајна граница на гневот. Тоа е паметење на гревовите на нашите ближни против нас, отстапување од правилото, кое ни го постави Бог: простете – за да ви биде простено.

Затоа е тоа – загубување на сите претходно задобиени добродетели, отров што ја погубува душата

Од боготкаената облека се лишив, кутриот јас, откако Твојата божествена заповед ја прекршив, Господи. По совет на ѓаволот, со лисја од смоква и во кожна облека се облеков. Потоа бев осуден да јадам леб со мака; земјата беше проколната да ми дава трње и боцки. Но Ти, Кој во последно време се воплоти од Дева, повикај ме пак и во Рајот воведи ме.

Оти кој од нас може да се пофали со таква витешка посветеност?! Одразувајќи го погледот кој ги набљудува, монашкиот подвиг е речиси гранично искуство за нас. Идејата дека некој некогаш се движи по рабовите на она што духот и светот го дефинираат како можно е исклучително важна, особено за едно “стадо”, како

Кон Господа повикав во маката своја, и Он ме услиши.
2. Господи, избави ја душата моја од неправедна уста и од јазик лукав.
3. Што ќе Ти даде Тебе и што ќе Ти придаде лукавиот јазик?
4. Изострени стрели на силник, разгорени со пустински јаглен.

Таму, на нeбoтo, e вистинскoтo Христoвo царствo и вистинскиoт Христoв живoт бeз примeси на грeв и смрт. Нo љубoвта на Синoт Бoжји кoн луѓeтo нашла дeка e пoпoтрeбнo да бидe вo тeлo на Зeмјата, пoмeѓу луѓeтo. Навистина, мoрамe да му бидeмe благoдарни на апoстoл Павлe штo,

Милoстињата штo сe прави oд цeлиoт ум, гo чисти чoвeкoвиoт ум. Сo eдeн збoр внатрeшната
милoстиња гo исчистува цeлиoт чoвeк. Акo e милoстињата самo oд рака, таа нe ја чисти ни
раката, а камo ли срцeтo, душата и умoт. Милoстињата oд рака e нeoпхoдна, нo таа гo чисти
дарoдавeцoт самo тoгаш кoга срцeтo ја пoдава раката кoн милoстињата.

Нeкoи нe пристапуваат (кoн причeстувањe) сo трeпeт туку сo туркањe, притискајќи гo eдeн друг, пламтeјќи сo гнeв, викајќи, карајќи и туркајќи гo свoјoт ближeн, пoлни сo мeтeж. За тoа јас чeстoпати гoвoрeв и нeма да прeстанам да гoвoрам. Зарeм нe глeдатe каква благoсoстoјба владee на oлимпискитe игри (нeзнабoжeчкитe) кoга рeдарoт пoминува пo игралиштeтo, сo вeнeц на главата,

Објаснување за значењето на псалмот 136 во Светите Богослужби, поточно во подготвителните седмици пред Великиот Пост

Со приближувањето на Великиот Пост, ние забележуваме дека во Црковните Богослужби се јавуваат посебни молитви кои Црквата премудро ги одредила за да не подготви за овој период на пост, молитва и покајание. Така, во Неделата на Митарот и Фарисејот, на утрената Богослужба се започнува со пеење на покајната песна „Отвори ми ги вратите на покајанието, Животодавче“ (Покајанија двери отверзи ми Жизнодавче).

Но, постои огромна разлика помеѓу страдањето и тажните очи. И тоа не е најлошото. Бидејќи може да се каже, и со право, дека и болката е дел од животот. Да точно. Сепак, едно е да ја доживеам мојата тага како резултат на искушенијата и неволјите во мојот живот, а друго е да го идентификувам христијанскиот живот со тажно и мрачно лице.

Преисполнет со духот кој кај тебе го засади Христос Спасителот,

преку великиот Кирил, ти пастиру Протерие чашата милостива до крај ја испи,

со венец маченички се закити од Оној,  кој за вистината го дарува,

Следејќи го Христа на Голгота,
благодатта  го исполни срцето твое,
и со ревност мажествена истапи пред дверите на беззаконието,
за да се врати слободата на угнетените,

Во овој ден правиме спомен на Второто и непоткупливо Христово пришествие, што божествените отци го одредија од две причини: прво, заради оние коишто знаат за Божјото човекољубие, па живеат мрзливо, велејќи: Бог е човекољубив, па кога ќе се ослободам од гревот (кога ќе се покаам), сум си ја завршил целата работа.   

Христијанската љубов е „возможна невозможност“ да се види Христос во секој човек, кој и да е, човекот што Бог, по Својата вечна и тајна промисла, решил да го воведе во мојот живот, макар и само за момент, не само како повод за „добро дело“ и заради вежбање човекољубивост, туку како почеток на вечно дружење во Самиот Бог.

Главната структура на истиот ја сочинуваат: голем вовед – „Молитвата како израз на нашата љубов кон Бога и кон луѓето“, утрински молитви, вечерни молитви, Акатист кон Пресвета Богородица и други вообичаени молитви.Молитвеникот, наскоро, ќе биде достапен во храмовите и во манастирите низ Скопската епархија, но и надвор од неа.

Во овој ден правиме спомен на Второто и непоткупливо Христово пришествие, што божествените отци го одредија од две причини: прво, заради оние коишто знаат за Божјото човекољубие, па живеат мрзливо, велејќи: Бог е човекољубив, па кога ќе се ослободам од гревот (кога ќе се покаам), сум си ја завршил целата работа. Второ, потсетување на овој страшен ден се прави за да знаеме што не

Што се случува со оние кои Страшниот суд ги затекнува во грев и пад? Тоа што Богочовекот Христос воопшто стапува во дијалог со нив, колку и да звучи тоа страшно („одете од Мене, проклети“), не е ништо друго освен давање на уште една можност за покајание. И наместо да признаат дека ја заслужиле казната и да побараат прошка и милост од Семилостивиот Христос и да

Љубовта е основната тема на „Месопусната недела“. На овој ден од Евангелието се чита Христовата парабола за Страшниот Суд. Кога Христос ќе дојде да ни суди што ќе биде мерило за Неговиот суд? Во параболата се одговара: љубовта – и тоа конкретна и лична љубов кон секое човечко битие што по Божја волја ќе го сретнеме во својот живот, а не само хуманитарна грижа за апстрактна правда и за анонимниот „сиромав“.