Стравот Божји ни дава сила и смелост пред Бога и во Бога. Со  истата таа сила апостолите, бестрашно и со цврста вера чекореа по  разбрануваното море  на  овој  свет и го пороповедаа Евангелието  по  сите краишта и мередијани. Со истата сила и ние им преодолеваме на стихиите и бедоносните бранови на животот, трудејќи се  да Му бидеме верни  на  Христа и носејќи го својот крст да не потонеме во погубните длабочини на гревот и злобата.

Под фотографијата стоеше натписот: погледнете, кој сум јас? Така, човекот во ова модерно време, многу често комбинира повеќе свои божества. Заради тоа, луѓето се толку поделени, разбиени, недефинирани, изгубени, дволични и личат на древното римско божество со многу ликови. Во нивните умови и срца не се запишани законите Божји, туку ликовите и примерите на нивните смртни богови.

 Оние што постојано се движат ненахално, со добри мисли, кажувајќи ги сите свои помисли на Старецот, при што со многу смирение веруваат дека не направиле ништо добро (додека се трудат со голема усрдност), тие ја кријат најголемата духовна ризница во себе, не знаејќи го тоа ни самите тие, ни другите луѓе. Така, богатството не се растура ниту од нив самите, ниту пак од другите може да биде украдено.

Апoстoлoт кoј гo пишува oва имал свeтска учeнoст, имал бoгатствo и пријатeли, имал
младoст и здравјe, ги имал ситe изглeди за свeтски успeси вo свoјoт нарoд.

Нo, тoј вeли: “Сè oставив!” Заради свoјoт Гoспoд Исус Христoс сè oставил.

Прeд свeтскитe мудрeци пoстанал какo нeразумeн, прeд бoгаташитe какo прoсјак,

„Како пролет ни засветли - светлото Господово и божествено воскресение, од земната кон небесната Пасха преведувајќи нѐ. Со неа, пак, ни сјае светлозарниот спомен на сеславниот маченик Георгија, што светло го извршуваме, за да се удостоиме за божествената благодат од Спасителот Христа“ (светилен на Утрена на св. вмч. Георгиј).

 На 06.05.2020 година, кога Црквата го празнува споменот на светиот великомаченик Георгиј Победоносец (Ѓурѓовден), Неговото блаженство,

Архиепископот Охридски и Македонски г. г. Стефан,

отслужи Златоустова литургија манастирот посветен на светиот Георгиј во Кривидол.

Според легендата свети Прохор Пчињски се подвижувал во оваа мала пештера. Тој на византискиот војсководец Роман IV Диоген му претскажал дека ќе стане византиски цар.Роман IV Диоген набргу станал византиски цар (1068-1071), и во знак на благодарност кон видовитиот пустиножител, ја подигнал прекрасна трокорабна базилика во непосредна близина на неговата испосница, првата фаза од денешната црква на св.вмч.Ѓорѓиј.

„Градењето на храмови во коишто ќе се слави верата во Триединиот Бог, е богоугодно дело што заслужува пофалба во овој, но и во векот што доаѓа. Но, вистински светото градење на храмови започнува внатре во нас, во соградувањето на свештениот олтар на нашето срце.
Затоа, апостолот и ден денес нѐ прашува: „Не знаете ли дека сте вие храм Божји, и Духот Божји живее во вас?“6, потсетувајќи нѐ дека „Севишниот не живее во ракотворни храмови.“

Тогаш царот ја повика својата ќерка и нареди да ја накитат многу убаво. Жалеше и плачеше по неа заедно со домашните, но не можеше да ја погази одлуката, божем божествена, а всушност де-
монска, за принесување на децата како жртва. И тој ја даде својата ќерка како жртва на богот на адската бездна, а самиот набљудуваше сѐ од палатата. И ја одведоа девојката на одреденото место на брегот на езерото.

Но слава на Бога! Христос се распна, погреба, слезе во адот и адот го огорчи. Значи, влезе во таинствениот мрак, го зграби човекот и го изведе горе, па заради тоа велиме: „Стана од мртвите“. Потоа се вознесе и од тогаш сите ние знаеме, дека воскреснатиот Христос за сите нас подготвил светло и сјајно место и тоа, дури, од десно на Себе. Нè стави покрај Себе. Какво величество!

– Зошто тогаш се случуваат толку несреќи? Нели Бог промислува за сите?
Не можеме да знаеме зошто се случуваат несреќите – има многу причини: нашата невнимателност е само една од илјадниците. Сепак Бог е Единствениот, Кој не е причина за злото. Господ никогаш не станува причина за зло. Има моменти кога некој нѐ задржал, па доцниме за некоја работа, но подоцна сфаќаме дека да бевме тргнале навреме, нешто ќе ни се случеше.

Вознемирен сум од владеачката тишина. Нешто се подготвува. Уште не сме сватиле како треба, ниту во какво време да живееме, ни тоа  дека ќе умреме.Што од тоа ќе призлезе, незнам, ситуацијата е многу тешка. Судбината на светот зависи од неколку луѓе, но Бог сепак уште ја држи сопирачката. Потребно е многу и со болка да се молиме, за Бог да се замеша во она што се случува ..

Ново сонце ќе засветли над упокоените, и од гробовите свои на Христос пофалба ќе Му принесат.
Христос слегнал заради наше искупување, ќе дојде заради нашето воскресение.
Помилуј ме, оживотвори ме, прости ми ги долговите мои, да ја видам милоста Твоја во Денот на доаѓањето Твое.

Развојот на денешната македонска азбука датира уште со појавата на глаголицата и потоа со замената на глаголицата со кирилица и со постепено развивање и усовршување на гласовно-графичкиот систем. До 10 век македонскиот јазик користел различни други писма, како што е грчкото писмо или некои сè уште недешифрирани писма,

Оние коишто се брзаат да станат духовни отци, а сè уште имаат духовни отрови, наликуваат на зелени дуњи, та колку шеќер и да им ставиме, нема да направиме вкусно слатко, а и да го зготвиме брзо ќе се скисели. Пофалните зборови и големите вистини имаат вредност само кога се изречени од вистинска уста, а ги восприемаат само добронамерните души и големите луѓе што имаат чист ум.

Сите твои дела кои ги правиш не во име на Небото и без дозвола на Небото, ќе ти донесат горчлив плод, бидејќи Небото нема да ги залее со благодатниот дожд, ниту ќе ги осветли со својата животворна светлина.
Што и да намеруваш, слушни го советот од Небото.
Што и да ткаеш, врзувај ги конците за небото.

Рамнодушноста кон Бога, носи рамнодушност кон сè друго; носи морална дегенерација. Верата во Бога е голема работа. Кога човекот верува во Бога, тогаш ги сака и своите родители, своето огниште, своите роднини, својата работа, своето село, општината, својата држава и татковина. А, некој што не Го сака Бога и своето семејство – не сака ништо, затоа што и татковината е едно големо семејство...

Архиепископот Пимен, уважениот и возљубен наш епископ, на 90-годишна возраст, неодамна се зарази со коронавирусот. Во понеделник вечерта беше однесен во болницата Матеј Балш, во Букурешт, Романија. Чудесно е тоа што тој служеше во соборниот храм на Митрополијата, но никој од свештениците кои се причестиле од истиот путир не е заразен!

Со благослов на Корејскиот митрополит Амвросиј, во Чонџу беше поставен камен темелник за идниот храм посветен на Успението на Пресвета Богородица. Поради пандемијата на церемонијата присуствуваа само неколку верни од оваа парохија.

Еве еден знак:
ако жалите за нешто, тоа значи дека не сте се предале целосно на волјата Божја.
Оној кој живее по волјата на Бога не се грижи за ништо.
И ако му треба нешто, тогаш тој се предава себеси и нештата на Бога; и ако тој не ја добие вистинската работа, тој сепак останува смирен, како да го имал тоа.