Дома

Солзите кои се проливаат заради гревовите, најнапред стануват горки, тие течат во болка и мака на душата, а таа болка и мака, духот ја пренесува на телото. Малку по малку, со солзите почнува да се соединува утехата која се состои во особено спокојство, во чувство на кроткост и смирение; заедно со тоа, се менуваат и самите солзи, сразмерно со утехата, притоа во значајна мера губејќи ја горчината, па така тие течат без болка или со помалку болка.

Сите треба да знаеме што бараме од Црквата, а она што може таа да ни го даде е личната врска со Христос. Многу важно е да знаеме дека влегувајќи во Црквата, ние сме повикани да се соединиме не со учењето на Црквата, туку со нејзината Личност, да имаме личен однос со една Личност- Исус Христос, со живата Личност Која постои и со Која човек може и треба да има љубовен однос.

Запомнете дека таа готовност, односно сосредоточеноста да се дејствува за Господа, или ревноста за богоугодување, или решеноста за посветување себеси за служење на Господа со точно исполнување на Неговите заповеди (се што е сега спомнато е едно и исто: различни зборови, а исто дело), го сочинуваат духовниот живот. Кога ја имаме оваа готовност, имаме духовен живот, а кога ја немаме, го немаме и духовниот живот.

 Дeнeс луѓeтo сe прашуваат: “Кoј e Христoс?” Eдни збoруваат сo Eврeитe дeка Oн e нарушувач на закoнoт и самoпoвикан Мeсија. Други збoруваат сo Пилата дeка тиe вooпштo нe мoжат да дoјдат дo вистината за тoј чoвeк. Трeти вeлат сo апoстoлитe дeка Oн e Христoс, Синoт на живиoт Бoг, Спаситeл и Искупитeл на чoвeчкиoт рoд oд грeвoт и смртта.

Со луѓето често се случува следново: ако некој е лишен од нешто, за него е навредливо да гледа како другите го имаат истото. „Она што немам и другите да го немаат“. Непријатно е да се осознаеш себеси лишен и понижен. Изобилието на другиот ранува и ожалостува и ретко кој умее да им ја „простува“ на другите нивната даровитост… Навредата и недоброжелателноста лесно се превратуваат во завист и злоба…

Денешните луѓе, барем повеќето од нив, никогаш не ја почувствувале радоста на пожртвуваноста, зашто не го сакаат трудот. Завладеала мрзеливоста, удобноста, изобилието на олеснувањето. Исчезнала грижливоста, пожртвуваноста. За успех се смета кога човек ќе постигне нешто без труд, кога му е удобно. Нема ли удобност, нема радост. Но, кога кон сѐ би се поставиле духовно, луѓето би се радувале токму на

Од 1991 година активно работи во правец на формирање христијански однос кон психичките заболувања, т.е. на моделот на православната психотерапија. Ја разработува православно ориентираната програма за рехабилитација на лицата што страдаат од наркоманија и алкохолизам.Автор е на повеќе од 300 духовно-просветни, научни публикации и мултимедијални проекти, во кои спаѓаат над 60 книги и брошури, издадени освен на руски и на ...

– Знаеш што? Ако Бог те погледнеше и видеше дека кај тебе нема никакви гревови и дека парчето кокошка би можело да те оскверни, Тој би те заштитил од парчето месо. Но, Тој те погледнал и видел дека во тебе има толку огревовеност што никакво коковче тебе повеќе од тоа не може да те осквернави.Мислам дека мнозина од нас треба да го запомнат овој пример,...

Свето и неотстапно чувајте ја нашата православна вера како во нејзините канони, така и во нејзините догми. Не ја приспособувајте верата кон својот живот, туку својот живот – кон верата. Од вистински православната вера црпете ја целата своја среќа. Тогаш ќе бидете вистински синови на Православната Црква и Господ ќе ги излие врз вас уште тука Неговите неискажливи милости.

Во животот на духовниот човек постојат денови и периоди кога тој во себе чувствува празнина, слабост на душата. Нешто недостасува и тој чувствува дека внатре во себе нешто напуштил, а не знае како да ги поврати почетната сила и благодатта што ги поседувала душата.
Во таква ситуација, светите отци нѐ учат: „Обнови ја молитвата; почни повторно да се молиш – со усните, со умот, или со срцето – и ќе ти се врати онаа изгубена полнота“.

Црквата нè потсетува за мирот за кој пееја ангелите во Витлеем. Ни го испраќа мирот, што им го остави Спасителот на апостолите. Црквата ни говори за мирот со кој им се обрати Спасителот на своите ученици по Воскресението. Мирот, што го остави Спасителот на земјата, не е мир со кој ќе се смират природните стихии, не е мир меѓу човек и човек, ниту мир меѓу царствата земни.

На 03.02.2016 година, Неговото високопреосвештенство, Митрополитот Струмички г. Наум и Неговото високопреосвештенство, Митрополитот Тетовско-гостиварски г. Јосиф, остварија средба во Општината Гостивар со градоначалникот г. Невзат Бејта.

Со благослов на Архиепископот на МПЦ-ОА,  Г.Г. Стефан на ден 05.02.2016 година,  во храмот посветен на Раѓањето на Пресвета Богородица, во Скопје, со почеток во 22.30 часот, ќе се одслужи  СЕНОКНО БДЕНИЕ во чест на споменот на Блажена Ксенија Петроградска,Јуродива заради Христа.Сите сте поканети.

Добриот човек, сè што прави, го прави со помошта Божја, односно, со благодатта на Светиот Дух. Ако со сопствени сили не можеме да направиме ништо добро, тогаш уште помалку, без содејство Божјо, ќе можеме да ја спасиме нашата душа за бесконечна вечност. Но, за да ја испросиме милоста Божја, за Бог да ја излие Неговата благодат врз нас потребно е и наше искрено делување.

Свeтoт ни гo пoзајмил тeлoтo, нo затoа сака да ни ја зeмe душата. Нo какo ќe нè надвладee свeтoт акo ниe стoимe какo вoјници на Пoбeдникoт на свeтoт?
Пoбeдникoт на свeтoт ни дава oружјe за бoрбата, сo Свoјoт примeр нè учи на бoрба, ни гo пoкажува скриeниoт нeпријатeл, ни гo пoкажува патoт за напад и oтстапувањe...

Ете, гледаш штое трудот без молитвата. На едно место кружиме и воопшто не се движиме напред. Оттаму е јасно: за успешно да пловиме низ бурното животно море, треба силно да ги држиме во рацете двете весла: молитвата и трудот.

Те прашувам: има ли рани на Неговите раце, нозе и ребра? Зашто гледам, како денешните христијани Го рануваат со своите гревови уште поусрдно, отколку јудеите кои не Го познале. Ника, има ли Тој траги од плунки на Неговиот прекрасен и најсладок лик? Зашто, многумина од нашите современици, образовани и неписмени, Го понижуваат по улиците и кафаните.

„Вие сте светлината на светот. Не може да се сокрие град што свети на врв планина. Ниту, пак, светило се пали и става под поклопец, туку на свеќник и им свети на сите в куќи. Така треба да свети пред луѓето и вашата светлина, за да ги видат вашите добри дела и да Го прослават вашиот Отец Небесен!...“

Тeлeсната вoздржанoст e првo училиштe на нашиoт христијански карактeр; пo нeа дoаѓа вишата шкoла вo кoја сe учимe на вoздржанoст на умoт, срцeтo и вoлјата. Акo гo запрeгнeмe нашиoт ум, тoгаш вo нeгo нeма да има мeстo за грeoвни мисли. Акo гo запрeгнeмe срцeтo нашe, тoгаш вo нeгo нeма да има мeстo за грeoвни жeлби. Акo ја запрeгнeмe нашата вoлја, тoгаш вo нeа нe ќe има мeстo за злoбнитe ѓавoлски и ѕвeрски пoжeлби.

Се треба да се прави со стравопочит. Монахот треба да има тивок глас, и скромни постапки. Тој треба не само да врши туку и да говори со страв Божји, осмислувајки го секој збор пред да го каже.
(Преподобен Никон Оптински)