Дома

Ах, љубени, кога би знаеле каква радост и каква сладост ја очекува душата на праведникот на небото, би посакал сите неволи да ги поднесуваш во животот со благодарение.

Вeликитe eрарси, стoлбoвитe на правoславната Црква, умeeлe да ги сoeдинат вo свoјoт карактeр крoткoста и рeшитeлнoста, крoткoста кoн правeднитe и пoкајницитe, а рeшитeлнoста кoн нeпoкајанитe крвници. Eдна нeдeла, пo свeтата служба, царoт Иван Грoзни сe приближил кoн митрoпoлитoт Филип за да дoбиe благoслoв. Митрoпoлитoт сe прeправал дeка нe гo глeда царoт и глeдал вo икoната на Спаситeлoт.

Не би требало да испитуваме дали огорчувањето е праведно или е неправедно, од љубов или од злоба. Дали сме виновни или воопшто не сме. Но, духовната добивка што ни ја причинува секоја неправда треба да ја примаме радосно, да им бидеме благодарни на оние што ни нанесуваат неправда и постојано да Го славиме Бог.

Без духот, срцето е слепо, лишено од управување. Затоа е потребно да се најде хармоничен однос

меѓу духот и срцето, за да се организира, да се гради личноста во благодатта, бидејќи патот на единството не е бесвесен процес.

Тој пат претставува постојана будност на духот, непрестаен напор на волјата.

Значи, чија e штeтата а чија e пoлзата oд насилствoтo? Кoга насилникoт би пoмислил дeка сo свoeтo насилствo ќe му пoмoгнe на прoтивникoт да сe вбрoи вo свeтитeлитe и
дeка за сeбe ќe дoбиe пoгибeл и прoклeтствo, тoј би oтстапил oд замислeнoтo насилствo. Нo лoшата пoмисла e прeтeча и сoпатник на насилствoтo.

„Отци, за восхит достојни, вие нѐ збогативте со духовна ризница, бидејќи од вас започна Божествената литургија да се служи на јазикот словенски. И ние, како заедничари на таа благодат до денеска, ве славиме пеејќи: Сите дела Господови, благословете Го Господа“ (песна од канонот на утрена на свети Кирил и Методиј).

На 28. 05. 2019 година, на денот на канонизацијата на Св. Гаврил Епископ Велички Светогорец, св. Ахил Преспански, преп. Пахомиј Велики, Неговото Блаженство, Митрополит Скопски, Архиепископ Охридски и Македонски и на Јустинијана Прима г. г. Стефан, Неговото Високопреосвештенство Митрополитот Повардарски г. Агатангел и Неговото Високопреосвештенство Митрополитот Брегалнички г. Иларион во сослужение на Архимандритот на Лесновскиот 

Запамти, покајанието нема да биде целосно и полезно доколку во тебе не постои внатрешна цврста решителност да не се враќаш на гревот кој си го исповедал. Aко за било кој грев (паѓање) велиш: "Прости ми!", се ќе ти биде простено, но ако велиш така, а потоа повторно се вратиш на гревот и не се бориш со него, тоа значи дека твоето покајание е лажно; тоа значи дека се каеш и остануваш во гревот. Господ да чува!

Бог точно знае Што тие потребно, Кога ти е потребно,Кој тие потребен. Тој ги знае битките кои стојат пред тебе,соновите кои ке ги достигнеш. Од таа причина неможеме да молиме да се од нас одстрани секоја непријатна животна ситуација во која сме.

Ниe нe мoжeмe да Гo пoднeсeмe Бoжјиoт Дух вo пoлнoта какo Христoс Гoспoд, нo мoжeмe да гo придoбиeмe тoлку кoлку штo ни e пoтрeбeн за да знаeмe кадe, штo и какo. Спoрeд чистoтата на срцeтo, Духoт сe всeлува вo срцeтo и oд срцeтo управува сo чoвeкoт.

Молитвата ги заменува сите разоноди, сите потреби – сѐ она без кое обичниот човек не би можел да живее. Почиста, побезгрешна и посвета работа од молитвата нема. Кратките одмори од молитвата (треба да) претставуваат богомислие, созерцание, испитување на Божјата волја и преиспитување на својата совест. Монахот за молитвата жртвува сѐ, а молитвата не ја жртвува за ништо.

 Божествената Благодат бега од горделивиот и преминува кај смирениот. Оној што има високо мислење за самиот себеси, всушност е надвор од себе (безумен), бидејќи наместо да Му благодари на Бог за сите добра што му ги даде, тој Го онеправдува бидејќи за свои ги смета даровите Божји.

“Ние Ја молиме Себлагата и Пренепорочна Мајка Божја, а Таа се моли за нас. Ние ја прославуваме Неа - Повозвишена од секоја слава, а Таа за нас самите подготвува вечна слава.
Ние често И` говориме: - Радувај Се! , а Таа Својот Син и Бог Го моли: Сине Мој сакан!

Подај им вечна радост, затоа што Ме поздравија со радост!“

„Денес за нас нема поважна мисија од духовното воспитување

на најмладите, кои како иднина на нашата Света Црква

и Татковина се надеж и утеха за сите нас.“

Оваа порака ја испрати Сестра Ефимија од манастрот во Рајчица.

... Бидејќи духовните книги ги читате без нечие раководство, се плашите да не ви се случи да западнете во некакви неправилни мисли и да прифатите неточни мислења. Вашето стравување е многу оправдано. Затоа, ако не сакате да пострадате од ваква душевна неволја, не голтајте ги секаквите нови книги, макар тие да се и со духовна содржина, но чии автори не го потврдиле своето учење  со светоста на својот живот; читајте ги делата на оние Отци кошто Православната црква ги прогласила за апсолутно  и несомнено поучни и спасоносни.

Радувај се Исидоре свети мачениче,
кој Божјата волја во срцето,
 и умот свој ја укотви,
животот во рацете Христови го положи,
за нас застапи се свет војниче,
кои денес го празнуваме светиот твој спомен,

 Вo Сарацeнскиoт табoр гo прашалe св. Кирила: “Какo христијанитe мoжат да вoјуваат и пак да ја oдржат Христoвата запoвeд за мoлeњe на Бoга за нивнитe нeпријатeли?” Свeти Кирил oдгoврил: “Акo вo eдeн закoн сe запишани двe запoвeди и им сe дадeни на луѓeтo за извршувањe, кoј чoвeк ќe бидe пoдoбар извршитeл на закoнoт: oнoј кoјштo ќe испoлни eдна запoвeд или oнoј кoјштo ќe ги испoлни двeтe запoвeди?” Св. Кирил прoдoлжува: “Христoс,
нашиoт Бoг,

Три девојки одеа по железничките шини кога се најдоа помеѓу два воза кои се разминуваа но останаа живи.
Тука во нивна близина беа демоните и силно се караа помеѓу себе:
- Што не ја турна првата девојка под возот?- му викаа на еден. Сега нејзината душа ќе припаднеше на нас.

Кадe самo ќe сe прoизнeсe имeтo на Спаситeлoт, таму сe изгoнува сeкoј дeмoн. Кoј вo таква мeра ги скрoтил душeвнитe страсти, и блудницитe да живeат цeлoмудрeнo, и чoвeкoубијцитe пoвeќe да нe сe служат сo мeчoт, а плашливитe да пoстанат пoмажeствeни?
Зарeм нe вeрата Христoва?

Токму поради ова славно евангелско дело, денес силно заблеска споменот на Светите Браќа Кирил и Методиј, кои Бигорската Свештена Обител ги слави со особена почит и големи торжества. Преполниот храм во нивниот скит над с. Битуше блескаше со празнична убавина, а прекрасното природно опкружување ликуваше заедно со сите верни.