Според нашиот начин на живеење, кој е ангелски, и нашето пеење треба да биде ангелско, а не телесно.

Гласното пеење укажува на внатрешно умствено извикување, а ни е дадено само за случај кога сме напаѓани од

мрзливоста и нечувствителноста, за да нѐ воведува пак во исправно духовно расположение.

Псалмот ја привлекува помошта на Ангелите; постанува оружје против ноќниот страв, носи успокојување од дневниот труд; безопасност е за младенците; украс е за возрасните, утеха е за старците; тој е најубав накит за жените. Псалмот ја населува и краси пустината; внесува мудрост во општествените собранија;  тој е првично оучување за огласените; духовен прираст за оние кои напредуваат; утврдување на совршените и учителен глас на Црквата. Тој ги прави празниците светли; тој предизвикува тага по Бога;

Духовниот живот не се состои од некакво израмнување на нашите сметки со Бога. Зашто, она што е содржина на нашата побожност, не треба да го извршуваме затоа што тоа така некаде е напишано, или пропишано; дека ова е забрането, а она дозволено; дека едно смее, а друго несмее; или дека ова е според едно правило, а она според друго, - туку едноставно заради нашата љубов кон Бога.

Блажени се оние кои го изнемоштуваат своето тело во бдениата, зашто им е припремена рајската веселба.
Блажени се оние кои се очистиле себе од лукави помисли, зашто во нив пребива Светиот Дух.
Блажени се оние кои го љубат Бога од целата своја душа, повеќе од целиот свет, зашто ќе бидат признати за Христови пријатели.
Блажени се оние што доброволно го зеле својот крст, и со дела го следат Христа, зашто ќе го досегнат горниот Ерусалем.

Третиот начин е богословскиот, каде владее реалноста и се доживува умилението, што нераскинливо е поврзано со радосната тага. Овој последен начин ќе го претпочитаме во следните анализи, како што го направивме тоа и со другите Господови празници. Само преку теологијата на Црквата може да им се пристапи на такви настани....

Суштината на Исусовата молитва не е во зборовите, туку во постојаната борба за очистување на срцевото живеалиште на Светиот Дух (Јован 14:23). Кој се бори со страв Господов, тој ја познава својата слабост и Го моли Синот Божји Исус Христос за помош и нему Господ му ја подава раката, како кон Петар, и го "носи и води, поддржува и поткрева" на дланките на благодатта.

„ Законот Божји ни го пропишува она што е за наше спасение, т.е. она што го преобразува нашето срце, а не слепо исполнување на некакви правила и конвенции, како да сме некои добро издресирани животинчиња. Та Бог не нé создаде разумни посакувајќи да бидеме програмирани и дресирани. Бог нé создаде и нé љуби како личности. “

Имав лепра.
Поминав многу години на островот Спиналонга.
Болеста нè осакати, а стравот од зараза направи здрави да бегаат и да се поттргнуваат од нас. Никој не смееше да ни пристапи. Новинарите го нарекуваа Спиналонга, остров на живи мртовци.

Многу одамна во еднo царство си живеел еден мудар и среќен цар. Во неговата старост тој бил тажен само за едно - немал деца.
Еднаш царот си помислил: „ Ќе го изберам во царството најчесното дете и ќе го посвојам. “
 Тој наредил да им се раздадат семиња од цвеќиња на сите деца и објавил:
„ Оној кој ќе одгледа од ова семе најубави цвеќиња, ќе ми биде син или ќерка.“

Деца, разните страдања, при градењето на личносниот однос со Бог, нема да нѐ одминат; ако не поради недоволниот подвиг, тогаш секако поради нашата грешност и суета. Бог најубаво, наместо нас, со љубов го промислува процесот на нашето очистување. Затоа, главниот фокус не треба да ни биде на страдањето како такво, туку на нашиот личносен однос со Богочовекот Христос.

20.03.2020 Беседа на Митрополитот Тетовско-гостиварски

одржана на 3 Акатист на Пресвета Богородица

во Лешочкиот манастир.

На акатистот беседеше Митрополитот г. Јосиф, беседата

232. Дали постојат знаци на Второто Христово пришествие?
Во Божјото слово ни се откриени некои знаци за приближување на Христовото пришествие. Имено, тие се: намалување на верата и љубовта помеѓу луѓето, намножување на пороците и сиромаштијата, проповедање на Евангелието на сите народи, пришествие на антихристот (спореди Мт. 24 глава).
233.Кој е антихрист?
Антихрист е противникот на Христос, кој ќе се обиде да го истреби христијанството, но сам ќе погине на ужасен начин (2 Сол. 2, 8).
234.Што е Христовото Царство?

Свештениците се согласија и веднаш тргнавме, само ние, неколку души. Попат почна да ни се придружува народот. Го поминавме варошот, па потоа [врвевме] низ чаршијата. Турците не ни сметаа, зашто и тие се луѓе, наши браќа од човештвото, кои се пред Бога исти и делиме исти проблеми, и среќата и несреќата исто ја доживуваме, а сега сите паѓааме од колерата како муви. И така, до вечерта се вративме со моштите во црквата Свети Климент. Другиот ден никој повеќе не се разболе од колера. Оваа грозна болест веднаш се пресече.

Светата Причест е попатнина за вечен живот, лек за бесмртност, лек за душата и телото.

Светата Причест е лек за спасение, а не начин за пренесување зараза,

како што ќе видиме во следниве чуда:

Прашање: Што е Символот?
       Одговор: Символот е исповедание на светата пра- вославна вера.
       П. Од кој јазик потекнува зборот Символ?       О. Од грчкиот.

       П. Како би го кажале на славјански?
       О. Кратко изложение на православната вера или - исповедување на верата.

Верувам во Единиот Бог Отец, Седржител, Творец на небото и на земјата, и на сè видливо и невидливо;
И во Единиот Господ Исус Христос, Син Божји, Единороден, Кој е роден од Отецот пред сите векови; Светлина од Светлина, вистински Бог од вистинскиот Бог, роден, нестворен, единосуштен на Отецот, преку Кого сè станало;

Опходот со моштите, пропратен со пеење на: „Свети Боже, Свети Крепки, Свети Бесмртен, помилуј нè“ и на тропари на повеќе Светии, го заокружи целиот манастирски комплекс, а на сите четири страни беа упатени прозби и молитви, за добриот наш Бог да ја чува нашата света Обител од секакво зло, да ги благослови и спаси жителите на градот Дебар и околните села, како и сите луѓе кои се погодени од искушението со коронавирусот.

 И уште, автентичноста му помага на христијанинот постојано да функционира во границата на Бога и човекот, во логиката и во тајната, во божествената љубов и човековата болка, во слободата и во послушанието. Ова го мотивира да се движи и надвор од личниот простор, од човековата граница, од светското време, од себе. Овие се границите во кои се крие Бог; во овие „надвор“ се среќава братот, вечноста, благодатта, вистината, Самиот Бог.

Нашата епоха има многу впечатливи нешта и секако нејзините достигнувања се импресивни. Самата најде неверојатни граници на кои им се приближи. Ги скрши преградите на земјината гравитација. Создава луѓе со досега непознати карактеристики, со вештачки или животински органи, со делови од други. Произведува видови кои до сега не постоеја. Ja променува природата, ги укинува нејзините закони. Влегува во телото, влијае на душата, креира менталитет и навики, го определува однесувањето.