Бог вели: Ти понудив оган и вода, живот и смрт, пружи ја твојата рака на тоа што сакаш (Кн. Мудрост Сир. 15:16-17). Демонот вели дека пружањето на рацете не е во твоја власт, туку дека зависи од некоја потреба и сила. Тебе ти се чини дека тоа што тој го кажува заслужува повеќе доверба, но не размислуваш за растојанието кое ги дели советниците, за тоа дека еден е Бог, а другиот е демон.

Љубовта не зависи од времето и секогаш има сила. Некои мислат дека Господ страдаше заради Својата љубов спрема човекот, но бидејќи тие самите таа љубов не ја наоѓаат во својата душа, мислат дека тоа било некогаш одамна. Но, кога душата ќе ја познае љубовта Божја преку Светиот Дух, тогаш таа јасно чувствува дека Господ ни е Татко, најродениот, најблискиот, најмилиот, најдобриот и дека нема поголема среќа од тоа да се љуби Бог со сиот ум и со сето срце,

- Што правите во Црквата?
- Ништо.
- Ништо не правите?
- Да!
- Тогаш зошто одите во Црква?
- Епа добро, бебето во утробата мајчина прави ли нешто? Тоа е во утробата на мајката и само се храни и расте, а кога ќе дојде времето, ќе се роди. И ние го правиме истото.

 Тоа е убавината на Црквата. Се каеме, се враќаме, паѓаме и стануваме – преовладува чувство на враќање! Тешко е чувството на пад, таа горчина во душата, тагата и унинието што нѐ опфаќа, но од друга страна се радуваме што имаме Отец, Го најдовме Месијата, Го најдовме Избавителот. Радувај се Ти, Која си Го родила Учителот на заблудените, радувај се Ти, Која си Го родила Избавителот на пленетите! Он е нашиот Избавител, а ние сме оние пленетите, заблудените.

Освен кај кружната умна молитва, кај сите други молитви постои можност да се престорат во прелест (со текот на времето). Тогаш ќе ја загубиш едноставноста и ќе почнеш да мислиш дека си многу значаен и незаменлив. При умната молитва, пак, не предизвикува несигурност, ниту е придружена од прелест, бидејќи внатре во срцето, нерасеано Го повикуваш Името Христово чистејќи нè од темнината и водејќи нè кон светлината.

Бог е совршен, и како совршен, сѐ што прави – прави совршено. Кога Бог го направи човекот, всушност, направи бог – иако не по природа. Направи човекобог, кој треба да стане син Божји – по благодат, односно му постави цел: од лик Божји да порасне до подобие Божјо, давајќи му ги сите сили и Својата благодат потребни за тоа.

Уште не си сфатил дека твоето его те уништило и не си заплакал поради тоа. Си направил абортус или сакаш да направиш, а не си ја разбрал грешката и не си пролеал ниту една покајна солза од твоите очи. Зарем не е страшно тоа? Каде е покајанието? Нема покајание. Колку илјади абортуси се вршат во нашата земја? Приближно 350 – 400 илјади годишно, според официјалната статистика, бројка којашто се регистрира во документите и во болниците, а уште колку други што се прават скришно, што не се објавуваат од разни причини – семејни, или поради авторитетот,

...Еден млад монах го видел старецот надвор од ќелијата, легнат на земјата како им рони трошки леб на мравките, кои на тоа место имаа направено гнездо. „Што правиш таму, старче? – го прашал, а тој му одговорил: „Еве што правам, се учам на сострадание…“ Токму ова сострадание и љубов кон секој човек, животно, растение, дрво и сето создание, ќе го сочинува критериумот на нашето спасение.

Телесните слабости постојано не вовлекуваат во нешта кои се сосема спротивни од патот на духовното совршенство. Телесните искушенија можат да не насочат кон пороци и кон секакво зло, а единствен лек за тоа е подвигот на постот. Постот ја зацрвстува волјата и дава сила, а со таа сила владееме со телото.

Никој не може да и наштети на душата што верува. Било што да претрпи, на неа и се смета за добивка.

Да, Господи, Ти Кој нè собра по Твоето  благоволение од краиштата на земјата, направи да бидеме навистина едно семејство што живее со едно срце, со една волја, со една љубов, како еден човек, по предвечната Твоја промисла за првородениот Адам.  Вечерва ги исполнавме овие зборови на светито старец Софрониј.

„Во Фебруари 2010 година, мојот помал син се онесвестил на училиште. Наставникот викнал брза помош и моето дете навреме било однесено во болница. Кога стасав во болницата и го видов мојот син во многу тешка состојба и самата се онесвестив. Кога се освестував и ги отворав очите видов свештеник во црна мантија над мене кој им помагаше на сестрите од болницата. Наеднаш ме погледна и ми рече дека ќе ме чека во Самтавро. Во тој момент не обрнував внимание ни на него ниту на неговите зборови.

Ајде повторно и оваа година – како во годините наназад, на Нејзиниот ден, да го обновиме нашиот подвиг – молитвеното правило „Богородице Дево...“ Оваа молитва, за нас раслабените, е последна брана пред злото што навира од сите страни; и на личен план и на план на заедницата. Но, овојпат, не без плач и солзи – без оглед на тоа дали на нив се самопринудуваме или ни доаѓаат од благодатта. Не без покајание, пред Неа."

Потребно е ние секогаш да мислиме добро и да не се соблазнуваме лесно со недостатоците на другите луѓе, туку да гледаме на постапките на другите со снисходливост и љубов. Кога се умножуваат добрите помисли, тогаш душата на човекот се очистува и тој се однесува со почит и се смирува. Животот на таквиот човек станува рај. Во спротивен случај, човекот во сè се сомнева и неговиот живот се претвора во адско мачење. Тој самиот својот живот си го прави ад.

На 7 април 2019 година, на празникот на Светото Благовештение, во Неделата на свети Јован Лествичник, Митрополитотот Европски г. Пимен, во сослужение на Митрополитот Брегалнички г. Иларион и викарниот Епископ Стобиски г. Јаков, отслужи Света Златоустова Литургија во црквата „Успение на Пресвета Богородица“ во штипско Ново Село, а во присуство на многуброен православен народ. Пригодна беседа одража викарниот епископ Јаков Стобиски.

Треба да знаеме, дека Светата Причест ние не ја добиваме како награда или „бонус“ за некои наши подвизи, дека сме биле свети, туку тоа претставува Дар од Бога којшто го примаме од послушност. Никој никогаш нема да биде достоен за Причест, ние неа ја примаме единствено по милоста Божја. Но, ова не значи дека не треба да сме подготвени за да го примиме овој Дар.

Кога се говори за Литургијата, неминовно треба да се опфати и прашањето за причестувањето: имено, колку пати треба да се причестуваме и како да се подготвуваме за тоа? Поаѓајќи од содржините на литургиските молитви, очигледно е дека смислата и целта на Литургијата е самото причестување. Причестувањето на секоја Литургија било норма во раната Црква. Св. Василиј зборува дека во нивната област во негово време (4 век) се причестувале 4 пати во неделата…

На 07.04.2019 година, во Неделаата на св.Јован Лествичник, а на празникот Свето Благовештение, во храмот на Св Ѓеорѓиј  во охридското село Врбјани,отец  Александар Димоски во сослужение на ѓакон Павле Малинов отслужи света Василиева Литургија, на која верниот народ  се причести со  Светите Христови Тајни.

Споменувањето преминува во Принесување: „Твое од Твоите, Тебе Ти принесуваме, за сите и за сè“. Тука завршува нашето издигање, нашето движење кон Бога, а сега имаме обратен процес: Бог ги прифаќа нашите дарови, по дејството на Светиот Дух се претвораат во Самиот Христос и стануваат наши Дарови (затоа се викаат така, бидејќи тоа се Дарови што Бог нам ни ги дарува). Се случува епиклезата (призивот на Духот): Го молиме Бог Отец да Го испрати Духот „врз нас и врз принесените дарови“,

Литургијата се нарекува Евхаристија (грч. Благодарење). Благодарноста претставува суштина на нашето постоење како создадени битија. Тоа е начин на живот, на пристап и однос кон Бога, Изворот на нашето постоење. Адам требало да биде свештеник, т.е. во едно благодарно претстоење кон Бога, Нему да Му се принесува самиот, а преку себе и целиот свет. Но, тој не успеал во ова, па затоа Христос ја исправил оваа грешка со Својата мисија,