Секое духовно делување, бидејќи дар Божји во нас, неизоставно бара наше самоприсилување: зашто присилата е дејствително пројавување и сведоштво на нашата добра волја. Присилата е особено нужна тогаш кога поради паднатата природа или поради злото делување на бесовите, во нас се пројавува некаков гревовен стремеж или немир.

И кога таа љубов постои во душата, тогаш таа на сè се радува. А кога љубовта се губи, тогаш човекот не наоѓа спокој, и се возмутува, и ги обвинува другите за тоа што тие, божем, го навредиле, и не разбира дека самиот е виновен. Тој ја загуби љубовта спрема Бога и го осуди или го намрази братот. Благодатта доаѓа од љубовта спрема братот, и со љубовта спрема братот се чува. Но, ако не го љубиме братот, тогаш благодатта Божја нема да дојде во душата.

Се разбира, тие лицемери забораваат дека чкрапалото на револверот на челото од самоубиецот не го повлекува самоубиецот, туку целото општество. Ние ги самоубиваме луѓето, без разлика што најлицемерно го сфаќаме самоубиството како „нивен личен избор и чин“. Повторувам: сите ние ги самоубиваме, во драма полна одвратни интриги, во кои повлекувањето на чкрапалото е само спуштање на завесата откако сите заедно сме го одиграле последниот чин на нивно понижување.

Св. Амфилохиј, епископ Икониски, земјак, другар и пријател на св.Василиј Велики и св.Григориј Богослов, високо образован и голем подвижник, ја опишува следната потресна случка: Имало некој човек, напaднат од блудната страст; тој многу често паѓал во грев, но, исто така, многу често прибегнувал кон Бога со покајнички солзи и молитви. После покајанието, победуван од навиката, тој повторно грешел.

Она што е важно е дека преку постот човекот придобива сознание дека му припаѓа на телото на Црквата, дека Црквата е едно тело, една целина од верници и таа како тело пости во тој период и на тој начин. Тоа ни го дава чувството дека припаѓаме на телото на Црквата, потчинувајќи се на таа заповед на Црквата. Сега е период на постот и бидејќи припаѓаме на телото на Црквата,

Дeнeс такво e време да многу  знаеме за молитвата, а малку  се молиме. Јадеме посна храна, а не постиме. Ги исповедаме гревовите, а не се  каеме ! Одиме во  храмот  и стоиме  на служби, а нашата  душа не се смирува  пред Творцем!

Според тоа, првото нешто што го придобиваме е црковното сознание – дека сме членови на Црквата и како такви го правиме она што го прави целото тело. Сите православни Христијани, во целата земја, на тој ден постат, значи постиме и ние, како членови на тоа тело. Не можеме да се двоиме од останатите, не можеме да ги правиме работите по свое, не може Божјиот народ да врви по еден пат, а ние да следиме друг. Црквата не е нешто неодредено, нешто апстрактно, туку тело од луѓе – или ѝ припаѓаш

Бог вели: Ти понудив оган и вода, живот и смрт, пружи ја твојата рака на тоа што сакаш (Кн. Мудрост Сир. 15:16-17). Демонот вели дека пружањето на рацете не е во твоја власт, туку дека зависи од некоја потреба и сила. Тебе ти се чини дека тоа што тој го кажува заслужува повеќе доверба, но не размислуваш за растојанието кое ги дели советниците, за тоа дека еден е Бог, а другиот е демон.

Љубовта не зависи од времето и секогаш има сила. Некои мислат дека Господ страдаше заради Својата љубов спрема човекот, но бидејќи тие самите таа љубов не ја наоѓаат во својата душа, мислат дека тоа било некогаш одамна. Но, кога душата ќе ја познае љубовта Божја преку Светиот Дух, тогаш таа јасно чувствува дека Господ ни е Татко, најродениот, најблискиот, најмилиот, најдобриот и дека нема поголема среќа од тоа да се љуби Бог со сиот ум и со сето срце,

- Што правите во Црквата?
- Ништо.
- Ништо не правите?
- Да!
- Тогаш зошто одите во Црква?
- Епа добро, бебето во утробата мајчина прави ли нешто? Тоа е во утробата на мајката и само се храни и расте, а кога ќе дојде времето, ќе се роди. И ние го правиме истото.

 Тоа е убавината на Црквата. Се каеме, се враќаме, паѓаме и стануваме – преовладува чувство на враќање! Тешко е чувството на пад, таа горчина во душата, тагата и унинието што нѐ опфаќа, но од друга страна се радуваме што имаме Отец, Го најдовме Месијата, Го најдовме Избавителот. Радувај се Ти, Која си Го родила Учителот на заблудените, радувај се Ти, Која си Го родила Избавителот на пленетите! Он е нашиот Избавител, а ние сме оние пленетите, заблудените.

Освен кај кружната умна молитва, кај сите други молитви постои можност да се престорат во прелест (со текот на времето). Тогаш ќе ја загубиш едноставноста и ќе почнеш да мислиш дека си многу значаен и незаменлив. При умната молитва, пак, не предизвикува несигурност, ниту е придружена од прелест, бидејќи внатре во срцето, нерасеано Го повикуваш Името Христово чистејќи нè од темнината и водејќи нè кон светлината.

Бог е совршен, и како совршен, сѐ што прави – прави совршено. Кога Бог го направи човекот, всушност, направи бог – иако не по природа. Направи човекобог, кој треба да стане син Божји – по благодат, односно му постави цел: од лик Божји да порасне до подобие Божјо, давајќи му ги сите сили и Својата благодат потребни за тоа.

Уште не си сфатил дека твоето его те уништило и не си заплакал поради тоа. Си направил абортус или сакаш да направиш, а не си ја разбрал грешката и не си пролеал ниту една покајна солза од твоите очи. Зарем не е страшно тоа? Каде е покајанието? Нема покајание. Колку илјади абортуси се вршат во нашата земја? Приближно 350 – 400 илјади годишно, според официјалната статистика, бројка којашто се регистрира во документите и во болниците, а уште колку други што се прават скришно, што не се објавуваат од разни причини – семејни, или поради авторитетот,

...Еден млад монах го видел старецот надвор од ќелијата, легнат на земјата како им рони трошки леб на мравките, кои на тоа место имаа направено гнездо. „Што правиш таму, старче? – го прашал, а тој му одговорил: „Еве што правам, се учам на сострадание…“ Токму ова сострадание и љубов кон секој човек, животно, растение, дрво и сето создание, ќе го сочинува критериумот на нашето спасение.

Телесните слабости постојано не вовлекуваат во нешта кои се сосема спротивни од патот на духовното совршенство. Телесните искушенија можат да не насочат кон пороци и кон секакво зло, а единствен лек за тоа е подвигот на постот. Постот ја зацрвстува волјата и дава сила, а со таа сила владееме со телото.

Никој не може да и наштети на душата што верува. Било што да претрпи, на неа и се смета за добивка.

Да, Господи, Ти Кој нè собра по Твоето  благоволение од краиштата на земјата, направи да бидеме навистина едно семејство што живее со едно срце, со една волја, со една љубов, како еден човек, по предвечната Твоја промисла за првородениот Адам.  Вечерва ги исполнавме овие зборови на светито старец Софрониј.

„Во Фебруари 2010 година, мојот помал син се онесвестил на училиште. Наставникот викнал брза помош и моето дете навреме било однесено во болница. Кога стасав во болницата и го видов мојот син во многу тешка состојба и самата се онесвестив. Кога се освестував и ги отворав очите видов свештеник во црна мантија над мене кој им помагаше на сестрите од болницата. Наеднаш ме погледна и ми рече дека ќе ме чека во Самтавро. Во тој момент не обрнував внимание ни на него ниту на неговите зборови.

Ајде повторно и оваа година – како во годините наназад, на Нејзиниот ден, да го обновиме нашиот подвиг – молитвеното правило „Богородице Дево...“ Оваа молитва, за нас раслабените, е последна брана пред злото што навира од сите страни; и на личен план и на план на заедницата. Но, овојпат, не без плач и солзи – без оглед на тоа дали на нив се самопринудуваме или ни доаѓаат од благодатта. Не без покајание, пред Неа."