Дома

„Погледни го човекот кој сака да тера по свое. Неговата душа никогаш нема мир. Тој секогаш е незадоволен – ова не е во ред, ова не е како што треба… Но човекот кој е потполно предаден на волјата Божја може да се моли со чист ум. Неговата душа Го љуби Господа, и за него сè е пријатно и прифатливо.

Од свети Јован Претеча можеме многу да научиме. Тој како голем молитвеник, нѐ учи да се молиме. Во него гледаме и исповедник кој не се уплашил од смртта и засведочил што е тоа грев и дека од него треба да се бега. Сведочел дека само добродетелта нѐ издигнува кон небесното царство, а гревот нѐ води во вечни маки. Затоа ние сме должни секогаш да си спомнуваме за овој човек, на кого му било дадено да ја стави својата рака на Творецот на вселената.

Ако човекот е навикнат на злото, тој тоа го смета за нешто нормално, за природна состојба, а доброто му се чини некако неприродно, вознемирувачко, невозможно. Додека, пак, ако човекот е навикнат на доброто, тој тоа го прави не затоа што мора, туку затоа што не може да не го стори тоа, исто како што човекот не може да не дише, а птицата да не лета.

 Сиромасите се силни обвинители и одлични заштитници – заштитуваат и обвинуваат не со зборови, туку со својот изглед пред небесниот Судија, зашто направеното за нив вика кон Срцеводецот поразбрано од секој гласен. Страшниот Суд ни е опишан заради сиромасите. Таму јас го гледам Синот Човечки на висок престол, опкружен од Ангели.

Секој од нас е живописец на сопстениот живот:

нашата душа е како платно,

доблестите се боите,

а Исус Христос е мерката по која треба да сликаме.

 Помисли, каде и во кое земно задоволство ќе најдеш мир и одмор? Каде ќе најдеш внатрешен мир и трајна радост? Можеби во славата? Но, денес си почитуван, а утре намразен. „Секој човек е трева, сета слава негова е како полско цвеќе. Тревата се исушува, цвеќето овенува, штом ќе дувне врз него здивот на Господ” (Ис. 40, 6-7). Но, можеби во богатството?

И затоа, како што обичниот ловец треба да биде искусен за да го фати својот плен така и ловецот на луѓе, односно духовниот отец треба да биде опитен за да ги приведе луѓето кон спасение. Духовниот отец е, всушност, сведок Христов и истерувач на демони, па затоа и ловец на луѓе – заробеници на демоните.

Ден ни осамна

вечер не доаѓа,

бидејќи време се растопува

зауздано под палка

која Он ти ја дарува.

Бог заповеда и настанаа седум дена. Тој прво ја создаде Неделата и ја зачува за Себе. Останатите шест дена Тој ни даде да работиме за овоземните лажни  работи, а во Недела ни заповеда да отпочинеме и да одиме во храмовите за да Го славиме нашиот Бог, да застанеме во страв, да го слушаме Светото Евангелие и другите книги на нашата Црква. Што ни порача 

 Го имаше дарот да проѕира во иднината, совршувајќи служби за луѓе што се навидум со одлично здравје, а за кои тој знаеше дека им претстои скора смрт. Тој се појави крај постелата на верник пред умирање кој се молеше Владиката да дојде, иако болничкиот персонал одби да го повика. Причести со Светите Христови Тајни една жена што умираше од беснило, а таа веднаш потоа доби напад, устата ѝ се запени и ги поврати Светите Дарови.

Офкањата на постар пациент се слушаат во одделот на големата државна болница во Украинскиот град. Канцерот е широко распространет. Болките се ужасни. Лековите не се доволни. Буден дење и ноќе, пациентот ја чека смртта како откуп. Многупати го достигнува работ на смртта, но изгледа како рамнодушен. Веќе со месеци е во борба помеѓу живот и смрт. 

Додека размислуваше за ова, си велеше во себе: „Она што планирам да го направам е голем грев, свештенството е служба над службите, ангелите се поместуваат за да помине свештеникот, а јас сакам да се распопам? А ако дознае за ова старец Симон, ќе умре од грижи за мене. Неговото духовно чедо, така да направи? Ќе почекам, додека тој да умре, па после ќе се распопам“.

 Крај моштите на Св.Јован редовно се одржуваа Молебени по барање на верниците, кои заедно со Свештениците еднодушно му пееа на Светителот: „Моли Бога о нас, Свјатитељу оче Иоане...“. И јас бев удостоена да земам учество во неколку такви Молебени при што беа прочитани од Свештениците сите имиња што ги принесов за здравје и исцеление.

Цело време негувам некоја надеж дека човештвото еднаш веќе ќе се „умори“ од духот на непријателство и ќе посака вистински мир. Тогаш на сите ќе ни биде полесно; и ќе стане можно да се пишува или дури и да се сретнува „во живо“. А засега на луѓето сѐ уште повеќе им омиле мракот, непријателството, отколку светлината, љубовта и мирот (Јн. 3, 19).