Проф. д-р  Јован Таковски

Соединувајќи се со Христа, си го оставил светот, живеејќи по Дух,

телото си го распнал,
преблажени Науме.  

Си се стремел како апостолите да се подвизуваш

Како Христов сродник познавајки те о Јудо,
и како храбар маченик свештено те восфалуваме,
ти прелеста ја порази и верата ја сочува,
денес празнувајќи го сесветиот твој спомен,

Воину Божји, Леонтие свети,
душата за Христа ја обручи,
со вера која во маченички подвиг те закрепнуваше.
Гостољубие покажувајќи, ги приведе Ипатиј и Теодул,
во познание на Силата која е Творец на сé,

Отците беа боговдахновени не само во текот на некој собор, туку и пред и по него. Соборот не ги прави отците, туку тој е сочинет од отци. Затоа е боговдахновен. Соборот, кој не е сочинет од боговдахновени, не може да биде вдахновен. Така се објаснува разликата меѓу Православните и 

Погледнувајќи во минатото, старецот за времето на своето растење секогаш се присетуваше со чувство на голема благодарност кон родителите, особено кон мајката, која, по неговите зборови, „имаше монашка душа.” Таа многу се грижела во сѐ да ја запази скромноста и умереноста,

– Кој грев е најголем, Старче? – праша отец Нил.
– Злопамтењето, – одговори Старецот, – е многу голем грев, толку голем што нас може да нè лиши и од самиот Рај.
– Рајот? Значи толку е голем? – го прекина младиот монах Гаврил.

Када се народ разиђе он оде у оближњу гостиону и затражи хлеба од гостионичара. Он му да комад хлеба. Онуфрије оде у храм и пред иконом каже малом Исусу - Донео сам ти хлеб, видим да ти нико не даје! У том моменту оживи са иконе рука Христова и узме хлеб.

Избран саду на Божјата благодат,
Акилино света девственичке,
радост на ангелите, посрамување на демоните,
моли се, о, ти јагне Божјо,
за оние кои Неговата волја ја бараат,

Блажен си ти о велики Онуфрие,
кого Бог во борба го поведе,
да покаже и посведочи дека телото може да се победи,
стариот човек се соблече,
и во смирението на новиот Адам се закити,

Кога дојдоа кај Чеснејшују, монахот послушник ја испее до крај „Чеснејшују херувим“, старата химна од свети Козма Химнограф. А монахот странец ѝ даде друг почеток на химната и ја испеа вака: „Достојно ест јако во истину, блажити Тја Богородицу, присноблаженују и пренепорочнују, и Матер Бога нашего“, и потоа го додаде „Чеснејшују херувим…“ сѐ до крајот.

Благата вест ширејќи се по земјата,
се изли и од устата твоја дури и до Индија,
о Вартоломее апостоле Христов,
на крст стрмноглаво прикован,
покажа дека смирението е совршено,

 Благодатта во тебе го поесеа семето на мирот,
о ти кој си син на утехата,
Варнаво апостоле Христов,
сотрудник на Духот Свети постана,
кога преку слово живо и молитва,

Незлобливоста на гулабот по зборовите Христови,
 на тебе го навлече дарот на чудотворство,
о Тимотее свети, поддржувајќи го големиот Јован,
главата за вистината ја положи,

Ако некој сака да ја покаже својата љубов кон починатите и вистински да им помогне, тоа може на најдобар начин да го направи така што ќе се моли за нив, особено со давање на нивните имиња да се спомнат на Литургија, кога се вадат честици за живите и упокоените и се спуштаат во Крвта Господова,

Оној кој солзи лее за вистината, се радува во небесната слобода,
тој Господи љубовта Твоја ја повикува.
За Името Твое глава веднеејќи, и за нетлената одора на Онаа која те роди,
на Кирил свети полкови ангели му испрати.

Секое објаснување на гревот е таен и лукав обид човекот да се извини себеси и да се оправда, објаснувајќи ја вината. „Јас сум виновен за тоа и тоа, така и така“. Ако на духовникот и на неговото срце не му е јасно чувството за покајание, тој дополнително прашува како се случило тоа.

За време на прогонот врз христијанството, а особено врз монаштвото, во Русија многу млади боготражители, наместо да заминуваат во манастирите кои биле под надзор на советската власт, се собирале околу старците. Еден од таквите старци бил и јеросхимонахот Сампсон. Основале подземни, неформални,