Од 20 - 23.04. 2024 год. во Скопје по деветти пат ќе се одржи Интернационалниот фестивал на класична музика Полихимниа 2024. Единствен од ваков вид во нашата земја и оригинален по својата содржина и оваа година фестивалот ќе се обиде да ги обедини најдобрите музичари и уметници од регионот и пошироко. И годинава фестивалот ќе опфати: меѓународен натпревар за сите инструменти и камерна музика, семинари и концерти.

Пофалба и поклони пред вас денес Црквата вознесува
о свети отци наши Херсонски, вие кои
ширејќи го словото Божјо маченички пострадавте,
патот кон спасение за нас го отворивте,

Кога бараш прошка, подај рака. Низ искушенијата ни треба и човечка утеха. Па така, по Божјо допуштение, таа рака утре низ постите ќе те извлече од искушението кога ќе ти биде најтешко. Лесни и богоугодни пости! Простете и помјанете!

И така, во текот на четири вечери деветте песни од Канонот повторно и повторно зборуваат за духовната историја на светот, којашто истовремено е и историја на мојата душа. Збровите од Канонот ме повикуваат на одговор, зашто тие зборуваат за минати настани и дела, чија смисла и сила се вечни, зашто секоја човечка душа –

Христос искушуван беше, а ѓаволот Го искушуваше, барајќи од Него камењата лебови да ги направи; на (висока) планина Го одведе, за миг сите царства да ги види. Душо, од стапицава исплаши се, отрезни се, и во секој час на Бога моли Му се.
Грлицата пустинољубива, гласот на оној што вика, Христовиот светилник, кој проповеда покајание: Ирод незаконски со Иродијада живее.

Свеќници пред престолот Божји,
запалени за спасение на родот човечки,
исповедници на вистината пред суетата човечка,
Аморејски свети маченици,
верата ваша ги надмина времињата  

 Ете, и ние кои лежиме на дното на најдлабоката јама на незнаењето, во темнината на страстите и смртната сенка на нашето тело,

по дрскоста своја започнуваме

да философираме за небото на земјата.

Една од причините што светоста е непостојана, и што светоста на отците и на великаните на Духот во раното христијанство често ни изгледа толку многу далечно, е што сме ја изгубиле смислата за борба. Меѓу христијаните ретко се среќава сфаќањето на Црквата како Претстража на Царството, на маж и жена коишто својата последна слабост ја предале во Божји раце,

Од каде да почнам да ги оплакувам делата на мојот беден живот? И што да ставам за почеток на моето сегашно редење, Христе? Но, како Милосрден, дај ми прошка на гревовите.
Оди, бедна душо, со телото твое, на Творецот на сите исповедај се, и од поранешното безумство натаму ослободи се; и, во покајание, на Бога солзи принеси Му.

Ќе станеш слободен тогаш кога ќе сфатиш

дека самиот си причина за сопственото ропство

и кога ќе престанеш да ги коваш синџирите што те врзуваат.

  Кога сум навредуван се одмаздувам; кога ме изобличуваат – се лутам; се гневам – кога ме мамат; ги презирам повисоките од мене, а лицемерам, кога пред нив стојам; на достојниот чест не сакам да му дадам, а јас, иако недостоен, за себе почести барам.
Нема да ги опишувам мислите што секој ден

Духовниот живот секогаш бара движење кон Бога, искачување „од сила во сила“ (Псалм. 83, 9), и само на тој начин човечката душа се очистува.

Се очистува од сите пороци и страсти, кои преку гревот влегле во нашиот живот.

Без движење во нови хоризонти, невозможно е духовно да растеме и да се развиваме.

Во овој ден правиме спомен на паѓањето на првосоздадениот Адам од рајската храна, што божествените отци наши го определија пред почетокот на светата Четириесетница, за да покажат со тоа колку на човековата природа ì е потребен постот како средство за лекување, а и колку е гнасно лакомството и непослушноста. Со примерот на Адама, светите отци сакаат и нам да ни

„Злобното паметење е крајна граница на гневот. Тоа е паметење на гревовите на нашите ближни против нас, отстапување од правилото, кое ни го постави Бог: простете – за да ви биде простено.

Затоа е тоа – загубување на сите претходно задобиени добродетели, отров што ја погубува душата

Од боготкаената облека се лишив, кутриот јас, откако Твојата божествена заповед ја прекршив, Господи. По совет на ѓаволот, со лисја од смоква и во кожна облека се облеков. Потоа бев осуден да јадам леб со мака; земјата беше проколната да ми дава трње и боцки. Но Ти, Кој во последно време се воплоти од Дева, повикај ме пак и во Рајот воведи ме.

Оти кој од нас може да се пофали со таква витешка посветеност?! Одразувајќи го погледот кој ги набљудува, монашкиот подвиг е речиси гранично искуство за нас. Идејата дека некој некогаш се движи по рабовите на она што духот и светот го дефинираат како можно е исклучително важна, особено за едно “стадо”, како

Кон Господа повикав во маката своја, и Он ме услиши.
2. Господи, избави ја душата моја од неправедна уста и од јазик лукав.
3. Што ќе Ти даде Тебе и што ќе Ти придаде лукавиот јазик?
4. Изострени стрели на силник, разгорени со пустински јаглен.