Денес биолошкото оружје претставува најефикасно оружје за масовно уништување за подолг временски период. Во светот денес тринаесет држави имаат биолошко оружје, шеснаесет држави имаат хемиско оружје, а дванаесет држави поседуваат нуклеарно оружје
 
 
 
Во ерата на светската глобализација е непотребно и опасно да се почнуваат отворени конвенционални воени судири за остварување некои воени цели. Многу поефикасно е некоја држава да се ослаби преку специјални форми на војување, и тоа преку таканаречени „тихи“ дејствувања без откривање дека се врши агресија врз дадената земја. Слабостите на некои држави или региони се огледуваат во политичкото неединство, во социјалните проблеми, економските проблеми и во жариштата на некои познати ендемски болести на сточниот фонд и луѓето. Исто така, тука спаѓаат техничките и безбедносно-хемиските и фармацевтски пропусти, нафтените или слични погони што во процесот на производството користат токсични хемикалии, поради што никогаш со сигурност не се знае дали е тоа агресија или сопствен пропуст на дадената земја. Притоа, како главни цели се користат оние што предизвикуваат најголема штета, било политичка, економска или воено-безбедносна. За постигнување на наведените цели денес не се потребни конвенционално оружје, нуклеарно или хемиско, ниту конвенционални воени сили. Денес биолошкото оружје претставува најефикасно оружје за масовно уништување за подолг временски период. Во светот денес тринаесет држави имаат биолошко оружје, шеснаесет држави имаат хемиско оружје, а дванаесет држави поседуваат нуклеарно оружје. Балистички ракети како можни носители на такво оружје се наоѓаат кај 28 земји во светот. Пред шеесет години се појавија таканаречените геофизички оружја. Со посебни методи со нив се предизвикуваа големи дождови и ветрови во точно определени региони, кои ги онеспособуваа вооружените сили и домицилното население. Под поимот биолошко оружје се подразбира предизвикување болести кај луѓето и стоката, загадување на водата и на земјата, а со тоа и на храната. Храната станува главно средство на биолошкото и генетичкото оружје, кое се применува за долгорочно ставање под контрола на голем број држави, региони, па дури и цели континенти. Паралелно со употребата на храната, како форма на оружје за контролирање на политичките процеси во светот и ставање под контрола некои држави, се појавија теории за намалување на бројот на жители на Земјината топка и движење (теорија) за намалување на гладот во светот. Намалувањето на бројот на жители и намалувањето на гладот во светот не беа теории, туку добро смислен план со кој преку храната може да се контролира светот и со точно определени постапки да се оствари целта за контрола во светот и покорување држави што не ги прифаќаат политичките притисоци. Цел овој процес е придружен со брзиот развој на определен број компании во САД, кои се занимаваат со агробизнисот. Сето она што се случуваше при развојот на нафтениот бизнис, од појавата на нафтата како стратегиска суровина, тој ист процес на сличен начин се одвива во процесот на примена на храната како геостратегиска суровина. Кај нафтениот бизнис се применуваа оружени активности за остварување на планираните цели, додека бизнисот со храната се одвива на софистициран начин во последните години, но со многу далекосежни последици по здравјето на луѓето и нивната зависност од центрите на светските сили. Познати се зборовите на Хенри Кисинџер: „Контролирај ја нафтата, а со тоа ќе ја контролираш земјата (државата), контролирај ја храната и ќе ги контролираш луѓето“. Оваа изјава на некогашниот американски министер за надворешни работи и претседател за Национална безбедност на САД, како долгогодишен следбеник на геополитиката за „рамнотежа на моќта“, беше дадена за време на блискоисточните нафтени шокови и светските кризи за храна во 1970 година. Појавата на генетички модифицирана грана (ГМО) била поддржана од највисоките политички личности во САД и при донесување посебни законски регулативи, како и со поддршка од Светската трговска организација. Ширењето на ГМО-храната се констатира, но само повремено од еден дел од стручната јавност дека овде се работи за манипулација на гените што можат да предизвикаат штетни последици кај луѓето и нивните идни генерации. Моќта на мултинационалните компании-произведувачи на ГМО-семе и хербициди била толку голема што процесот на ширење на ГМО-семињата не само што не бил прекинат туку овој бизнис нараснал на неколку илјади милијарди долари. Констатиравме дека генетички модифицираната храна претставува еден вид стратегиско оружје. Суштината зошто ГМО претставува стратегиско оружје лежи во фактот дека производството и продажбата на ГМО-семиња и соодветните хербициди исклучиво се наоѓа во рацете на неколку мултинационални компании во САД. Тие компании се: „Моносанто“, „Сингента“, „Дау Ди Понт“ и уште неколку глобални фирми. Со законските регулативи на некои држави, производителите на храна се должни секоја година да се снабдуваат со семиња и хербициди исклучително од горенаведените компании, со доста голем надомест.

На производителите на храна им се забранува користење семиња од претходните жетви. За да го осигурат својот профит и за да го контролираат производството на храна од генетичките семиња е создадено семе со генот за самоуништување, така што веќе немало опасност од користење семе од претходната жетва. Кругот се затвора со целосна контрола на генетичкото семе во корист на мултинационалните компании. Во 1999 година, Европската Унија донесе одлука за забрана на увоз и употреба на генетички семиња. Две држави во Европа, Полска и Романија, уште пред одлуката на ЕУ почнале да употребуваат гемо-семиња, но по одлуката на ЕУ престанале да ги користат. Прва земја на удар дека го користела гемо-семето била Аргентина. По нападот врз Ирак и ставање на оваа држава под американска контрола беа донесени сто декрети, меѓу кои е најпознат Декретот 81, за уништување на домашното ирачко семе и обврската за употреба на гемо-семиња. Во идниот временски период од страна на САД ќе дојде до политички притисок врз поголем број држави за употреба на гемо-семиња.

  (продолжува)

Авторот е воено-политички аналитичар  
   
Автор: Петар Шкрбина  

Извор: Нова Македонија