Три приказни за женската храброст: Абортус-тоа е незамисливо

(Обновено)

Се стернавме со организаторката на здружението на граѓани «Жени за животот», Наталија Москвитина и ја замоливме да нѝ раскаже за мајките, кои одлучиле да не појдат на чедоморство, наспроти сите замисливи и незамисливи аргументи и околности.
«Жените, со кои јас се сретнувам, имаат сосема различни судбини и се наоѓаат во различни околности. Но, сите ги спојува едно, ним им е насушно потребна љубовта-емотивно раскажува Наталија. -Доволное просто да им се стави до знаење дека не се сами, за да се одречат од чедоморство... Ова се приказни на изгубени жени, како ги нарекувам јас, кои се нашле во услови на борба.»

Прва приказна
Лекарска грешка или чудо

Денес Наталија Москвитина е прекрасна жена и мајка на четири деца, која секојдневно наоѓа
вистински зборовии влијае на жените да не извршат страшен грев.
А некогаш и неа самата три пати се обиделе да ја уверат дека мора да направи чедоморство.
Наталија имала такво чувство дека во нејзиниот живот сè се случува наспроти сите медицински дијагнози.
На пример, таа забременила веднаш после конечната пресуда за неплодност. Лекарите прво долго се чуделе и дури и веројатно се радувале заради Наташа, но, потоа ја посоветувале во шестата недела да ја «прекине» својата, со чудо, дарувана бременост. Главната прчина за тоа било што кај плодот не се слушало чукањето на срцето, додека мајката чувствувала силни болови во долниот дел на стомакот.
«Најверојатно плодот не се развива и нема смисла да се бориме за таа бременост»-рамнодушно рекла лекарката на женското советување и седнала да напише упат за «чистење».
Но, Наташа одбила да верува во лошото: срцето и говорело дека детето е уште живо. Цел ден седела пред ординацијата на гинекологот, барајќи да ја примат во болница под надзор на лекар. Лекарката се согласила со нејзините барања и дури пред да падне ноќ, Наташа била сместена во болничка соба.
Ја пробдеала целата ноќ, молејки се за своето дете.
Осамнало утрото и во нејзината соба дошол на преглед друг доктор. Со добродушна насмевка, забележувајќи ги темните подочници и молитвеникот кој го држела во прегратка, и ја стегнал раката и ѝ го кажал она што најмногу посакувала да го чуе: «Немој да се грижиш! Сигурно ќе го спасиме твоето дете.»
Наташа ја однеле на ултразвук и таа со олаеснување дознала дека нејзиното малецко е живо и дека на неговиот живот ништо не се заканува.
«Никогаш нема да заборавам што чувствував во тие моменти. Таа ноќ во болницата, исполнета со ставови и очекувања, личеше на пекол,- се сеќава Наташа, -но, затоа пак, кога дојде новиот ден и новиот лекар, во мојот живот блесна рајот.»
Така на светот се појавила апсолитно здравата Полина.

За време на втората бременост, лекарите повторно се обиделе да ја наговорат на абортус. Овој пат причината била хипотетичка дијагноза-синдромот на Даун.
Како резултат на борбата се родил апсолутно здравиот Петар.
По пет месеци откако тој се родил, Наталија повторно затруднела.
Повоторно и тука, лекарите, како јастреби, се устремиле на неа и се обиделе да ја принудат да изврши чедоморство. Заради тоа наведувале многу различни аргументи. Прво и советувале да се «одмори после второто породување», потоа ја плашеле со беспарица и сиромаштво, интересирајќи се за заработката на сопругот. Но, последниот и одлучувачкиот повод бил тој што Наташа пиела антибиотици во првиот месец на бременоста: «Абортусот е единствен излез за вас! Без никаков сомнеж, ако воопшто се роди, детето ќе биде со аномалии. Можеби без рака или нога... Зошто ви е тоа потребно?»
Навистина после породувањето таа силно настинала и и препишале многи јаки препарати.
«Плачев и се молев, клечејќи цело време. Најтешко беше да се сфати дека сама сум му наштетила на своето дете... Но, морав да ја продолжам борбата, без обѕир на сè,-се присетува наташа.-Мојот маж во тој момент се оддалечи од мене, што не е ниту чудно, и заради тоа ми беше двапати пострашно. Веројатно баш поради тоа највеќе од сè спознав што чувствува изгубената жена, која ја изгубила надежта и поддршката на ближните.»
Меѓутоа, наспроти сите прогнози, контролниот ултразвик во дванаесетата недела на бременоста не покажал никакви аномалии на плодот.
Така на свет дошло уште едно здраво дете.
Од тогаш, Наталија се грижи да оди кај лекар што поретко. Во четвртата бременост намерно го избегнала скринингот: «Само давав крв и урина на анализа. Тоа е сè што ми беше потребно, за да ја пратам состојбата на своето дете, а во сè друго се потслонив на Господ.»
За време на нашиот разговор околу нас трчкаа и скокаа убаво облечени деца. Полина, најстарата, со внимание ја слушаше приказната на нејзината мајка.
Им предложивме да се сликаме заедно.
«Децата ги дарува Господ, Он и одлучува, какво ќе биде моето дете»-се смее Наташа, радосно гушкајќи ги своите четири деца.
Којзнае што би се случило, да не се сретнеше Наташа на својот животен пат со толку компликации. Можно е тогаш и да не постоеше здружението «За животот»....А без него не би биле ни спасените животи, новите победи над гревот.

Втора приказна
«Ако осудуваш друг, тоа и тебе ќе ти се случи

Ксенија и Роман се венчаа веднаш после факултетот. Нивната љубов и хармонија беа несокриен предмет на зависта на сите колеги од генерацијата.
Кога Ксјуша забременила, Рома на раце ја носел својата љубена, купувајќи ѝ го сето овошје од тезгите во зимско доба. Без обѕир што бременоста течела среќно и идилично, породувањето било тешко. Нивниот првенец Олег се родил слаб и првите два дена го држеле во специјален инкубатор за новородени.
Ксенија доаѓала и го гледала своето мало синче, покриено со цевчиња и горко плачела. А од собата преку патот излегувале задоволни и како што тогаш ѝ изгледало, подотерани жени од неа. Медицинската сестра и раскажала дека во таа соба се наоѓаат жени, кои се подготвуваат да извршат абортус.
Таа новост ја потресе осетливата душа на Ксјуша до длабината на душата: «Што се случува овде, додека јас се молам за здравјето на својот син, тие доброволно ги убиваат своите деца?!»
-Како можат?-вознемирено му говорела на својот маж преку телефон.-Како тие можат тоа да го прават?!
-Па,-воздивнал Рома,-ти си така добра. А тие веројатно се поинакви...А, воопшто Ксјуша, кој знае во каква ситуација се тие!
-Ситуација?! Во каква и да си ситуација, тоа не е причина да го убиеш своето дете! Јас просто знам сто отсто, дека такво нешто никогаш не би направила!-викала таа во слушалката.
Од таа изговорена фраза поминале многу години.
Олег, нивниот првенец, завршувал шесто одделение, Дарја-второ, а најмладото само што тргнало во градинка.
Ксенија не стигнала да се вработи, нејзината диплома на одличница собирала прашина заедно со крштениците на децата. Затоа пак Роман, се печел на работа од рано утро до доцна навечер.
И тука во нивното семејство кое било за пример, како на многумина им изгледало, дошла несреќа.
За време на новогодишната работна забава, колешката на Роман, која малку повеќе испила, ѝ раскажала на Ксенија дека нејзиниот маж има љубовница, веќе долга низа години. Настапил долг период на скандали и меѓусебно обвинување. Конечно, спознавајќи дека не е спремна да ја прости прељубата, Ксенија покренала бракоразводна парница.
Рома не се противел нешто ососбено и барал поделба на имотот, што било потполно неочекувано за Ксјуша: «И јас морам некаде да живеам, а тој стан го заработив ринтајќи во потта на лицето свое, додека ти седеше дома. Ти ни скршена пара не вложи во нашиот буџет!»-викал тој, нервозно пакувајќи ги своите работи во кутија.
Токму во тој неприкладен момент, ксенија дознала дека повторно е трудна.
«Што, уште едно дете? Сега кога се разведувам? Кога сум принудена да барам работа, за да издржувам три деца?»-мислела таа. Тука се јавила и одлуката за абортус.
На тој начин, и таа, мајка со повеќе деца и пристојна жена, се нашла во собите за абортус, потполно уверена во исправноста на совјата постапка. Сепак, Ксенија во душата чувствувала беспокојство и неможела да престојува во таа соба и да разговара со другите жени.
Излегла во ходникот за да биде сама и ненедејно забележала млада жена, коај ридала. Таа стоела покрај прозорот и разговарала по телеофон. Ксенија неволно го чула нејзиниот разговор.
-Го закачиле на разни цевчиња, сиот жолтеникав, мал, но така убав. Ох, само да можеш да го видиш...Да, јас исто така се надевам дека сè ќе биде добро... Се молам над него,-жената се расплакала па се смирила. -А тука блиску извршуваат абортуси, дали тоа можеш себеси да си го претставиш?! Да: од една страна раѓаат,а од друга -убиваат. Тоа е ужасно! Не ги разбирам тие жени: какви околности можат да натераат некого да го убие сопственото дете?! Јас тоа никогаш не би го направила. НИ-КО-ГАШ!
Ксенија се скаменила, пред очите и пролетал целиот живот. Таа се вратила назад во собата, за да ги собере своите работи, никогаш таму да не се врати.
Треба да се каже, дека четвртото малецко ја разбудило љубовта помеѓу сопрузите. Кривецот Роман дошол во породилиштето да го земе својот најмал син, се покајал и молеле за прошка. Ксенија пак, одамна се смешкала и простила. Зар таа има право своеволно да ги лиши своите четеири деца од татковата љубов?

Трета приказна
«Ве повикуваме на свадба»

Олга пораснала во сиропитлаиште и секогаш мечтаела да живее во семејство. Уште додека била сосема мала, ги пружала рачињата кон можните усвоители со надеж дека ќе ја изберат токму неа. Но, времето минувало, а неа никој не ја избрал.
Кога Оља наполнила 12 години, надежта дека ќе стане дел од некое семејство исчезнала. Сепак за некое време се појавил нов сон:
-Ќе излезам одовде и ќе запознаам добро момче. Ќе се венчаме и ќе направиме многу-многу дечиња.... Ќе имам голема куќа, ќе ме опкружуваат драги и блиски луѓе, моето семејство.
Никој не ја научил да изгради врска. Сите нејзини познанства се ограничувале на филмови, кои успеала да ги гледа во сиропиталиштето и на вулгарните дофрлувања на Миша од нејзината група. Во Миша таа тогаш скоро и да се заљубила, додека тој не прешол на Ирина. Другите момчиња Олга не ги интересирала особено.
Така настапил тој одлучувачки момент, кога Олга престанала да биде под контрола на воспитувачите и зачекорила во животот на возрасните. Лесно се запишала во вишата школа и се преселила во мала соба, која државата и ја овозможила.
Набрзо потоа дошло до познанство, кое таа долго го чекала. Тоа познанство не било со таму некое момче, туку со странецот Мајкл, кој по некое чудо дошол на една нивна студенстска забава. Мајкл зборувал со убав акцент, модерно се облекувал и бил сосема поинаков од момчињата од домот. Но, главно е тоа што то ј бил првиот кој сакал сериозна врска со Оља.
Веќе замислувала како ќе го зачуди своето друштво и воспитувачите, кога ќе добијат покана за нејзината свадба: «Олга и Мајкл ве повикуваат на својата веселба!»
Меѓутоа, странскиот младоженец исчезнал исто така неочекувано како што и се појавил. Не се јавувал на телефон, никој од нивните зеднички познаници не знеле каде се наоѓа нејзиниот сакан. По месец дена Оља приметила дека чека дете.
Потполно изгубена, се обратила на своите бивши воспитувачи, кои едногласно и рекле да изврши абортус:
-Тебе те издржава државата, како тогаш ќе можеш да го издржуваш детето?-мафтала со рацете, стоејќи пред неа, нејзината омилена тетка Зоја. -Ако не абортираш, можеш веднаш да се простиш со својот сон да се омажиш. Никому и вака не си потербна, а со туѓо дете никој нема ни да те погледне.
Последниот аргмент звучел најубедливо.
-Можеби тие се во право, треба да абортирам-безнадежно воздивнала. Но, за среќа баш во то ј момент дознала за фондот «Жени за животот».
Членките на ова движење успеале да ги најдат вистинските зборови и да ја убедат Оља дека бременоста, под какви било и околности да настанала, скоро секогаш води кон среќа. Притоа ја увериле дека таа не е сосема сама на овој свет.
По некое време идната мајка пратила на своите спасители покана: «Олга и Иван ве повикуваат на својата веселба.»
Нејзиниот сон се остварил. Наспроти сите прогнози, таа успеала да најде љубов и се подготвувала за свадба.
Бившиот штитеник на домот за незгрижени деца Вања, ја запознал трудната Олга во вишото училиште и веднаш почувствувал дека сретнал сродна душа. Се испоставило дека и тој секогаш мечтаел за големо семејство и бил задоволен што негвата сакана ќе роди дете.