Поуки од Светите Отци

А, ако имаме љубов спрема добродетелта, тогаш бива сосема спротивно на ова, зашто тогаш Господ, гледајќи ја нашата душа како жеднее за спасение и колку усрдно копнее да ги има добрите семиња во себеси, токму заради оваа нејзина искрена желба, ја исполнува со Своите дарови. “

 Светителите целиот свој живот оделе кон светоста и притоа не биле безгрешни, забележа митрополитот. „Но тие постојано се каеле. Светител – е оној, кој постојано се кае пред Господа. Треба да го отвориме своето срце пред Господа, да ја пуштиме таму благодатта и да му дозволиме да нè преобрази“

Дарот без искушенија е пропаст за оној што го прима. Ако правиме добро пред Бога, и Он ни го дава Својот дар, треба да Му се молиме да ни даде знаење како да се смируваме, колку што можеме, или да ни подари стражар да можеме да го запазиме тој дар или да ни го одземе, за да не стане причина за наша пропаст. Зашто за сите не е корисно да имаат богатство и да го чуваат.

Вие се нудите, секого го примате, сакате, му служите, се молите за сите и подготвени сте во секој миг да умрете, и во тоа, вие сте целосно слободни.

Ова се плодовите на љубовта, затоа што стануваме извор на љубовта.

Таков е човекот без его. Тоа е преобразување.

Како и во обичната војна, ѓаволот, пред сè, се грижи да ги погуби војсководците, т.е. пастирите на Црквата, за полесно да ги покори другите Христијани. Без добар и разумен пастир, луѓето се како залутани овци. Затоа непријателот на човековиот род подига злобни луѓе кон добриот пастир, за луѓето да го клеветат и да не ги примаат неговите поуки.

Многумина ги сметаат како свети и бестрасни оние што имаат лажни добродетели и добри особености, кои ги покажуваат само надворешно, а кои се всушност исполнети со неправда, завист, пакост и со смрдеа на сластите, затоа што не им е чисто духовното око, за да можат да ги познаат по нивните плодови; а оние кои живеат во вистинска побожност, кои се украсени со добродетели и имаат чисто срце – кои се навистина свети,

Ако твојот брат, потпаднат под тешко искушение, постојано лошо говори за тебе, ти остани со љубов кон него и не дозволувај му на лошиот дух мислата твоја да ти ја помрачи. Само, доколку го благословуваш и доколку му правиш добро – ти по злото нема да појдеш и ќе се спасиш.Таков е Христовиот пат, патот на љубовта, ако по него одиш – со Него вечно ќе живееш.

Братот го праша ава Пимен: „Што да правам со своите гревови?“ Старецот рече:„Оној кој сака да се избави од гревови кои живеат во него, со плач се избавува од нив и кој не сака повторно да паѓа во нив, со плач се избавува да не паѓа во нив. Тоа е патот на покајанието, кои ни го предадоа Писмото и отците кои рекоа: „Плачете! Друг пат освен плачот нема!“

Јас слушнав еден млад монах кога неговиот духовен отец го прекори и го праша зошто не е смирен како што бил кога се одрекол од светот, тој почна да се воздигнува горделиво и одговори вакаː

„Па зар јас се смирував затоа, за секогаш да бидам потчинет?“

Најважно е што имаме во внатрешноста на нашето срце.

Важно е дека во секојдневните постапки, таму во срцето, не смее да биде зрното на егото.

Затоа што кога ќе дојде искушението, тоа може да го уништи квалитетот на животот и односите меѓу луѓето.

Оној што со усрдност се труди да се приближува кон Бога и божественото – станува одраз на Божјиот образ со своите душевни и телесни добродетели. Бидејќи тогаш тој се упокојува во Бога и Бог во него, по сорастворањето во себеси доживува божествено блаженство, поради богатството на Божјите дарови; и според своето внатрешно устројство се чувствува дека е бог, а Бог е Оној Кој го создава неговото совршенство.

Готвачот му одговорил и рекол: „Јас сум лажго кој секогаш зборува лаги. Но, бидејќи ме обврза во името Христово, не можам, а да не зборувам вистина. Јас сум ѓавол и бев испратен од мојот господар да работам за водачот на оваа дружина, и да чекам ден кога тој нема да го прочита Канонот кон Богородица – во истиот тој ден да го заробам во пеколот. Веќе четиринаесет години пазам на него, и немаше ден, а да не ѝ се помоли на Богородица.“

Тамошните различни степени на состојбите Спасителот ги нарекол многу живеалишта. Царството е едно, но внатре, во себе, има многу разлики, според разликите меѓу оние што ќе влезат во него, според разликата на добродетелите и знаењето, според степенот на обожувањето. Зашто, како што вели апостолотː „Еден е болскотот на сонцето; друг е болскотот на месечината, инаков е, пак, на ѕвездите; па и ѕвезда од ѕвезда по болскотот се разликува“ (1. Кор. 15, 41), и покрај тоа што сите болскаат на божественото небо.

Што и да сакате – барајте и ќе ви се даде (Јован 15, 7). Гледаш ли дека треба без сомнеж да се бара она за што се молиш, само и тогаш ќе го добиеш. Молете Му се на Бога едни за други, за да оздравите (Јаков 5, 16).

Првото нѐ оградува однадвор, а второто – одвнатре го насочува огненото сеоружје кон непријателот. Демоните оддалеку ги забележуваат испосниците и молитвениците, и бегаат далеку од нив за да не здобијат болен удар. Меѓутоа, дали треба мислиме дека ѓаволот мора да биде онаму каде што нема пост и молитва? Да, може и така да се размислува.

 Ниту Ангел, ниту Архангел не може ништо против тоа што е дарувано од Бога: овде се устројуваат Отецот, Синот и Светиот Дух. Би било неправедно поради порочноста на некој друг да трпи штета оние кои со вера пристапуваат на спасение.Знаејќи го ова, најпрвин треба да се плашиме од Бога, да ги почитуваме свештениците укажувајќи им чест, како за нашите добри дела...

Луѓето не ја знаат силата на Христовото смирение. И заради тоа ги влече земното. Но човекот не може да ја познае силата на тоа слово Христово без Светиот Дух. А кој ја познал тој нема да ја остави таа наука, дури и да го збогатат со сите светски царства.
    Господи, дај ми го Твоето смирение, да се всели во мене љубовта Твоја, и да живее во мене Твојот свет страв.

За таа љубов, апостолот вели: „Кој сака да му е пријател на светот, му станува непријател на Бога“ (Јаков 4: 4). На духовната трпеза нема омраза против Бога – таму има синовство кон небото и братство кон луѓето; таму има просветување и радост, прошка и жртва, љубов и совршенство.

Пишувањето на обичните световни луѓе е најчесто пројавување на паднатиот човечки дух, со неговите гревовни духовни наклоности, навики и страсти.
Ги читаш световните весници и лесно се чита, лекомислено во се' се верува. Меѓутоа, ако земеш духовна книга, му станува тешко на срцето, се раѓа сомнежот, мнозина тоа го признаваат. Зошто е тоа така?

На сите прашања Тој има дадено одговор. Нема прашање кое може да ја мачи човечката душа, а на него да не е даден посреден или непосреден одговор. Луѓето не можат да измислат повеќе прашања отколку што има одговори во Светото Писмо. Ако не најдеш одговор на некое прашање- тоа значи дека или си поставил бесмислено прашање или не знаеш да го читаш Светото Писмо и од него да го извлечеш одговорот.