Датум: 12.02.2011
Борис Вишински беше македонски раскажувач, романсиер, драмски писател, чии дела се преведени на триесетина светски јазици. Ги уредувал списанијата „Културен живот“ и „Македонска ревија“.
Автор е на романите „Сенки и жед“, „Виножито“, „Лавина“, „Клисура“, „Тесно море“ (1986), „Круна од песок“, „Кожа од облаци“, „Крстот на Богомил“, збирките раскази „Древни брегови“ и „Барбара“ и драмите „Девојка“ и „Рацин“. Добитник е на наградите „Кочо Рацин“, „4 Јули“, „13 Ноември“, „Стале Попов“, „Петрозино“, „Михаил Еминеску“, „Марио Рестиво“, „Јозефин“ и „Данте Алигери“ за литературен опус на странски автор во Италија.
Постхумно, неговата последна книга раскази под наслов „Средба во Каракас“ годинава ќе излезе од печат во издание на „Матица македонска“.
Матеја Матевски:
Tворец и аналитичен интелектуалец
Смртта на Борис Вишински, вчудоневидувачка, ненадејна и болна, претставува за сите нас ненадоместлива загуба на човек и творец што длабоко и трајно ги задолжи македонската литература и култура со своето творештво и со својата културна и национална дејност. Тажната вест, задоцнета и речиси незабележана, ја доживеав и ја боледувам како разделба со драг врсник, со кого, од децениите на гимназиските клупи, од првите пројави на неговата книжевна дарба и од разгранувањето на неговото творештво, го живеевме нашето пријателство, другарување и почит. Вдахновувајќи го своето плодно творештво на раскажувач и романсиер, со длабоко белетристричко чувствување на нашата современост и на човековите премрежиња, тревоги и надежи и со богата имагинација на творец и аналитичен интелектуалец, Борис остава зад себе опус што го исполнува со длабоки вредности и значења раскошниот мозаик на нашата книжевност. Со својот книжевен опус тој се потврди во светот афирмирајќи ја својата дарба, а преку својата неуморна акција како вистински човек на оваа земја во афирмацијата на литературата, културата и вистината на Македонија. Преведуван на сите континенти, високо наградуван и ценет вон границите на нашиот јазик, тој спокојно и стоички и со блага иронија и префинета насмевка што зрачеше од неговата скромност и издржаност го поднесуваше проклетството на една култура што уште не созреала да ги создава, прифати и признава многуте свои вистински вредности. Неправедно, најчесто одминувано од активната критика и од многуте современици, творештвото на Борис Вишински стрпливо и со право ги чека идните свои критичари и проучувачи. Тоа е творештво што веќе го има своето заслужено место во македонскиот книжевен пантеон.
Ристо Лазаров:
Подвиг од висок маштаб
Борис Вишински беше значаен подвижник на нашиот литературен живот, посебно кога станува за меѓународната афирмација на нашата книжевност. Беше ценет автор, но и ценет културен деец. Со децении беше на чело на списанието „Културен живот“, кое ќе остане запаметено по својата огромна библиотека од светската и домашната драмска литература. Беше уредник и на „Македонска ревија“ која излегуваше на англиски јазик и која одигра незаменлива улога во првите позначајни пробиви на нашата литература во светот. Еден од неговите најзначајни проекти, за кои со право може да се говори како за подвиг од висок маштаб, секако е објавувањето на Рациновите „Бели мугри“ на петнаесетина јазици во светот. Останува да веруваме дека ќе дојде ден кога нашиот културно-политички естаблишмент ќе знае да ги вреднува и цени таквите влогови во развојот на културата и во зацврстувањето на нашата сеопшта самодоверба и самосвест.
Раде Силјан:
Трагач по вечноста
Вишински во литературата настапуваше тивко, без нагласена помпезност, но самоуверено. Творештвото го сфаќаше како исклучително субјективен чин, со препознатлив и строг тематски одбир. Таа своја посветеност ја оствари и преку презентирањето на делата на други јазици. Податок што укажува на богатата и слоевита проза, која беше предмет на толкувања и критички опсудувања, главно од странски писатели, литературни критичари и афирматори на неговиот книжевен опус.
Заеднички именител за литературата на Борис Вишински беше обликувањето на сликата на човекот што трага по вечноста, по таа посакувана смисла за сопственото очовечување. Во неговите раскази импонира вербата во сопственото јас и во возвишената цел за целосно реализирање во општествената средина. Судбината на малите луѓе е во фокусот на наследените историски беспаќа, носени од природниот тек на смртта, која доаѓа како последица на природните болести на човечката душа. Хероите на Борис Вишински страдаат од својата ученост, но и од времето минато во осама.Тие трагаат по суштината на својот животен идеал, фантазираат. Духовната немаштија ги прогонува, па затоа нивните растројства ги прифаќаме како природен епилог на секојдневните трауми на денешново време.
Извор:
http://dnevnik.com.mk/default.asp?ItemID=BE7317628D3D614C8A2B23DE9C518B3F