- Јас се молам мошне ретко. А и немам особена потреба да се молам: зошто човек да се моли, ако сè знае, ако сè разбира? И нема некакви особени прилики коишто би ме поттикнале на молитва. Ако, пак, се појави таква особена, екстремна ситуација, тогаш ќе се молам, а дотогаш – зошто да се молам? Нема потреба.
- Сакаш да кажеш – му возвратив - дека се молиш „машки“: додека не удри гром, вистинскиот маж не се прекрстува?
- О, не, јас воопшто не сакам да ме снајде некаква неволја или грижа. Не, едноставно, нема потреба да се молам, и тоа е сè.
Што да се каже на ова?
Да претпоставиме дека некој брачен пар има дете. И дека детето вели: „Зошто треба да разговарам со татко ми и со мајка ми? Ако имам некаква потреба, тогаш ќе разговарам со нив, а дотогаш – зошто ми се потребни? Јас не сакам да разговарам со нив, не ми е интересно.“ Зарем со таквиот нељубовен однос не им нанесува болка на своите родители? Ги растажуваме – и тоа силно!
Дали некогаш сте забележале дека , кога стоите на молитва со ладно чувство спрема Бога, тогаш и луѓето се однесуваат ладно спрема нас? А по срдечната, топла молитва упатена кон Бога, и односите на луѓето спрема нас стануваат некако потопли.
А речиси редовна појава е кај децата да заладува природната љубов кон родителите ако тие се однесуваат ладно спрема Бога. Но, тоа најчесто никој не го забележува. А Господ рекол: „Со каква мерка мерите, со таква и ќе ви се мери“ (Матеј 7:2).
Со оној, кого што го сакаме – со него и комуницираме. Па дури и да седиме молкум, сепак се радуваме, го чувствуваме присуството на саканиот. Така е и пред Бога: ако ни е „досадно“ со Него на молитвата, значи дека сме ја изгубиле љубовта спрема Него. Ние Го растажуваме нашиот Небесен Отец и, фактички, го губиме контактот со Него, оној контакт кој ни е потребен повеќе од сè. Тој контакт не Му е потребен на Бога, туку ни е потребен нам, за вечен живот. Ако не го воспоставиме тој контакт, слично како што електична сијаличка воспоставува контакт во електрично коло, што ќе биде со нас? Ако сијаличката не се вклучува во електричното коло, станува бесполезна и се фрла во ѓубре. Така и ние, ако не се соединиме со Бога со посредство на срдечна, жива молитва, тогаш, како неупотреблива сијалица, ќе бидеме фрлени на духовно буниште, коешто се нарекува „ад“ или „вечна мака“.
Подготви: д-р Драган Михајловиќ
{moshits}
