Еднаш многу одамна живееше еден духовник кој имаше еден ученик што го сакаше повеќе од останатите, а што кај другите ученици предизвикуваше љубомора. Учителот, познавајќи ги нивните срца, го препозна тоа.
Подобар е од вас во однесувањето и во размислувањето, – им рече. – Да го препуштиме на искушение, за и вие тоа да го сфатите.
И им кажа да му донесат дваесет птици, велејќи им на учениците:
- Секој од вас нека земе по една птица, нека ја однесе некаде каде што никој не гледа, нека ја убие, а потоа повторно нека ја донесе.
И сите ученици отидоа, ги убија птиците и ги донесоа мртви. Сите, освен омилениот ученик. Тој ја донесе птицата жива.
- Зошто не ја уби? – го запрашаа.
- Затоа што учителот рече дека тоа треба да се направи некаде каде што никој не може да види, – одговори ученикот. – Но, каде и да одев, Господ гледа.
- Го гледате ли сега степенот на неговото разбирање? – воскликна учителот.
Учениците Го замолија Бога за прошка.
(NDD)
