Душата има сочувство спрема телото, а телото нема сочувство спрема душата. На пример, кога телото страда, заедно со него страда и душата, и кога е телото здраво и силно, на тоа се радуваат и чувствата на душата.

      Но кога душата се размисли и почне да се кае, тогаш телото не учествува во нејзиното покајание: тоа останува настрана, не сака да учестува во покајниот подвиг на душата.

      Зашто покајанието е страдална состојба на душата, како што се нејзина страдална состојба и: незнаењето, гордоста, неверувањето, алчноста, омразата, зависта, гневот, малодушноста, славољубието, неслогата и други слични чувства.

Свети Антониј Велики