Затоа што сме слаби. Ние сме деца. А штом сме деца на Небесниот Отец, тогаш треба да бараме потпора од Родителот. Да! Ние сме родени телесно од земните родители, па бараме од телесните родители потпора. Но тие имаат грижи, тие не се имуни на грижи. И тие се спопаднати од невољи и тешкотии, така да ние гледаме во нив, но тие не гледаат во нас. Велат: “Имаш глава, па размисли. Сега си зрел”. А Отецот небесен тоа никогаш не го избегнува. Он секогаш не гледа, секогаш не води, ако срцето ни е соединето со Него. Но ако ние бараме потпора во овој свет... Детето бара, но, овде во светот, тешко да ја најде. Многу е тешко да најдеш едномисленик во животот. Светите Отци велат: Ако си нашол едномисленик во животот, си нашол спасение. Но многу е тешко да се најде. 

                                                       
Јас во животот сум наишол на две личности кои својот живот во брак го поминале најидеално и најдобро. Пред неколку години, наидов на уште една (личност). Ви зборував на вас за И. Се упокои. Интересно е како Господ ги соедини него и жена му. Преку триесет години беа во брак. И тој вели: “Јас и мојата М. сеуште ниту еднаш не сме имале лош збор меѓу себе. Што сакам јас, тоа сака и мојата М. Што мојата М. сака, тоа сакам и јас”. А беше со жестока природа (нарав) и имаше тешко послушание овде на земјата, беше полицаец. Доаѓаше во допир со разни лоши карактери и особини на луѓето, и таму (на работа) ќе си го расипе расположението, ќе дојде нерасположен дома, а Мира секогаш умееше да го чека, така да тој веднаш се опушташе. Нивното катче беше рај.          

                                                     
Да се сетиме како Св.Симеон говореше за себе: “Јас не сум имал долготрајни постови, ниту пак ги поминував ноќите без сон, не сум спиел на гола земја, ниту пак извршував други напори. Туку гледав само на своите немоќи, себеси се унижував,  и Господ ме спаси.
 

Св.Симеон вели: “Во  великиот Ден, нема да се бара од душата дали таа се молела, дали постела, дали извршувала некакви добри дела во животот. Но затоа секоја душа грижливо ќе биде испитана дали има нешто заедничко со Христос Спасителот”. Дали таа ја има карактерната особина на Христос Спасителот.

Ние сме повикани да бидеме молитвеници, трудбеници, да чиниме добро, но ако не се трудиме да ја изградиме својата карактерна особина, тогаш се е залудно.            

                                                                         
Творецот не е една природа со тварта. Умствениот оган е многу подобро сокриен во умот, отколку чувствениот (оган) во чувствата. На друго место се вели: “За телесниот живот потребни се будни чувства на телесните сетила. За духовниот живот, потребна е будност на срцето. А духовниот живот е активност без учество на телесните сетила”. 
                                                                                                         
Само дејствување на умот,  без чувства?
                                                                         
Духовниот живот е живот на умот, издигнат над сите чувства од овој свет и над сите желби.                                                                            
Монаштвото - тоа е одрекување од светот  и од се што е од светот. Одрекување од својата воља и од своите желби.        
Душата која се соединила со Бога станува кротка и смирена. И кога се моли и кога мисли (секогаш) стои пред Лицето Божјо,  не си дозволува себеси да блуди ваму и таму.

                                                                                    
Што е тоа смирение

Смирението е Боженствена особина, таа е совршенство на христијанскиот живот, кое се стекнува по пат на послушност. Оној кој не е послушен тој не може ни да стекне смирение. Многу се малку (луѓе) послушни на земјата. Спрема степенот на послушноста јакне и нашето смирение.

Што е тоа кротост
 
Кротоста значи - срце мирно и смирено. Децата се кротки, па затоа Господ вели: “Ако не бидете кротки како деца нема да влезете во царството небесно”. На гордиот ништо не му е по волја, се му смета и сам (за се) расудува по свое. Мораме да го слушаме Господ за да постигнеме кротост и смиреност, додека сме тука на земјата, додека уште имаме време. Срцето кое е полно со љубов, тоа е жртва, тоа не мисли на себе, туку се моли не само за живите созданија, туку и за се што постои.
 
Кроток по раѓање и кроток по смирение
 
Светите отци велат дека оној кој е роден како мирен, кроток и смирен веќе е награден, но затоа тој не прима таква награда како оној кој е (по природа) жесток па потоа ќе се смири. Таквиот добива голема награда.
 
Што е тоа славољубие

Славољубието е степен на гордост. Еднаш некој грчки филозоф видел еден човек кој имал убаво облекло. Тој му пришол и му рекол дека такво облекло пред него носел тој и тој. Па му набројал кој се носел, и на тој начин го смирил, бидејки овој се гордеел заради убавото облекло, мислејки дека само тој го има. Славољубие е кога ти е мило кога сите за тебе убаво мислат.

Покајание – обнова на животот

Покајание значи обнова на животот. Се исповедаме и се ослободуваме од мислените замки кои не мачат, и низ покајанието се свртуваме кон апсолутното Добро. Тогаш во нас се јавуваат мирни, тивки, племенити мисли, полни со љубов и со добрина. Тие мисли ни даваат мир и тишина, и тогаш тој  внатрешен мир зрачи од нас и во нашето опкружување; тогаш и душата се обновува.Со животот многу повеќе се говори отколку со зборови.

 Подготви: С. Стефановска

Посети:{moshits}