Сме сретнале разни раскази, ама ваков не бевме биле прочитале, во кој авторот го раскажува сопственото раѓање, точно како да бил присутен на настанот! Го објавуваме на роденденот на главниот лик, а во спомен на дедо Сотир, со коскестиот нос и убавото име.


Вака некако

(Или да видите дека не ме донесе штркот)

пишува: Отец Пимен

„Машкооо! Да ти е живо и здраво, Драга!“, извика бабицата додека бебешкиот плач го расцепуваше породилниот дом. Толку се потруди малиот да го најави своето присуство што Шерика не го ни чу возвратното амин од мајката.

Од плачот се накостреши и посребрената коса на веќе повозрасниот татко, кој се беше навалил на отворениот прозорец на крајот на ходникот и пушеше цигара додека свежата октомвриска зора му го ладеше од страв и неизвесност препотеното чело прошарано со првите брчки. И не само што му се беше накострешила косата, туку и нозете му се беа пресекле, а прстите му го беа загубиле осетот за јачина на стискање и ја беа преполовиле таман запалената цигара, која се прекрши до толку што жарот му го допре и изгоре малото прсте, кое беше невозможно да го исправи до крај поради наследната болест од татко му, која не даваше можност до крај да ги исправи малите прсти на рацете.

„Ај да ти...“, и уште пред да изусти докрај тоа шо не треба, ја испушти цигарата низ прозорецот и потрча кон салата. Се чувствуваше слободен да го прави тоа затоа што сите од амбулантата го знаеја. Плус тоа, ѝ беше маж на најмладата акушерка, која штотуку се породи. А беше и недела и беше многу рано и неразденето. Само што пристигна пред вратата и се стокми да тропне, вратата се отвори и се појави насмеаното лице на бабицата, која го пресретна велејќи:

„Ајде, мужде да дајш. Машко е, здраво и право. Или ај, наш си, влези да ги видиш, ама збор никому.“

„Ќе дам и ќе наддадам“, и веднаш ја пикна раката во црните и до перфекција испеглани панталони, за кои имаше обичај да каже мува да застане и да се пресече од работ, и извади купче пари што сè уште беа влажни од пот. А и како да не бидат, кога до пред само неколку часа беа залепени на неговото чело во хотел Југославија во Отешево.

„Од народ за народ“, рече и ѝ ги тутна во раката на жената што му ја соопшти радосната вест и ја гушна со сета сила. Таа остана збунета, но возврати на гушката. Од што побрза да го израдува, не стигна кутрата ни рацете да ги измие од крвта, па затоа уште долго потоа таткото со радост ја покажуваше малата крвава дамка на десното рамо од свиленото светлосино со темносини кадифени ревери сако, како сувенир од збунетоста и радоста на тој момент.

Влезе во малечката породилна сала. Го виде малиот, кој сè уште не престануваше да плаче, го допре со рака по челото, насмевнувајќи се се наведна да ја бакне сопругата и тивко рече:

„Син, а? Ти арна си?“

„Арна и многу уморна, оди дома. Помини поручек. Да поспијам јас“, возврати.

Полека чекореше кон дома потпевнувајќи со тивок глас. Не се брзаше, а и зошто би се брзал? Ќерка му Јулијана беше кај баба ѝ на спиење, а уште беше многу рано за да оди каде било и да ја сподели радоста. Одеше враќајќи си ги спомените од денот кога се роди ќерка му. Прво не сакаше да поверува кога му кажаа дека има ќерка бидејќи мислеше дека се шегуваат со него поради датумот. „Убо де, а сега ај кажи априлили“, одговараше и ги гледаше во очи оние што му соопштија, во надеж дека сепак ќе чуе признание дека е првоаприлска шега. Кога веќе виде дека не се шегуваат, отиде да слави со другарите нарачувајќи ја песната „Ти си ќерко татин син“ и сè така до доцна во ноќта.

Стигна пред прагот, погледна на горниот кат дали светнала некоја светилка, дали се разбудил брат му, за да ја сподели радоста. Сепак сè уште беше рано. Отклучи и влезе дома не водејќи грижа дали е многу бучен и дали тоа ќе го разбуди семејството на брат му и комшиите и го откачи радиото да свири додека одеше кон кујната за да го вклучи шпоретот да стопли вода за чај и да го почне денот со вообичаениот ритуал на пиење чај со рум. За тој ритуал да го личи, да биде онака со манир, беше украл порцеланска шолја од еден од хотелите низ Охрид кога свиреа таму пред некоја година на дочек на Новата година. Додека ја бараше трофејната шолја, чајот веќе зовре и куќата замириса на топол чај. Кога ја отвори вратничката од шкафот, каде што на долната полица стоеше секогаш шишето со рум, на горниот кат се слушнаја чекори. Доволно го познаваше брата си за да му ги препознае чекорите, па истрча на терасата и му свирна со за нив препознатливата свирка со уста, а овој веднаш излезе на прозорец уште недорасонет и неисчешлан.

„Сииииииннннн“, викна и ги дигна рацете како ороводец следејќи ја музиката, која се слушаше низ цело маало.

Наместо одговор се слушна забрзано тропање од прескокнување скали и отклучување врата и за еден момент двајцата браќа беа во цврста братска прегратка бришејќи си ги еден со друг солзите радосници.

„Комшиии, шо е овај џумбус од сабајле, шо е себапот?“, се чу од зад високата ограда од плитар што ги делеше двата двора.

„Ела да ти кажам, нема белки шише преку ограда да фрлам за да са напиеш.“

И така за кратко време почнаа да светат сите прозорци низ маалата.

Се симнаа и внуците од брат му, така недонаспани, и веднаш се понудија да одат кај бабата и дедото за да земат мужде.

„Попосле ќе ојте кај баба, ко ќе излезит стариот на кафе“, им рече, па се заврте кон брата си и продолжи, „на стариов јас ќе му кажам, ќе го начекам низ парков ко ќе ојт на кафе сетне. Сакам да го фатам на тесно да му го зејме името, шо велиш, ќе кандисат?“

„Терсене е, ама белки ќе кандисат овај пат. Убо ти текна в чаршија да го начекаш. Ако е со некој од пријателите, од немајкаде ќе попуштит. Шо знам, пробај. Ако не пак, не са сосаја имината други“, го сподели со него размислувањето постариот брат Мирче.

Ближеше веќе 9 часот и Мише потрча кон стариот парк за да го сретне татко си и да го израдува. Му го знаеше табиетот дека е секогаш точен насабајле, па како по договор го здогледа на неколку чекори пред себе кога поминуваше низ кружниот дел на паркот, каде што во центарот опкружен со веќе прецветани трендафили се издигнуваше споменикот на народниот херој Мите.

„Татко, чекај. Требит мужде да дајш. Имам син. Сакам ти да знаеш пред сите и да кандисаш името да ти го обновиме“, скоро во еден здив изрецитира гордиот татко.

Стариот се заврте. Отсекогаш бил шкрт во изразување емоции. Но секако тоа не значеше дека не си ги сака синовите и внуците. Под орловскиот коскест нос се наѕре блага насмевка и смешно заиграа час на едната, час на другата страна белите хитлерски мустаки на Сотира.

„Ај честито. Жив и здрав да е“, и ја пружи сувата изработена мајсторска рака.

Мише ја фати и го искористи тој момент за да го повлече кон себе стариот, кој веднаш промрморе.

„Аман бре, ко женине ќе са гушкаме, ќе са бацвиме сега насред град.“

И додека траеше ова држ-недај поздравување и делење радост, од негде се зачу продорен женски глас.

„Ајде свату, ајде зету, да е живо и здраво малово. За име шо преме? Чекат в амбуланта за да го пишат“, се провикна Дана, која само што беше излегла од посета кај сестра си и внукот.

„Е таман и јас пак да та преопитам, татко. Шо преме?“

На срамот згора стариот се насмевна.

„Изгледа овај ќе е дородок во сојов. А и се ближи време да се одјавам“, и дигна рака за да ја избрка мушичката што не постоеше, ама му требаше за да му биде причина да ја избрише солзата што потече од неговото остарено зелено око и продолжи - „Ај нека е честито името на наследникот“.

Не издржа строгоста во него. Овој пат тој го повлече Мишета во прегратка, а потоа со забрзан чекор го продолжи патот со изговор дека доцни кај што се упатил.

***

На сликата горе: Дедо Сотир (се уште без мустаќите) со син му Мише в скут и другите синови

Извор:

https://off.net.mk/bookbox/otec-pimen-za-imeto?fbclid=IwAR1RmdoipGz7yhKrnVwOz48CkXe1vr_aotmotsskt6hJz8wQeuqHoLKbdJI