СЕГА Е ДУХОВНА ВОЈНА

Старец Пајсиј Светогорец

Рамнодушноста кон Бога, носи рамнодушност кон сè друго; носи морална дегенерација. Верата во Бога е голема работа. Кога човекот верува во Бога, тогаш ги сака и своите родители, своето огниште, своите роднини, својата работа, своето село, општината, својата држава и татковина. А, некој што не Го сака Бога и своето семејство – не сака ништо, затоа што и татковината е едно големо семејство...
Сакам да кажам дека сè одовде поаѓа. Ако човек не верува во Бога, нема да има обѕир ниту кон семејството, ниту кон својот роден крај, ниту кон својата татковина. И тоа е она што некои сакаат да го уништат, затоа и создаваат дух на немарност...
Гледај во причината. Можеби ќе мора да преживееме многу од она, за што се зборува во Апокалипсата. Настапи отпадништвото (апостасијата) и останува уште само да дојде „синот на погибелта“ (2. Сол. 2, 3). Светот ќе се претвори во лудница... ќе видиме како се случуваат најневеројатни, најбезумни настани, но добро е само тоа, што тие многу бргу ќе се сменуваат еден со друг. Екуменизам, заеднички пазар, една голема држава, една светска влада, една религија скроена според нивна мерка – такви се плановите на мрачните сили.
Мене ме вознемирува спокојството кое владее. Нешто се подготвува. Ние сè уште не сме го сфатиле тоа како што треба, ниту тоа во какво време живееме, ниту пак тоа дека ќе умреме. Што ќе произлезе од сето тоа, не знам, состојбата е многу тешка. Судбината на светот зависи од неколку луѓе, но Бог сè уште ја држи сопирачката. Треба многу и со болка да се молиме, за Бог да се вмеша во она што се случува... Времето е многу тешко.
Се насобра многу пепел, ѓубре, рамнодушност – и за сето тоа да одлета, треба силно да дувне... Страшно! Настапи вавилонското смутување! Треба Бог да се вмеша... Постои голем немир. Сè се измеша! Главата на народот му е сосема помрачена.
Па сепак, без разлика на тоа вриење, јас во себе чувствувам некаква утеха, некоја увереност. Сепак има христијани во кои почива Бог. Има сè уште Божји луѓе, луѓе на молитвата, и себлагиот Бог нè трпи и повторно ќе доведе сè во ред.
Не плашете се! Ние преживеавме толку неволји и не исчезнавме. Зарем ќе се исплашиме од бурата која треба да мине? Нема да умреме ниту сега! Бог нè сака. Во човекот постои скриена сила, во случај на потреба. Тешки години ќе бидат малку. Само едно невреме...
Не вознемирувајте се воопшто, зашто над сите е Бог, Кој управува со сè и секого ќе го постави на клупата за обвинети за да даде одговор за стореното, во согласност со што секој ќе добие награда од Него. Ќе бидат наградени оние, кои на некој начин го помагале доброто, а ќе бидат казнети оние кои правеле зло. Бог, на крајот, пак сè ќе стави на свое место, но секој од нас ќе даде одговор за она што го сторил во тие тешки години со молитва, со добрина...
Денес се трудат да ја срушат верата и за тоа здание на верата да се сруши, вадат по малку, по камче. Но, сеедно, за тоа рушење се одговорни сите: не само тие што рушат, туку и ние, што гледаме како се руши верата и не се трудиме да ја закрепнеме. Потоа, тие расипници смислено ќе ни зададат уште повеќе тешкотии, ќе се озлобат на Црквата, на монаштвото. На сегашната ситуација е можно да ѝ се спротивставиме само духовно, а не световно. Невремето ќе се засили уште малку, ќе го исфрли на брегот сето ѓубре, сè што е непотребно, а потоа ситуацијата ќе се разбистри. И, едни ќе добијат чиста награда, а другите ќе ги платат долговите.
Денес има мнозина кои се трудат да расипат сè: семејството, младината, Црквата. Во наше време, да се работи за народот е – исповедништво, затоа што државата војува против божествениот закон. Законите што ги донесува таа се против Божјиот закон. Но, ние сме одговорни за тоа, да не им дадеме на непријателите на Црквата да уништат сè. Дури сум имал можност да слушам како свештениците зборуваат: „Не занимавајте се вие со тоа, тоа не е ваша работа!“ Кога тие со молитва би дошле до таква состојба, за ништо да не се грижат, јас би им ги целивал нозете. Но не, тие се незаинтересирани, затоа што сакаат на сите да им бидат добри и да живеат пеејќи. Рамнодушноста не им е дозволена дури ни на мирјаните, а не пак на свештенството.
Искрениот, духовен човек, не треба да работи ништо незаинтересирано. „Нека е проклет секој, кој немарно го извршува делото на Господа“, вели пророкот Јеремија (Јер. 48, 10)... Сега е војна, духовна војна. Јас треба да бидам напред. Колку марксисти, колку масони, колку сатанисти и секакви други! Колку бесомачни, анархисти, опрелестени... Јас гледам што нè очекува и тоа ме боли. Во грлото ми е горко од човечката болка...
Владее дух на млакост, воопшто нема јунаштво! Сосема се расипавме! Како Бог сè уште нè трпи? Денешното поколение – тоа е поколение на рамнодушност. Не на војна. Повеќето се само за парада. На безбожници и на хулители им даваат да настапуваат на телевизија. И Црквата молчи и не ги одлачува тие богохулници. А треба да се одлачат таквите од Црквата. Жал ли им е да ги одлачат, што ли е проблемот? Ајде да не чекаме некој друг да ја извади змијата од дупката, за ние да бидеме спокојни. Молчат поради рамнодушност. Лошо е тоа, што дури и луѓето кои имаа нешто во себе, почнаа да се оладуваат и да велат: „Зарем јас можам да ја изменам ситуацијата?“
Ние сме должни храбро да ја исповедаме нашата вера, бидејќи ако молчиме, ќе преземеме голема одговорност. Во овие тешки години, секој од нас треба да го прави она што го може. А, она што не може, треба да се остави на Божјата волја. Така совеста ќе ни биде мирна. Ако не се спротивставуваме ние, ќе станат од гробовите нашите предци. Тие толку страдале за татковината, а што правиме ние за неа? Ако христијаните не станат исповедници, ако не му се спротивстават на злото, рушителите ќе бидат уште побесрамни. Но, денешните христијани не се борци. Ако Црквата молчи за да не се скара со државата, ако молчат митрополитите, ако молчат монасите, па кој ќе зборува?
Благодарете Му на Бога за сè. Потрудете се да бидете храбри. Подигнете се малку. Знаете ли што поднесуваат христијаните во другите земји?... А кај нас многумина се толку рамнодушни... недостасува добро расположение, подвигот.
Но, ако не почнеме ние да војуваме против злото, ако не почнеме да ги разобличуваме оние што ги соблазнуваат верните, злото ќе стане уште поголемо. Ако не се исплашиме, малку ќе ги ободриме верните. И на оние што војуваат против Црквата ќе им биде многу потешко. Во минатото нашиот народ живееше духовно, затоа Бог го благословуваше, и светиите на чудесен начин ни помагаа. И ние ги победувавме непријателите, кои секогаш нè надминуваат според бројноста. Ние сега велиме дека сме православни, иако, за жал, често само го носиме името православни, но не живееме православен живот.
Мрзливото свештенство го заспива народот, го остава да биде таков каков што е, за да не се вознемирува. „Гледај, велат тие, во никој случај не им зборувај дека ќе има војна или за Второто Христово Доаѓање, и дека поради тоа треба да се подготват за смртта. За во никој случај да не се вознемират луѓето!“ А други, од лажно сфатената добрина, велат: „Не ги разобличувајте еретиците дека се во прелест, за да им ја покажеме нашата љубов кон нив“.
Денес нашиот народ е замесен „на вода“. Квасецот не е ист. Ако јас го избегнувам вознемирувањето, за да не го нарушам своето телесно спокојство, тогаш јас сум рамнодушен кон светињата! Духовната кротост е едно, а мекоста поради рамнодушност – сосема друго. Некои велат: „Јас сум христијанин и поради тоа треба да бидам радосен и спокоен“. Но, тоа не се христијани. Тоа е рамнодушност, тоа е световна радост. Оној, во кого постојат овие световни начела – не е духовен човек.
Духовниот човек целиот е – болка, т.е. него го боли она што се случува, го боли поради луѓето. И поради тие болки, му се дава духовна утеха.

(Од Троичник бр. 42)