Митрополит Атанасиј Лимасолски: Човекот е љубов по благодат

Така, вистинската цел е љубовта кон Бога. И ако ја постигнеме, тогаш сите други нешта го заземаат своето правилно место и човекот не се измачува. Да кажеме дека имаш тежок брак, сопругот те измачува, свекрвата исто така и ти доаѓа да напуштиш сѐ. Ако се анализирам себеси, ќе видам дека причината е длабоко во мене, имено, дека не Го љубам Бога. Да Го љубев Бога целосно и да бев свесна дека целта на мојот живот е љубовта кон Него, тогаш проблемите во мојот брак, здравјето, работата, финансиите, дури и фактот дека стареам – сите тие работи ќе имаа позитивна улога во таа моја врска. А фактот дека негодувам и сакам да се ослободам од своето испитание и крст, значи дека љубовта моја кон Бога некаде „изгубила контакт“. Гледајте што Му предложиле на Христа: Ако си Син Божји слези од Крстот. Сфаќате ли каков предлог е тоа? Тоа е предлогот кој секогаш доаѓа кога малку ќе се најдеме во тешкотии: имаш искушенија во бракот, се гушиш? Имам предлог – разведи се.

Друг пат може ќе си помислиш за некого кој ти прави проблеми: „Колку убаво ќе беше да умреше!“ И таква помисла доаѓа, може нема да ја примиме, но ти доаѓа на ум. Свекрвата ти ги држи парите и не ги дава, а ти имаш толку голема потреба од нив и си помислуваш: „Уште колку треба да ја чекам? Аман, нека си ја земе Господ кога веќе тргнала натака! Порано или покасно, секако ја чека тоа. Дали сега или на 70 години, поарно сега, кога имаме таква мака!“ Такви мисли ни доаѓаат кога сакаме да ни се тргне тешкотијата. Таа може да биде секаква – од тешка болест како што е ракот, па до проблеми со околината, финансиите. Сите тие нешта причинуваат болка. Сепак, ако расудиш правилно, ќе видиш се поврзани со твојата врска со Бога. Ако не успееш да ги поврзеш, тогаш нема да успееш да се справиш со проблемите.

Се сеќавам на нашиот блаженоупокоен Старец Јосиф Исихаст, кој почина во 1959 година и едно време имаше многу проблеми и маки со некои послушници што ги зеде при себе. Тие воопшто не биле подготвени за тој подвиг, ниту биле способни за пустинскиот живот што тој го живеел, но од љубов тој го понел нивното бреме и најпосле многу се измачил. Размислувал што да направи и стигнал до таму да се праша дали да ги избрка или тој да си замине. Бил во голема тешкотија, страдање и болка, но молејќи се, Го видел Распнатиот Христос, Кој му кажал: „Не можеш ли да го понесеш сето тоа од љубов кон Мене?“ Во краен случај, прашањето се сведува на тоа сите работи за кои што мислиш дека се виновни: твојот сопруг, послушник, работа, здравје, сосед – сето тоа човек да го стави на исто рамниште со врската со Бога и да го искористи како „отскочна даска“ за да скокне и да Го сретне Бога. Кога ќе го направиш тоа, тогаш ќе се промениш и ќе кажеш: „Мој најголем добродетел беше мојот сопруг, свекрвата која жива ме ‘изеде’“ – само како пример – „оној кој што ме наклевети, понижи“.

Старец Пајсиј велеше дека кога ќе умреме и ќе ни се отворат очите на нашата душа, првото нешто што треба да го направиме е да Го прославиме Бога со сите свои сили, за неволјите што сме ги претрпеле во животот. Зашто во краен случај ќе сфатиме дека токму тие тешкотии ни помогнале и наши добротвори не биле оние што ни зборувале убави работи, туку оние што нѐ навредувале, не затоа што сакале да ни направат добрина, не, тие си ја оствариле својата злоба – туку затоа што ако ги искористиме правилно, тогаш сето тоа за нас станува мост по кој минуваме за да влеземе во Царството Божјо. Нерон, тој злобен Римски император, бил злосторник, ѕвер, убил толку многу Христијани, но бил и најголемиот „доброчинител“ на Црквата. Не дека навистина бил таков – тој бил ужасно злобен, можеби отишол во адот, не знаеме, но го наполнил Рајот со маченици, ги посекол сите Христијани еден по друг, и сите тие отишле во Рајот и ја збогатиле Црквата со маченици. И Калигула, и Диоклецијан и сите тие гонители, можеби вршеле злосторства, но оние што ја исползувале нивната злоба на духовен начин, вистински станувале совршени. Според тоа, значајно е како човекот го ползува сето она што се случува во неговиот живот, како го поврзува со својата врска со Бога, дали го насочува своето внимание кон Божјата љубов. Само тогаш човек може да каже: „Гледај, од љубов кон Бога ќе го трпам тој сопруг, брат, жена, деца, тешкотија, и покрај тоа што не сум виновен“.

(Продолжува)