На овој свет чин му предходеа повеќе настани. Имено, на 4-ти март 1945-та година во присуство на над 300 делегати, свештеници и мирјани, во Офицерскиот дом во Скопје е одржан Првиот македонски црковно-народен собор на кој се донела резолуција од 7 точки. Таа обврзувала да се обнови Охридската Архиепископија како Македонска православна црква, која би била самостојна и непотчинета на која било помесна национална православна црква, со свој клир и свој архиепископ, која што ќе може да влезе во составот на евентуалната општа Југословенска патријаршија како рамноправна, доколку истата биде формирана. Оваа резолуција ја отфрлил САС на СПЦ на 22 септември 1945-та година. На 9-ти и 10-ти мај 1946-та година, Иницијативниот одбор за оргазнизација на МПЦ, во присуство на над 200 свештеници донел нова резолуција во насока на создавање и организирање на национална црква во НР Македонија. САС на СПЦ на 23-ти ноември 1946-та година ја отфрлил и оваа резолуција. Уставот на СФРЈ, кој бил донесен во 1953-та година, во член 46, меѓу другото, овозможувал слободно исповедање на верските права и слободи. Согласно тоа, на 4-ти април 1957 година Иницијативниот одбор потпишал спогодба со СПЦ, која овозможувала постепено формирање на автономен црковен апарат во Македонија, со сопствен висок клир и свештенство. Од 4-ти до 6-ти октомври 1958 година, во Охрид се одржал Вториот црковно-народен собор, на кој се донела одлука за обновување на Охридската Архиепископија, укината во 1767 година. Меѓу другото се формирале и три епархии, а за поглавар бил избрфан г. г. Доситеј, дотогашен епископ Топлички, викар на Српскиот патријарх, Герман, со титула архиепископ Охридски и скопски и митрополит македонски, со седиште во Скопје. За членови на Синодот биле избрани епископите: Охридско-битолски, г. Климент и Злетовско-струмички, г. Наум. Истовремено, Архиерејскиот Сабор на СПЦ, со одлука бр. 47/1959 и 6/1959 година, зап. 57 од 17/4 јуни 1959 година, во целост ги потврди одлуките на Македонскиот црковно-народен собор. Меѓу другото, во одлуката на Српскиот архиерејски собор, покрај другото стоело дека за епархиите во Македонија повеќе не важи Уставот на СПЦ. Меѓутоа, поради националистичките побуди кај дел од високиот клир на СПЦ, тогашниот патријарх Герман престанал да ги почитува дотогашните одредби од резолуциите и договорите помеѓу СПЦ и МПЦ, и почнал да се декларира единствено како „патријарх Српски“, а не како „патријарх Српски и Македонски“.
По извесно време, поради овие околности, а откако беа создадени потребните услови, Светиот Синод на МПЦ, на 17 јули 1967 година во Охрид го свика Третиот црковно-народен собор, на чијашто свечена седница во охридскиот храм „Света Богородица - Перивлепта“, ја прогласи МПЦ за АВТОКЕФАЛНА. На 19 јули, во истиот храм, се отслужи света Божествена литургија, во сослужение на сите членови на Синодот на МПЦ, кога се случи и чинот прогласување на автокефалноста на Македонската православна црква.
На многаја лета!
Извор:
Св.Андреј Критски;преп.Андреј Рубљов;преп.Марта
