Трите дрвја

Ова е навидум наивна приказна, една скаска но, која има длабоко значење и голема поука.

Еднаш во една гора имало три дрвја и секое од нив си  имало свои планови и мечти.

Првото дрво сакало да се удостои да стане еден ден скапоцен сандук- прекрасно изработен, со резби, и во него да се чуваат скапоцени работи.

Второто дрво посакувало да падне во раце на добар мајстор за кораби и да стане голем кораб, со прекрасен облик, величествен, кои ќе превезува цареви и великодостоинственици со кои ќе патуваат луѓе на високои позиции.

Третото дрво велело, дека  многу сака само да стане највисокото и најсилното дрво во гората, така што луѓето кои што гледаат високо кон неговиот врв, да се чудат и да си мислат за небото и Бога.

Така минале години и работите се развиле сосема поинаку. Отишле дрвари во гората. Го исекле првото дрво.  И додека тоа жаднеело да стане прекасен дрвен сандук за скапоцености, дрводелецот направил сад за храна – јасли за сено на животните.

Од второто дрво кое мечтаело да стане прекрасен кораб, кој ќе превезува цареви, направиле мало рибарско кајче, кое сиромашните рибари го користеле, за да ловат риба.

А пак третото дрво кое сакало да стане највисоко во гората, го исекле и го оставиле во складот на дрводелецот.

Минале години. Дрвјата, нажалени од развојот на нештата,  ги заборавиле своите мечти.

Еден ден пак, еден маж и една жена дошле во шталата, каде што се наоѓало дрвеното корито – јасли со сено,  и  таму жената родила Младенец, и го положиле во јаслите кои биле направени од првото дрво. Тоа биле балжениот Јосиф и пресвета Богородица. Во тие дрвени јасли не положиле просто злато или дијаманти, туку Самиот Бог, Кој што беше станал за нас Човек. Така тоа корито за хранење – јасли, се удостои да го прими во себе Богатството на богатствата – Самиот Бог!

Во малото рибарско кајче, направено од второто дрво, по извесно време се качиле рибари и Еден од нив изморен, легнал да спие. Излегле со кајчето на отворено море. Настанала голема бура и невреме. Рибарското кајче не било доволно јако за да издржи невремето. Тогаш сите останати го разбудиле Оној, Кој што спиел. Он станал и му заповедал на разбранетото море: “Молкни! Престани!” Морето веднаш се смирило. Тоа бил Христос во Генисаретското езеро, заедно со учениците Свои. Така второто дрво кое имало амбиција да стане гоелм кораб и да превезува цареви и великани, се удостоило да го превезува Царот на царевите, Самиот Христос со Неговите ученици.
 
А пак третото дрво, кое се наоѓало во складот на дрводелецот, еден ден било земено и од него направиле крст. На тој крст го распнале Христа. Така дрвото станало многу повисоко отколку што можело да посака. Стигнало до небесата и до Бога.  Се изедначило, како што се пее во еден тропар,  со небото.

Всушност конечно, секое од дрвата во оваа приповетка, го достигнало не само она кое го посакувало, туку и несразмено повеќе, иако не токму онака како што си го претставувало.

Оваа приказна  ни говори за следното: ние не знаеме каква е Божјата волја за нас. Треба да имаме мечти, желби. За добро. Но, не треба да заборавиме, дека некои нешта не секогаш се развиваат, како што ние сакаме. Но, Бог ги прави нив подобри отколку што ние сакаме и си ги претставуваме.

Подготви: Маја Белева

Извор: www.pravoslavie.bg