БИТКА ЗА ДУШАТА!!!

TVIT684
·
☦️📖☦️💒☦️📿🌿🕊️🌿
БИТКА ЗА ДУШАТА!!!

Доцна вечерта, еден човек умира на креветот во својата куќа.
Тој беше напреднат во години, но не можеше да каже за себе дека соодветно се подготвил за смртта: предоцна сфати дека патот до вечноста започнува од раѓањето, а не на прагот на смртта ...
И така неговата душа страдаше и страдаше.
„Доцна, доцна“, воздивна човекот и со болка помина низ низите настани во неговото сеќавање.
Поради некоја причина, тој не се сети на нешто со што може да се гордее, туку на нешто друго, жално и срамно, за што со тешка безмилост го потсетуваше неговата совест: валкани дела, навреди што им ги нанесуваше на саканите, бесрамни дела.
Сето тоа беше многу мачно и застрашувачко, со разбирање дека ништо не може да се поправи.
Доцна.....
Неговата ќерка влезе во собата неколку пати и со сочувствителен поглед го погледна својот татко со болка...
- Што да ти донесам?
Чај? Вода? праша таа.
Таткото едвај одмавна со главата: „Не сакам ништо“.
И тој рече со очите: „Прости ми, ќерко…“
Умрел ноќе, кога немало никој во собата, а ќерката не видела колку болно му се тресе телото, а душата му се залепила на животот, исплашена и ужасната од она што ја чека.
На земјата времето течеше вообичаено, часовникот ги мереше минутите, а во надземниот простор започна вистинска битка за душата....
Зашто штом се одвои од телото, стотици гнасни и злобни шепи и се подадоа, сакајќи да ја грабнат и да ја одвлечат во валкан базен.
„Нашето! – од сите страни се слушаше шушкање. - Таа е наша!
- „Не, не твое! од другата страна доаѓаа јасни гласови.
Синокрилести ангели, пресекувајќи го просторот со својата светлина, набрзина долетаа до душата и сакаа да ја однесат оттука, но само...
- Тој хули! - дојде од некаде на страна.
Се згрози душата: беше, така беше! Еднаш видел како ќерка му донела и ставила икона во нејзината соба.
Колку навредливи зборови кажа тогаш!
Но, ќерката праша:
„Не зборувај така, татко!
Дали слушаше?
- Тоа го направи од незнаење! Ангел го заштити.
- Какво пропаѓачко незнаење!
Што, дали беше мало дете?
Демонот каустички се насмевна.
А другите, како воодушевени, веднаш зедоа:
- Пцуење! Застрашувачки зборови! Ангелите не беа изгубени:
- Овој човек одгледа три сина и прекрасна христијанска ќерка!
- Без негово учество ќерката стана христијанка! луто возврати демонот.
- Ја сакаше! рече Ангелот.
- И навреден ... - појасни демонот ...
- За да го обезбеди своето семејство, тој работеше напорно и над неговите сили.
„И потоа испи дел од парите“, се насмеа демонот.
Се чинеше дека уживаше да се потсмева на душата, бидејќи со секој укор таа болно тагуваше и се тресеше.
Но, ангелите ја заштитија со своите тела и немаше да се откажат.
- Им помагаше на семејството и пријателите, никогаш не одби да помогне!
Душата се запрепасти: да, навистина, тој помогна: за ситници, за домашна работа.
Никогаш не кажав никому не!
И со малку надеж.
Демоните се собраа и договараа: незаинтересираната помош се поистоветува со милосрдието, а милоста е премногу тежок камен во корист на душата.
Но, потоа летаа други обвинувања:
- Украде! Навреди! Излажал!
- Тоа беа изолирани случаи, - возвратија Ангелите најдобро што можеа, - тој секогаш длабоко го доживуваше тоа што го направи.
- А кога ја натерал сопругата да абортира?
Изгледа дека има многу деца!
Ангелите тажно се смрзнаа.
Што ќе одговорите на ова?
Нема што да се одговори...
Демоните се насмевнаа, злонамерно триејќи ги шепите:
- А вие велите, не наше ...
- Нема да се откажеме! - највисокиот Ангел застана меѓу душата и демоните.
– Многу згреши, точно е, но имаше моменти на покајание.
- Само минути!
И цел живот мораше да се каеш!
Ние одземаме!
Нашата душа!
Ужас ми ја зафати душата.
Човекот разбрал дека никој и ништо нема да му помогне, па дури ни напорите на Ангелите не можеле да го заштитат.
Ја подигна главата и без никаква надеж погледна во далечното црно небо...
Непосредно пред утрото, ќерката влегла во собата и видела дека нејзиниот татко починал.
Таа долго време седеше на подот покрај креветот, галејќи ја раката на нејзиниот татко и тивко кажувајќи нешто.
И тогаш ја зеде бројаницата и, наведнувајќи ја главата, почна понизно да се моли:
- Мајко на Живиот Бог, Пресвета Богородица, спаси го татко ми. Пресвета Богородица, спаси го татко ми.
Таа се молеше, а нејзиното срце плачеше: девојчето почувствува дека не е лесно за нејзиниот татко ...
Молитвата течеше и течеше, нежни, љубезни, просечки и тенки прсти вообичаено ги прстите на зрната од бројаницата.
- Пресвета Богородица, спаси го татко ми...
Душата долго и жално гледаше во небото, веќе не слушајќи го квичењето на демоните...
Човекот сфатил дека ја изгубил својата главна битка и дека нема да му помогнат никакви напори на светлокрилести суштества.
Сакав да се свртам и да кажам нешто, но во тој момент сè наоколу беше осветлено и од далеку, од темните длабочини, одеднаш се приближи една Жена.
Беше толку тивка, величествена и убава што човек се замрзна од блаженство.
Ја препознал затоа што ја видел многу пати на таа икона што висела во собата на неговата ќерка, па дури и одеждата била на неа исто: виолетова и зелена.
„Богородица! тој рече...
Мајката на Живиот Бог нечујно се приближи, смирено погледна кон Ангелите кои стоеја со најголема почит, им ги изгоре очите на демоните, а потоа ја подаде раката кон душата.
„Ајде да одиме, дете“, рече таа, и имаше толку многу длабока убавина во нејзиниот глас!
Душата и подаде рака, не тргајќи го погледот од Лицето на Пресвета Богородица, и направи чекор.
Во истиот момент, наеднаш се појави чекор веднаш под нејзината нога, друг зад неа, а татко и прочита:
„Мајко на живиот Бог, спаси го татко ми...“
Зачудено отиде чекор понатаму, уште подалеку скалите се искачија, а на секое пишуваше:
„Пресвета Богородица, спаси го татко ми...“
Госпоѓата на небото и земјата поведе скромна душа.
Распрснати ангели.
Демоните ги нема.
Небото е исчистено.
И само чекорите гореа под нозете:
„Пресвета Богородица, спаси го татко ми...“
Тие беа безгранични и се издигнаа високо, високо: онаму каде што самата душа никогаш не можеше да стигне ...
Елена Черкашина
Пресвета Богородица по молитвете, спаси не!
Преземено од Елена Черкешна
(Русија)