Светот значи ги мрази пророците. Посебно во Македонија. Во Македонија ќе ти простат сè освен талентот, кој е дар од Бога. Тоа значи: луѓето, посебно овде, ги мразат правдољубивите, чесните, работливите, оние што проштеваат. Светот го мрази Бога: да, тоа го знаеме уште од Ниче - Бог е мртов. Но ако е мртов, зошто тогаш омраза кон него?

Деновиве читав една книга од еден мој драг пријател, инаку духовник. И, на едно место, ги најдов собрани следниве синонимни мисли: „Нема пророк без чест, освен во земјата негова и во домот негов“. (Матеј 13, 57). „Пророкот никаде не останува без почест, освен во својата земја...“ (Марко 6, 4). „Ниеден пророк не е мил во земјата своја“. (Лука 4, 24). „Сам Исус беше посведочил дека пророкот во своето родно место нема чест“ (Јован 4, 44).

Зошто е тоа така, а посебно во Македонија? Сите го знаете вицот кога еден Македонец направил вистински подвиг - успеал да излезе од казанот на пеколот, а друг Македонец го фатил за петиците и го повлекол назад.
За да се одговори на тоа прашање, треба да се знае што е тоа пророк. Пророк е некој што има божествено зрно во себе, кој љуби и кој се држи до законите божји: правдољубивост, работливост, милосливост, чест, прошка. И, се разбира, талент, кој е божји дар, затоа што гласот божји во Светото писмо вели: „Да бевте од овој свет, тогаш светот ќе го љубеше своето; но бидејќи не сте од светот, туку јас ве избрав од светот - затоа светот и ве мрази“. (Јован 15, 19).

Светот значи ги мрази пророците. Посебно во Македонија. Во Македонија ќе ти простат сè освен талентот, кој е дар од Бога. Тоа значи: луѓето, посебно овде, ги мразат правдољубивите, чесните, работливите, оние што проштеваат. Светот го мрази Бога: да, тоа го знаеме уште од Ниче - Бог е мртов. Но ако е мртов, зошто тогаш омраза кон него? И зошто омраза, злоба и завист кон сите талентирани, надарени, генијални, работливи по амфитеатрите на факултетите, меѓу уметниците, лекарите, спортистите, политичарите?
Затоа што пророкот го искажува својот гениј говорејќи ја ВИСТИНАТА. Генијалноста е вистинитост. И вистината е генијална - затоа воодушевува. Но вистината (во еднина) денес никој не ја сака. Денес се произведуваат вистини (множина): преку рекламите, на пример, се произведуваат вистини, според кои во една иста година имате две најдобри пива на светот. Или два најдобри автомобила. Вистини се произведуваат и при пишувањето истории (што е особено модерна и исплатлива дискурзивна зделка денес, во ерата на „надоместување на традициите“ кај фрустрираните народи), па така за конфликтот (или војната?) од 2001 година има две вистини: онаа на Албанците и онаа на Македонците. И двете вистини тврдат за другиот дека бил агресор и виновник за трагедијата.

Пророците (сите талентирани, од Бога дадени, во сите општествени средини, од сите општествени слоеви) нè враќаат на поимот на една вистина. Тие само тврдат дека два противречни искази не можат да бидат вистинити истовремено: не може истовремено исказот „Македонија е бедно место за живеење“ и „Македонија е раскошно место за живеење“ да бидат вистинити. Може само да доаѓаат од две пристрасни, навивачки идеолошки гледни точки.

Затоа, никој не ги сака пророците. Нив ги изолираат во општеството онака како што се изолира гол електричен кабел со изолирбанд: ќе ги најдете отфрлени, на пониски работни места од квалификациите, во канцеларии без прозорец, во подрумски простории пренаменети во канцеларии, на работни места што воопшто немаат врска со нивното образование, одбиени на листите на кои први се рангирани медиокритетите, лигавите и полтроните. Се прави сè да се изолираат пророците, како што се изолираат лудите во ментални установи. Во очите на хипокритите, добрината и прошката на пророците стануваат карактерна слабост и недостиг на личност, нивното барање правда - невоспитаност и дрскост, нивната борба за повисок професионален стандард и професионализам - знак на лудило и опсесивно-компулсивно однесување.
Пророците се изолирани во општествено легализирани, невидливи лудници. А овие мисли од Светото писмо се најактуелните мисли за нашето „денес“. Поактуелни од ударните наслови на насловните страници на весниците.     
      
Автор: Венко Андоновски      - Нова Македонија