Неспорно е дека се впечатливи наведените случаи на пројавување на силата на молитвите на отец Серафим. Меѓутоа, постојат примери, каде што силата на тие молитви се пројавувала уште поубедливо, всушност зачудувачки, бидејќи се однесувала на оној, а не на овој свет. Таа се простирала на умрените, а се изразувала во промена на нивниот посмртен удел. Молитвеното застапништво пред Бога на прекрасниот саровски молитвеник, го можело дури и тоа. Не попусто отец Серафим во својата ќелија палел многу свеќи и за сите починати православни христијани вознесувал пламени молитви. Понекогаш тој врз себе земал и напорен молитвен подвиг за поедини упокоени, особено ако би го провидувал посмртниот удел што ги очекувал. Заради таквите молитви преподобниот, како што е познато, повремено на неколку денови се затворал во ќелијата, совршено оддалечувајќи се од посетителите.

За дејството на молитвите на отец Серафим за упокоените, за нивното влијание на нивниот удел по смртта, најдобро зборуваат случаите што ги навел самиот преподобен. "Умреле две монахињи. И двете биле игумении" - раскажува светиот старец. "Господ ми откри дека нивните души биле водени по воздушните митарства и дека биле испитувани, а потоа и осудени. Три дена и три ноќи се молев, јас бедниот, преколнувајќи ја за нив Мајката Божја. И Господ по Својата благост ги помилува, заради молитвите на Богородица. Тие ги поминале истите воздушни митарства и добиле прошка од Божјото милосрдие".

Друг случај од таков вид, дури и уште позначаен, му раскажал отец Серафим на веќе познатиот Иван Тихонович, како тајна од својот живот. Еднаш преподобниот дознал (иако не кажал на кој начин), дека една потполно несреќна, изгубена душа била во канџите на сатаната. На кој начин згрешила, отец Серафим не открил во раскажувањето. Прекрасниот старец за таа душа Му упатил молитва на Спасителот и на Мајката Божја. Потоа ја видел како лета од канџите на сатаната и тоа веќе како потполно чиста гулабица. Толку била голема силата на молитвеното застапништво на отец Серафим и толку ревносно се подвизувал тој против непријателот на спасението! "Кога веќе се истрајува против непријателот, тогаш веќе треба да се истрајува!", велел преподобниот, раскажувајќи го наведениов случај. Таквото залагање на отец Серафим за потполно грешна душа, било толку големо, што сатаната, не можејќи да го поднесе својот губиток, врз светиот старец ја излил сета своја злоба и го повредила со тежок удар. Последица од тој удар била раната, која Иван Тихонович сам ја видел и ја пофатил, иако тогаш кога веќе била исцелена. "Таа беше на грбот на старецот, меѓу лопатката, многу мека. Личеше на обесено парче месо со големина на гускино јајце. Со таа рана и го погребаа". Болката од зададениот удар на бесот била ужасна, неиздржлива. " Ако Господ и Небесната Царица - велел старецот - не ме исцелеја, никој не ќе можеше да ме исцели". Сепак, ниту по таквата страшна освета на непријателот на спасението, отец Серафим не го оставал својот молитвен подвиг за умрените, туку секогаш бил подготвен со смелост да Го моли Господа за спасение на другите. Ние веруваме дека, многу грешни души, по молитвите на праведниците, добиле прошка на гревовите и се избавиле од маките по смртта.
Се досега реченото не убедува во тоа дека Господ секогаш го слушал Својот праведник, за што и да Го молел и за кого и да се помолел. Самото вознесување на одредени молби, веќе значело голема смелост на саровскиот старец пред престолот Божји. (Извадок)

+++

Се повел разговор за 'целта на христијанскиот живот', прашање кое уште од млади години го интересирало Мотовилов. Отец Серафим за тоа не дознал од него, туку по откровение од Господа.
Објаснувајќи му ја на својот собеседник таа работа, која некогаш многу го интересирала, отец Серафим докажувал дека "вистинската цел на нашиот христијански живот се состои во стекнување на Светиот Дух Божји. За негово стекнување постојат различни средства: бдение, пост, милостина и други доблести кои се прават заради Христа, а посебно молитвата. Таа, повеќе од се донесува Дух Божји".

Откако го сослушал преподобниот, Мотовилов го прашал: "Брате, еве, вие постојано зборувате за стекнување на благодат на Светиот Дух, како за цел на христијанскиот живот. Но, како и каде јас можам да ја видам? Зарем Светиот Дух може да се види?"
Во одговорот на својот собеседник, отец Серафим почнал да објаснува дека Господ Исус Христос, извршувајќи го делото на спасение на луѓето, на апостолите им дарувал благодат на Светиот Дух на денот на Педесетницата. Таа благодат им се дарува и на сите верни во тајната крштение и се запечатува во тајната миропомазание. "Кога ние по крштението никогаш не би грешеле, би останале засекогаш свети и непорочни". Сепак, без разлика на човечките прегрешенија, благодатта на Светиот Дух, дадена на крштението, останува да блеска во нашето срце. Таа благодат е светлината која го просветлува човекот и Господ повеќе пати го открил нејзиното дејство на одбрани лица. При тоа отец Серафим укажал на Мојсеј и на случката на Господовото преображение.
Тогаш Мотовилов го прашал светиот старец: "На кој начин мо-жам да дознаам дека се наоѓам во благодатта на Светиот Дух?" Од почетокот отец Серафим на својот собеседник тоа сакал да му го објасни со зборови, но Мотовилов забележал: "Сепак, јас не го разбирам тоа. Како можам цврсто да се убедам дека сум во Духот Божји?" Тогаш отец Серафим на очигледен начин му ја покажал таквата состојба.
Фаќајќи го Мотовилов цврсто за рамената, преподобниот му рекол: "Сега и двајцата, брате, сме во Духот Божји! Што гледаш сега на мене?"
Мотовилов одговорил: "Не можам да гледам, брате, бидејќи од вашите очи светкаат молњи. Вашето лице стана посветло од сонцето и болка ми ги боде очите..."
"Не плашете се, ваше богољубие - одговорил светиот старец - и вие сега сте светол како и јас. Сега вие сте во полнотата на Духот божји, инаку не би можеле да ме видите во таква состојба". Наведнувајќи се кон Мотовилов, тој тивко му рекол на увото: "Заблагодарете Му на Господа Бога за Неговата неискажлива милост кон вас. Видовте дека јас дури не се ни прекрстив, туку единствено мислено во срцето Му се помолив на Господа Бога и во себе си реков: Тосподи, удостој го јасно и со телесните очи да го види симнувањето на Твојот Дух, со Кој ги удостојуваш Своите слуги, кога посакаш на светлост да се јави великолепието на Твојата слава'. И ете, брате, Господ за миг ја исполни смирената молба на бедниот Серафим... Дури ни на големите пустиници Господ Бог не им јавува секогаш таква Своја милост. Божјата благодат посакала да го утеши вашето смирено срце, на застапништво на Мајката Божја!..."

Отец Серафим му наредил на Мотовилов да го погледне во очи. "Погледнав во неговото лице - вели Н. А. - и ме фати уште поголем побожен ужас. Замислете си го во средината на сонцето, во најблескавиот сјај на неговите пладневни зраци, лицето на човекот кој разговара со вас. Ги гледате движењата на неговата уста, промените на изразите на неговите очи, му го слушате гласот, чувствувате дека некој со рацете ве држи за рамената, па сепак, не само што не ги гледате тие раце, туку ниту самите себе, ниту неговата фигура, туку единствено заслепувачката светлина која се простира на неколку фатки наоколу, осветлувајќи го со својот силен блесок и снежниот покривач кој ја прекрил полјаната и снежната веавица што паѓаше одозгора, и мене и големиот старец. Можно ли е да се претстави состојбата во која тогаш се наоѓав!..."

Свети Серафим Саровски за силата на молитвата

Секое добро дело кое се прави од љубов кон Христа, донесува благодат на Светиот Дух. Сепак, со молитвататоа најлесно се постигнува, зашто таа е оружје со кое секогаш располагаме.

Можеби ти сакаш да одиш во црква, но во твојата околина нема црква, или сакаш да му дадеш на сиромавиот, но на твојот пат не го среќаваш, или сакаш да бидеш незлобив, но твојата наклонетост и твојата слабост пред замките на непријателот ќе направат да не ја најдеш во себе потребната сила.

Затоа молитвата секогаш и за секого е можна, за богатиот и сиромавиот, за учениот и простиот, за јакиот и слабиот, за праведниот и грешниот. Силата на молитвата е бескрајна и таа најповеќе од се друго ни донесува благодат на Божјиот Дух. Молитвата не оспособува да можеме да говориме со милостивиот и животодавниот Господ. но ние треба да се молиме се до моментот кога Господ, преку својата благодат, ќе слезе во нас. кога е он во нас, молитвата мора да престане бидејки е исполнета. „Дојди и всели се во нас и очисти не од секаква нечистотија и спаси ги благи, нашите души“.

Сега тој не учи што треба понатаму да правиме.
Одејки или доаѓајки, седејќи или стоејќи, на работа или во црква, твоите усни секогаш треба да повторуваат „Господи, Исусе Христе, помилуј ме грешниот“.
Со ова молитва во срцето ќе најдеш внатрешен мир и чистота на душата и телото. кога ќе ја почнеш оваа молитва, собери ги сите внатрешни сили на духот и поврзи ги со моќта на срцето и истрај внимателно додека Господ не го загрее твоето срце со својата благодат и не се соедини со тебе во еден единствен дух.

Тогаш внатрешната молитва ќе постане извор на жива вода, која непрестајно тече и непрестајно те храни и оживува. Амин.

 p.p.

15ти ноември 2020 лето Господово

Извадок од книгата: „Свети Серафим Саровски“