Монах Мојсеј Светогорец
Православната духовна традиција го има наследството на светоста и кога таа автентично се следи, претставува опасен начин на живот. Таа не ги промовира бескрајните дискусии на сколастиците, дефинициите на рационалистите и поучувањата на моралистите. Нашата духовна традиција нè снабдува со студена освежителна вода за полето на нашите срца , гасејќи ја нашата вистинска жед. Аскетизмот и длабокото смирение нè водат во огнениот круг, на стартната подлога. Православието не е верно согледување на задолжителни правила и прописи, ниту се објаснува преку совесно паметење на литугиското упатство. Поскоро, ние сме советувани да ја запазиме тишината и да останеме неподвижни. Не треба да зборуваме заради корист од зборувањето, дури ниту заради Бога. Подобро, ние треба да бараме да го стекнеме различниот начин на живот и тој наш нов живот нека зборува лично. Прифаќањето и разбирањето на другите е еден од начините на востановување на Божјиот образ во нашата природа и надминување на осаменоста. Никој што војува нема време за уживање. Слично, духовниот живот - животот во Христа - е постојана борба, агониски напор. Тоа е борба “еден на еден” и во неа можеш да бидеш ранет или дури и убиен, за повторно да воскреснеш. И ова може да се случи бавно или бргу, според љубењето на Божјата волја. Бог постојано го предизвикува човекот да му даде време да се сталожи, да размислува, да престане да живее во метеж. За Бога ќе биде доволно ако некој го спознае и прифати сопствениот тежок карактер, ако сопругот се посвети на својата болна сопруга, ако учителот ги сака и се труди да им помогне на своите ученици кои изгледаат неспообни за напредок, ако синот ја разбира својата специфична мајка која многу бара од него.
Тешко е да бидеме задоволни со малку. Многу луѓе мислат дека само големите и необични настани ни даваат углед и признание. Тие мислат дека Бог бара многу (а греат деал) од нас. Всушност, Тој го бара само она што можеме да го правиме, но не го правиме. Тој не ќе бара да се жнее таму каде што не сеел. Тој нема да го го испитува оној што пелтечи зошто не станал говорник, куциот - зошто не станал маратонец. Од нас ќе се бара одговорност токму за она што сме можеле да го направиме, а заради некакви/никакви причини, сме пропуштиле да го направиме.
Во нашите сегашни напори ние ќе згрешиме, ќе се препнеме, ќе паднеме – но, ние мораме повторно да станеме. Нашата света Православна Црква има таква одаја, таква пространост. Во топлината на нејзината прегратка има место за секого. Да згрешиш и да паднеш е човечки, но да не станеш е ѓаволски. Нема непростлив грев, нема неизлечива рана. Сè што е потребно е - копнежот, вистински да бараш тоа да се случи.
Извор: ТРОИЧНИК
[moshits}
