Епископот Лешочки г. д-р Јосиф- Томина Недела

Томина Недела
Во втората недела по Пасха, на светиот апостол Тома (12.05.2013 г.), во храмот на света Петка во населбата Црниче во Скопје, Митрополитот повардарски г. Агатангел, заедно со Епископот Лешочки г. д-р Јосиф, на Светата Златоустова Литургија сослужуваа на Неговото Блаженство Архиепископот Охридски и Македонски г.г. Стефан. На Светата Литургија, верниот народ се причести со Светите Христови Тајни.

Во името на Отецот и Синот и Светиот Дух.

Во оваа прва недела после Воскресение, Црквата Христова си спомнува за средбата на светиот апостол Тома со Воскреснатиот Господ. Тоа е средба со ученикот кој што беше отсутен, кога после Воскресението Христос им се јави на апостолите во Ерусалим. Тоа е апостолот кој што рече: сѐ додека не видам, нема да поверувам. Во овие зборови е искажана една трагедија што го следи човекот после првородниот грев. Во овие зборови се содржи барањето изговор за човечкото маловерие.

Господ, создателот на сѐ, јасно му се покажа на Адама. Адам знаеше дека Бог постои, тој ја знаеше бескрајната љубов Божја, и тој не веруваше – туку знаеше, зашто го гледаше Бога лице во лице. Но, после првородниот грев, Адам срамејќи се од себеси, започна да се сомнева во сѐ. Тој започна да се сомнева, зашто знаеше дека е виновен и дека не ја заслужува љубовта Божја.

Драги браќа и сестри,

Во неверието на светиот апостол Тома, јасно го гледаме недостатокот на љубовта и сигурноста во верата, јасно го гледаме стравот што нѐ опфаќа заради гревот, којшто нѐ обесхрабрува и обезнадежува.

Бог сѐ ни открива постапно и со трпение, Тој ништо не прави за да нѐ присили, но Божјото дело во историјата „тешко“ се остварува, заради нашата отуѓеност и неспремност храбро да ги следиме Божјите заповеди. Меѓутоа, нашето одбивање на љубовта Божја, никогаш не предизвикува насилие од Бога. Тој е трпелив кон нас и не ја губи верата во нас, туку секогаш изобилно ни ја дава Неговата благодат. Бог нас нѐ сака, и секогаш се грижи за нас. Затоа верата во Христа има голема сила, а даровите од верата се богати: бесмртност и Царство Небесно.

Но, верата без добри дела, како што вели светиот апостол Јаков е мртва. Ако веруваме, ние треба и со дела да сведочиме. За тие дела, ни говори Нашиот Спасител кога вели, гладни да нахраните, боси да обуете, странец да примите, болен и во затвор да посетите.

Возљубени во Господа,

Ние не го видовме Господа како апостолите, ниту како светиот апостол Тома ги допревме неговите ребра и раните. Ние ја слушаме Неговата спасоносна наука и веруваме дека Тој е Син Божји, Бог и Спасител на светот. И Господ навистина рекол: Блажени се тие, кои не виделе а поверувале. Но, дали сме ние достојни за тоа блаженство, дали овие зборови можат да се применат и на нас? Дали сме блажени, дали веруваме со сета душа и со сето срце, иако не сме Го виделе Спасителот?

Ако веруваме тврдо и постојано, и ако нашата вера е потврдена со добри дела, само тогаш навистина сме блажени, како оние кои поверувале, а не виделе. А за да останеме постојано на тој пат, и да бидеме постојани како во верата, така и правењето добри дела, секогаш треба да се сеќаваме на поуката на апостолот Павле до Филипјаните кој што вели: она што е вистинско, што е чесно, што е праведно, што е чисто, што е љубезно, што е достојно за слава, на она што е добродетел, што е за пофалба, само на тоа мислете! И она што го научивте, примивте, чувте и видовте во мене, тоа правете го, и Бог на мирот ќе биде со вас! Затоа, кога станува збор за вистината и за верата, никогаш не треба да се прави компромис, зашто за нас христијаните верата е нашиот живот.

А верата е нашиот живот, затоа што никој и ништо освен Бога, никогаш не може да ни даде среќа, ниту може да нѐ воведе во живот вечен. Само Бог и верата во Бога, секогаш ни го даваат тој одговор. Секогаш кога човекот ќе го пронајде Бога, во него се разгорува светлината на верата. Секогаш кога човекот ќе го пронајде Бога, во него се воспоставува целовитоста на животот.

Драги браќа и сестри,

Испраќањето на апостолите да го благовестат спасението на светот и човекот има светотроична динамика. Нив ги испраќа Христос, како што Отецот го испраќа Него, така што апостолите се облекуваат во силата од висините. Тие се сведоци на Воскресението и започнуваат да проповедаат една нова стварност на верата. Почнуваат да благовестат од Ерусалим по цела Јудеја и Самарија, за на крајот да ја израдуваат целата вселена и сите народи. Тие правеле многу чуда, лекувајќи болни и изнемоштени.

Но, не треба да говориме дека во наше време нема доволно чуда, и не треба да бараме такви сведоштва и да изнудуваме докази за потврда на верата. Ние, за разлика од апостолите, имаме искуство од многу повеќе остварени сведоштва. И сите тие, за нас треба да бидат поттик, не за да бараме нивно повторување, туку препознавајќи ги потребите и проблемите на нашите современици, соодветно да одговориме на нив, така што ќе ја сведочиме верата со зборови и со дела кои ќе произлезат од нашиот живот.

Знаејќи го сето ова, со сигурна вера и во полнота на љубовта и самите да твориме чудо. А, чудо е, да се преобразуваме од безнадежност, омраза и освета во здрава надеж, љубов и простување.

Токму светиот апостол Тома, за кого денес си спомнавме, ни сведочи за радоста, ни сведочи за потполното спокојство во таа радост, која што произлегува исклучиво од верата во пронајдената Вистина. Затоа, целиот наш живот, треба да ни се открива како подготовка за средба со Вистината, подготовка за средба со Бога. Во тоа исчекување на средбата со Бога, сѐ што го одделува човекот од Бога, сѐ што отстапува од првобитното предание и учење, кое што ни го дал нашиот Господ Исус Христос, треба да биде отфрлано и презрено.

Возљубени во Господа,

Од нашите животи да отфрлиме сѐ што ни предизвикува соблазна. Најмногу да се пазиме од оние што ни го нарушуваат мирот и слогата, па тогаш и Господ ќе нѐ помилува и разделеното ќе го соедини. Да се трудиме, да се сложуваме и соединуваме меѓусебно, но пред сѐ да се присодинуваме со Христа, да бидеме едно стадо, со еден пастир – нашиот Господ Исус Христос. Амин.

Христос Воскресе!