Житија

Секој човек со своето раѓање добива лично име по кое го препознаваат во текот на целиот живот. Името е наша сопствена карактеристика, но малкумина го знаат вистинското потекло на своето име и неговото вистинско значење. Секое православно име има своја суштина и свое длабоко значење. Православниот христијанин треба да го знае значењето на своето име и да се соживува со него, зашто нашето име го крие и нашиот карактер, нашите способности и дарби. Не случајно и Господ Исус Христос во една прилика на свети апостол Петар му рекол: „Ти си Петар и на тој камен ќе ја изградам црквата Своја…“ (Матеј 16: 18).

Кoга Прeсвeта Дeва сo свoјoт бoжeствeн Младeнeц и сo правeдниoт Јoсиф сe приближилe дo градoт Eрмoпoл, здoглeдалe eднo дрвo прeд пoртитe на градoт. Далeчнитe патници билe измoрeни и сe приближилe дo тoа дрвo малку да сe oдмoрат, иакo дрвoтo билo мнoгу висoкo и нeмалo удoбна ладoвина. Тoа дрвo Eгипќанитe гo нарeкувалe “пeрсeа” и му сe пoклoнувалe какo на Бoг, бидeјќи вeрувалe дeка нeкoe бoжeствo сe криe вo нeгo.

По потекло е Македонец од околината на Скопје. Словенското име му е Управда. Го наследи на престолот својот чичко Јустин. Големината на овој цар е неразделно поврзана со неговата длабока православна вера. Веруваше и живееше според верата. За време на Чесниот Пост не јадеше леб и не пиеше вино, а се хранеше со зелје и пиеше вода секој втор ден. Завојува со дунавските варвари само затоа што ги кастрираа заробениците.

 Благочестивиот Димитриј пред царевите ги поставил Божјите заповеди. Го возљубил Господ Бог со сето свое срце и душа, па веднаш по враќањето од царската престолнина почнал јавно да проповеда и својот народ да го одвраќа од многубоштвото, водејќи го така кон спасение. Со љубов посеаниот Божји збор паднал на плодна почва, па народот од солунската област почнал масовно со крштевање на луѓето. Младиот Димитриј знаел дека поради тоа го чека сурова казна, но никогаш не се покаја за тоа.

Јеромонахот Кирил Пејчиновиќ пред да постане игумен на Лешочкиот манастир, бил игумен на Марковиот манастир „Свети Димитриј Солунски“ во с. Сушица, Скопско. По издавањето на неговата прва книга „Огледало“, која успеал да ја отпечати во 1816 година во Будим, поради тоа што книгата била на народен мајчин јазик и поради здобиената слава кај народот,

Секој манастир си има своја историја. Некоја обител има побогата, а пак некоја посиромашна историја, на друга е откриена, а на трета манастирска обител – историјата е сеуште сокриена тајна за нас луѓето. Манастирот во с. Лешок познат како Лешочки манастир, кој по Божјата промисла во последниве години повторно стана епископско седиште на мојата маленкост – има богата и во поголем дел откриена историја.

Затоа, браќа, треба да ги слушаме родителите кога не учат за Бога и не поучуваат во законот Божји, зашто само оние што ги поучуваат своите деца се вистински родители. А тие што не ги поучуваат во Божјиот закон не се родители, но губители и убијци на своите чеда. Таквите подобро да не станеле родители, како што вели и Господ Исус Христос: „Тешко и горко на оние што грешат пред своите чеда!" Родителите се должни да ги учат своите деца на Божји закон за тие да стојат в црква до отпуст затоа што само тогаш ќе имаат духовна корист и ќе добијат спасение за своите души.

Празникот на смртта на Пресвета Богородица и нејзиното Успение на небото е еден од најрадосните празници на нашата Црква. Тој е победа на животот над смртта, на радоста над тагата, победа над вечните Божји вредности: грижата, довербата, сплотеноста и убавината. Со нејзината чудесна помош и поткрепа, македонскиот народ успевал и се уште успева да ги преброди најголемите историски и животни предизвици, давајќи му нов дух и сила да истрае во верата и љубовта во Бога.

 Љубовта е над сите канони и устави. Ако мразиш дури и само еден човек – ти си одвратен пред Бога. Треба да ги сакаме сите. Но ако не можеш, барем на сите посакувај им добро. Во последните времиња луѓето ќе се спасуваат со љубовта, смирението и добрината. Добрината ја отвора вратата на Рајот, смирението воведува внатре, а љубовта Го покажува Бога.

Тој живеел во време на неук, но и многу страдален народ. Под притисок на муслиманите многумина ја менувале својата вера, но мнозина од нив и пострадале мачинички за Христос, исто како во древните времиња. Многу од тие маченици пред своите страдања доаѓале на Света Гора за да се подготват за тој подвиг. Св. Никодим бил еден од оние кои ги охрабрувале, бидејќи животот на преподобниот минувал низ распнување на крстот на двојата љубов: кон Христос и кон своите браќа. 

Живeeла вo IV вeк и била мoнахиња вo жeнскиoт манастир вo Тавeнисиoт. Сe правeла луда за да ја скриe свoјата дoбродетел и свoјoт пoдвиг. Ги рабoтeла највалканитe рабoти, сe хранeла сo oстатoцитe oд садoвитe, гo услужувала сeкoгo и ситe, и била прeзирана oд ситe и oд сeкoгo. Вo тoа врeмe ангeл Бoжји му ја oткрил на гoлeмиoт пoдвижник Питирим тајната за Исидoра. Питирим дoшoл вo жeнскиoт манастир и кoга ја видeл Исидoра,

Преподобниот наш отец Теофил се родил во местото Зики, во Македонија, од побожни и добродетелни родители, кои му дале вистинско христијанско воспитување. Кога пораснал, родителите го дале на школување, а потоа се посветил на високи науки. Природно надарен, тој за кратко време го завршил своето световно образование. Но, при успесите во световната философија тој посебно работел на образувањето на своето срце според правилата на строгото христијанство.

Преподобниот Давид потекнуваше од северна Месопотамија, која беше голем монашки центар, и се роди околу 450 година по Христа. Од непознати причини дојде во Солун заедно со монахот Адолас. Според нивниот биограф, преподобниот дојде најпрво во манастирот на Светите мачениви Теодор и Меркуриј, наречен Кукулиат, чија што локација се определува „на крајниот дел од градот во близина на ѕидините“. Прекарот „Кукулиат“ или „Кукулат“ доаѓа од таму,

Вака размислувајќи, Захариј се вознемири. А архангелот Гавриил, гледајќи ги помислите на свештеникот, веднаш му одговори кротко и со тивок глас, убедувајќи го, и рече: „Не бој се Захарија, зашто е услишена твојата молитва и твојата жена ќе роди син, и ќе му ставиш име Јован. Зашто јас дојдов од небото не само да ти соопштам за синот, туку му го носам и името. И мнозина ќе се зарадуваат поради неговото раѓање. Твоето чедо ќе биде дар Божји и од тебе ќе израсне овошка која ќе им даде род на сите луѓе. Ти ќе бидеш татко, а оној што ќе се роди од тебе ќе биде светилник на сиот народ“.[1]

Кога прекорува, Тој раѓа страв, но само што ќе прекори, Самиот Тој плаче. Иако е многу строг, Тој е и многу добар.
Велат дека никогаш не Го виделе да се смее, туку само неколку пати како плаче. Неговите раце се убави, одухотворени и впечатливи. Сиот негов говор го сметаат пријатен и привлечен. Ретко го гледаат меѓу луѓе, но кога се појавува, настапува смирено.

Сакав да направам многу добро во светот, но човек планира, а Бог решава. Животот ја следи својата брза и импресивна авантура. Сам пристигнав на универзитетот во Ласи. Таму видов дека навистина се има отворено голема иднина за мене. Живеев нормален живот, бев еден од најнадарените студенти, пријател на сите, со необична жед за идеите за нов свет, во кој владеат љубов и правда, совршена хармонија.

Света блажена Ксенија е родена во првата половина на XVIII век од благочестиви и благородни родители; нејзиниот татко го викаа Григориј, а името на мајка и` е непознато. По полнолетството Ксенија Григориевна стапи во брак со судски пејач, полковник Андреј Фјодорович Петров и живееше со сопругот во Санкт-Петербург. Но, Господ не и` даде долго на младата да биде заедно со сопругот во животот, ангелот на смртта ги одвои: Андреј Фјодорович го заврши животот и ја остави Ксенија Григориевна вдовица на 26 години од нејзиниот живот.

Го нарекуваат „подвижник од градот“. Готви сам, храмот во митрополијата го чисти самиот, не користи мобилен телефон, ретко зборува и на фиксниот телефон. Оди во Атина само за да учествува на Синодските седници користејќи ги автобусите од јавниот превоз, ги обиколува околните села од неговата митрополија одејќи пеш и има заборавено што се тоа скапи архиерејски одежди. „Јас сум еден калуѓер“, вели самиот тој.