За „ОГНЕНАТА РЕКА“
Да се живее според заповедите Христови секако не значи и живеење со розеви очила или чекорење по пат послан со рози по кој безгрижно може да се чекори и без притоа да се наидува на соблазни и искушенија. Се лажеме ако христијанството го разбираме така, согласно Христовите зборови; ако мене ме гонеа и вас ќе ве гонат (Јован 15,20). Христијанинот треба да го следи патот Христов, преку крст до воскресение. Сите ние што веруваме во Христа треба да веруваме и во Неговите зборови. И од чашата на страдањето, што Тој ја испи, треба и ние да пиеме. Треба да го следиме неговиот пат со вера во живот вечен и сходно на тоа на крајот на нашиот земен живот да бидеме спремни да застанеме пред Него, како пред праведен судија, и да ја добиеме нашата трајна определба во животот вечен, односно да се настаниме во рајот или пеколот во зависност од квалитетот на нашиот живот. Но сето ова, за оние што се надвор од Црквата Божја или пак за оние кои имаат рационална вера или се уште се на ропско или на наемничко духовно ниво, отвора низа прашања од типот на: Дали Бог е навистина добар; која е смислата на животот; дали Бог го создаде пеколот за да не измачува во него; дали сите ние треба да го исплаќаме првородниот грев на нашите прародители Адам и Ева...
Оваа мала книшка обидувајќи се да одговори на две прашања зададени уште на нејзиниот почеток, одговара и на сите други погоре поставени прашања, следејќи го и заклучокот дека наш непријател веќе не е атеизмот, туку искривеното Христијанско учење, кое своите искривени корени ги има на исток од пробивот на хеленскиот паганизам, а на запад од хуманизмот и рационализмот. Огнената река, на црковниот писател од грчко потекло, Александар Каломирос, во основа е една беседа одржана по покана на Американската православна црква пред нејзиниот верен народ. Согледувајќи ја потребата овие одговори да стигнат до што поголем број на христијани, организаторите на овој семинар се одлучиле да се издаде како книшка. И ние како Епархија, сакајќи да го одбележиме 40 годишниот јубилеј од возобновувањето на древната Охридска Архиепископија во лицето на Македонската православна црква, пристапивме кон превод и публикување на оваа малечка, но по својата содржина, богата книшка.
Извадок:
III
Ова јуридичко сфаќање за Бога, оваа сосема извртена интерпретација на Божјата правда, не беше ништо друго освен проекција на човечките страсти во теологијата. Тоа беше враќање кон паганскиот процес на хуманизација на Бога и деификација (обоготворување) на човекот. Ако не ги сфатите луѓето сериозно се лутат и гневат, и тоа го сметаат за понижување, коешто само одмазда може да го отстрани, било со злосторство или со двобој. Ова беше световно, страсно сфаќање на правдата што преовладува во умовите на т.н. „христијанско" општество.
Западните христијани на истиов начин размислуваа и за Божјата правда. Бог, бесконечното Суштество, бил бескрајно навреден од Адамовата непослушност. Он одлучил вината на Адамовата непослушност да се пренесе подеднакво на сите негови деца, и сите да бидат казнети со смрт поради Адамовиот грев, којшто тие не го извршиле. Според западните богослови, Божјата правда функционира како крвна освета. Не само човекот кој те навредил, туку и целото негово семејство мора да умре. И она што до безнадежност беше трагично на луѓето, беше тоа дека ниту еден човек, ниту целото човештво, не може да го задоволи навреденото Божјо достоинство, дури и ако сите луѓе од историјата би биле жртвувани. Божјото достоинство би можело да се спаси само ако Он би можел да казни некого со исто достоинство како Него. Па така, за да ги спаси и обете, Божјото достоинство и човештвото, не постоела друга можност освен воплотувањето на Неговиот Син, па така, човек со Божествено достоинство да биде жртвуван за да се спаси Божјата чест.
***