Сестра Макрина  
Голем ден во срцето е кога душата смогнува сили да прости. Голем ден е кога го совладува поривот на злото. Голем е денот на соочувањето. Со себеси, со ближните, со Бог. Голем е секој ден ако душата воскреснала од мртвите.
Голем е денот на будењето.

Голема е радоста од новата визија за светот, онаа што се добива низ обратната перспектива на нештата. Превртено, наопаку, од другата страна, поинаку. Од онаа страна на смртта. Голем е денот кога човек се сретнува лице во лице со Христос. Изморен, истоштен, на работ од силите, без волја за живот, во средината на разбранетото море. Мислејќи дека крајот на себството е крај на светот. Големо е чувството кога Бог ќе ти се јави среде пустина и со Својата крепка рака ќе те пренесе над илјадниците непремостиви песочни дини. Ќе ја раскине врската меѓу тебе и тежината на земјата и ќе ти ја открие тајната на птиците. Со едно трепнување на окото ќе те напои со сила да одиш понатаму, тогаш кога со твоето сопствено опело се наситуваш за појадок, за ручек, за вечера. Голем е денот кога Бог ќе ти рече „Стани!“.

Тоа е денот кога ако добро ги наостриш ушите, ќе го чуеш радосниот восклик кај одекнува од едниот до другиот (бес)крај на космосот: Христос Воскресна! И ги триеш очите, и го гледаш, украсот на светот, навистина свети, и те просветлува, ко молња, ко гром, посилно од сите можни сонца заедно: Навистина Воскресна! Иако гром, а нечујно, со весел трепет го пронижува твоето срце. Голем е денот кога си сведок на оваа слава. Од глина и вода не бидува човек, од љубов сал.

Голем е денот кога ќе те потпали огнот на оваа љубов. Стануваш подвижен пожар на кој му нема спас. Ни на небо ни на земја. И нема утеха, освен една. А и таа не е од овој свет. Како Лазар, воскреснат од мртвите чекориш по оваа земја и го гледаш чудото на воскресението како тече низ твоите вени, во твојот живот. Има ли смисла без воскресение? Има ли смисла самата минливост, без да е самата таа начин да се дочека тоа што доаѓа по смртта?

Срцето на космосот отчукува во таа надеж, како темпирана бомба, наместена да се активира точно во мигот на победата над смртта. Воскресението е експлозија на радост заради исполнувањето на најнеочекуваните и најсмели желби! Заради верата во Христос вечно Живиот ќе бидеме заедно во век и веков, сите на кои љубовта ни била мајка и татко, брат и сестра, дете и пријател, с* во с*! Колку и да сме ги загубиле, колку и да сме се оддалечиле... Ќе бидат едно сите за кои љубовта е единствената смисла на постоењето... Сега и засекогаш...

Голем е денот кога мироносиците доаѓаат на гробот Христов и го наоѓаат празен. На Велигден ја славиме празнотијата на Христовиот Гроб! На овој ден Господ со смртта ја победи смртта и на сите во гробовите им даде живот. Тоа „сите во гробовите“ сме ние. На Велигден сите лоши зборови ја губат моќта, бидејќи како што лошиот збор убива, благословот воскреснува.

Светов во кој живееме ги има димензиите на падот. Во својата бесконечна разглобеност, тој е ода на себељубието, пофалба на егоизмот, царство на суетноста. А тоа дека целта на љубовта е двајца едно да бидат, не е само геометриска проекција на еден крилест, платонски ум... Поскоро е некаков копнеж, по целина, во распарченоста на с*. И најнакрај, страдање. Заради чувството дека сам - не си сам, и дека си зависен од некој што не си Ти. И дека никогаш нема да имаш целосна контрола врз нештата. И дека не би можел одненадеж да тргнеш на пат во непознато, не знаејќи дали ќе се вратиш, бидејќи си обврзан со бакнежот на збогувањето. И дека верата во Воскресението е твојот залог дека овој бакнеж за збогум, всушност, е добредојде во вистинскиот живот, во новиот свет на Љубовта. Каде што конечно ќе можеме да ги сфатиме зборовите: „Јас сум во нив и тие се во Мене, за да бидат во с* едно, и да узнае светот дека Ти си Ме пратил, и нив си ги возљубил, како Мене што Ме возљуби...

“ Вистинскиот живот е заедница и самонадминување од љубов.Верата на Црквата во вечноста на човекот не е убеденост дека задолжително постои некоја идна „состојба“, во која преживува „нешто“ од човекот - неговата „душа“ или неговиот „дух“ - туку ја осигурува и ја сочинува мојата врска со Бог, Неговата еросна љубов кон мене... Верата во вечноста е довербата во тоа дека таа љубов нема да престане туку засекогаш ќе го сочинува мојот живот, било да функционираат или не моите психосоматски способности. (Христо Јанарас, Азбучник на верата)

Авторката е игуменија на беровскиот манастир „Св. Архангел Михаил“

Извор: Нова Македонија

Посети:{moshits}