Светиот маченик Јакинт
Млад дворјанин на царот Трајан, потаен христијанин. Еднаш додека царот со сите свои дворјани свечено им принесуваше жртви на идолите, Јакинт изостана од оваа скверна свеченост. Затоа беше обвинет и изведен пред царот на суд. Царот го советуваше да се откаже од Христа и да им принесе жртви на идолите. Но Јакинт остана тврд како дијамант, велејќи му на царот: „Јас сум христијанин, Христа Го почитувам, Нему Му се поклонувам и Нему Му се принесувам како жртва жива самиот себеси“. Избиен, исплукан, истружен, овој Свет маченик беше фрлен во затвор. На заповед на царот не му даваа да јаде ништо, освен од идолските жртвоприноси. Но Јакинт тоа не сакаше да го јаде и за осум дена умре. Стражарите во затворот видоа двајца светли ангели: едниот го покриваше телото на маченикот со својата пресветла облека, а другиот полагаше прекрасен венец врз неговата глава. И сиот затвор стана светол и миризлив. Момчето Јакинт пострада чесно во 108 година.
Свети Анатолиј, патријарх Цариградски
Најпрво
беше презвитер во Црквата александриска, но по смртта на патријархот
Флавијан беше возведен за патријарх на цариградскиот престол, во 449
година. Цариградскиот престол е признаен за рамен на Римскиот во негово
време, и тоа на Вселенскиот Собор во Халкидон, во 451 година.
Овој Свет патријарх се бореше многу за чистотата на православната вера, многу страдаше од еретиците, додека најпосле не беше и убиен од нив во 458 година, во времето на царот Лав Велики. Со Црквата управуваше близу девет години, а потоа се пресели меѓу нејзините Свети јерарси.
Преподобен Александар
Роден е во Азија, школуван во Цариград. По завршувањето на школувањето се предаде на војничка служба и стана офицер. Читајќи го Светото Писмо наиде на зборовите: „Ако сакаш да бидеш совршен, оди продај сѐ што имаш и раздели им го на сиромасите, и ќе имаш сокровиште на небото, а потоа појди и врви по Мене“ (Матеј 19, 21). Овие зборови извршија такво влијание врз него, што веднаш продаде сѐ свое, го раздаде и се оддалечи во пустина. После долготрајни подвизи и трудови за своето очистување, ја востанови Обителта на Неусипајуштите (Неуспивливи), со особен устав. Според тој устав богослужбата течеше непрестајно дење и ноќе. Братството беше поделено во дваесет и четири чреди; секоја чреда си го знаеше својот час од денот или ноќта и одеше в црква да го продолжи читањето и пеењето на претходната чреда. Патуваше многу по источните страни без никаде ништо, ги просветуваше луѓето со верата Христова, ги побиваше еретиците, чинеше чуда со Божествената благодат, остаре служејќи Му на Господ Исус Христос и најпосле го заврши својот земен живот во Цариград, 430 година, каде што неговите мошти ја пројавуваа чудесната моќ и слава со којашто Бог ги прославува Своите свети слуги.
Свети Исаија Отшелник
Се подвизуваше во Мисирскиот Скит во 5 и во 6 век. Се спомнува во книгата на Светите Варсануфиј и Јован (одговор 249 и др.) како маж со вонредна светост. Напиша мноштво поуки за монаси и отшелници. Но од неговите списи преостанаа малку, а многу се уништени од муслиманите. Говореше Свети Исаија: „Пред да се разбуди од сонот на мрзливоста, умот се наоѓа со демоните“. „Круната на сите добри дела се состои во тоа човек да ја положи сета своја надеж на Бога, да прибегнува кон Него Единствениот со сето свое срце и со целата сила, и да плаче пред Бога молејќи Го за помош и помилување.“ Каков е знакот дека на човекот му е простен гревот? „Знак дека гревот е простен е тоа што тој грев не произведува повеќе никакви дејства во твоето срце и си го заборавил до таа мера, што во разговор за сличен грев не чувствуваш никаква наклоност кон тој грев, како да е нешто наполно туѓо за тебе. Тоа е знакот дека си помилуван.“ Залудни се и молитвите и подвизите на човекот којшто во себе таи злоба кон својот ближен и желба за одмазда. „Со сите сили грижи се со устата да не зборуваш едно, а во срцето да имаш друго“. Круна на добродетелите е љубовта, а круна на страстите е правдањето на сопствените гревови“.
Свето Евангелие од светиот апостол Матеј (зач. 54)
Во она време, кога влезе Исус во една куќа, учениците Му се приближија до Него и рекоа: „Протолкувај ни ја параболата за каколот на нивата!“ А Он им одговори и рече: „Сејачот на доброто семе е Синот Човечки; нивата е овој свет; доброто семе, тоа се синовите на царството, а каколот - синовите на лукавиот; непријателот, пак, што го посеа, е ѓаволот; жетвата е свршетокот на светот, а жетварите се ангелите. И така, како што се собира плевата и се гори во оган, така ќе биде и при свршетокот на овој свет; ќе испрати Синот Човечки Свои ангели и ќе ги соберат сите соблазни од Неговото царство, и оние што вршат незаконски дела, и ќе ги фрлат во вжарена печка; таму ќе биде плач и крцкање со заби. Тогаш праведниците ќе светнат како сонце во царството на нивниот Отец. Кој има уши да слуша, нека чуе!
Старец Ефрем Филотејски
Секоја помисла што донесува очајание и претерано жалење потекнува од ѓаволот. Треба веднаш да ја одбиеш, зашто ќе ти ја прекине нишката на молитвата.
Holy Martyr Hyacinthus
Hyacinthus was a young man and a courtier at the court of Emperor
Trajan. Secretly, he was a Christian. At one time when Emperor Trajan
and his entire court solemnly offered sacrifices to the idols,
Hyacinthus refrained from this abominable solemnity. For that he was
accused and brought before the emperor to be judged. The emperor
counseled him to deny Christ and to offer sacrifices to the idols.
Hyacinthus remained as firm as a diamond and said to the emperor: "I am a
Christian and I honor Christ. Him I worship and to Him alone do I offer
myself as a living sacrifice." Beaten, spat upon and scraped, this holy
martyr was thrown into prison. By order of the emperor, he was given
nothing to eat except the sacrifices offered before the idols.
Hyacinthus refused to partake of them and after eight days died in
prison. The prison guards saw two radiant angels in the prison: one
angel covering the body of the martyred Hyacinthus with his radiant
vesture and the other angel placing a glorious wreath on his head. The
entire prison was illuminated and aromatic. The youthful Hyacinthus
honorably suffered and was crowned with eternal glory in the year 108
A.D.
Saint Anatolius, Patriarch of Constantinople
At first, Anatolius was a presbyter in the Church at Alexandria and
following the death of Patriarch Flavian, he was elevated to the
patriarchal throne of Constantinople in the year 449 A.D. During his
reign, the throne of Constantinople was recognized as equal to the
throne of Rome by the Ecumenical Council held at Chalcedon in 451 A.D.
He struggled greatly for the purity of the Orthodox Faith, suffered much
at the hands of the heretics and finally was slain by them in the year
458 A.D. during the reign of Pope Leo the Great. Anatolius governed the
church for nearly nine years and took up his habitation among the holy
hierarchs in the Kingdom of God.
Venerable Alexander
Alexander was born in Asia, educated in Constantinople and after the
completion of his schooling he devoted himself to military service and
attained the rank of an officer. Reading Holy Scripture, he came across
the words of the Savior: "If you seek perfection, go, sell your
possessions and give to the poor. You will then have treasure in heaven.
Afterward come back and follow me" (St. Matthew 19:21). These words had
such an effect on Alexander that he immediately sold and distributed
all that he had and withdrew into the wilderness. After many
mortifications and labors in purifying himself, he established a
monastery of the Sleepless Ones with a special constitution according to
this rule: the divine services (offices) were carried on night and day
without interruption in his community. The brotherhood was divided into
twenty-four relays (cursus). Each relay knew their hour of the day and
night and went to church to continue the reading and singing of the
preceding relay. Carrying nothing with him, Alexander traveled much
throughout the eastern regions enlightening men with the Faith of
Christ. Alexander disputed with heretics, worked miracles by the Grace
of God, grew old serving the Lord and finally ended his earthly life in
Constantinople in the year 430 A.D. where his relics manifested
miraculous power and glory through which God glorifies His holy
servants.
Venerable Isaiah, the Anchorite
Isaiah lived a life of asceticism in the Egyptian Scete during the fifth
and sixth centuries. He is mentioned in the book of Saints Barsanuphius
and John (Reply 249 and others) as a man possessing exceptional
sanctity. He wrote many instructions for monks and anchorites. Of his
works, very little remains and much was destroyed by the Muslims. St.
Isaiah said: "The mind, before it awakens from the sleep of
slothfulness, resides with the demons." "The crown of all good works
consists in this: that a man place all his hope in God; that he finds
recourse in Him once and for all with his heart and strength; that he be
filled with compassion for all and weep before God, imploring His help
and mercy." What is the sign to man that a certain sin is forgiven? "The
sign that a sin is forgiven is that the sin does not generate any
activity in your heart and that you have forgotten it to such a degree
that in conversation about a similar sin you do not feel any inclination
toward that sin but rather consider it something totally foreign to
you. That is the sign that you are completely pardoned." In vain are
prayer and mortification to a man who conceals within himself malice
toward his neighbor and the desire for revenge. "Watch with all your
strength that you do not speak one thing with your mouth and have
something else in your heart." "The crown of good works is love; the
crown of passions is the justification of one's sins."
Elder Ephraim of Philotheou
My brother, keep praying with your mouth until divine grace enlightens you to pray also with your heart. Then a celebration and festival will take place within you in a wondrous way, and you will no longer pray with your mouth, but with the attention which works in the heart.
Извор: Бигорски манастир
Св. мч. Јакинт; преп. Анатолиј Цариградски
3 ЈУЛИ
