Старец Емилијан Симонопетриски
Дали Го примивте Светиот Дух

(Трет дел)

 ✣✤✣

Во продолжение вели: „Оној, Кој прави чудеса“ ( Изл. 15, 11) Што се тоа чудеса? Сè она што се случува, кога ни се јавува Славниот. Дува ветер и се бранува морето. Духот дише и морето се смирува, мирно е, мазно (изедначено) како елеј. Бурно е морето, но одеднаш Бог го разделува и се јавува копно (Изл. 14, 21): тоа е едно чудо. Бог ни се покажува како чудесен и прекрасен, но и како „Оној, Кој прави чудеса“ .

 Колку чудеса! Нашата светост, нашиот мир, среќата наша, преподобноста наша, нашиот подвиг, нашата молитва, слушањето на Бога, кое ни се дава кога Го љубиме, смирението наше, љубовта наша, кроткоста наша, нашето тихување - тихување во смисла на состојба во која можеш да Го чуеш и Го слушаш Бога - сите тие дарови на Светиот Дух и воопшто сè она што прави Бог е чудеса, одлики на Неговото присуство.

 „Оној, Кој прави чудеса“. Кога се осветувам во собранието, во Црквата, кога животот мој е гледање на Жртвеникот Божји - а сите ние се наоѓаме пред Жртвеникот - кога Го гледам Бога како се открива во славењата, кога не можам да живеам без тие слави, кога мојот личен живот, но и животот на сите станува живот на чудесни чудеса, живот како потврда на благодатта Божја, кога светоста наша, доблестите наши, благомирисот на нашите животи се такви  што заради нив некој ќе се зачуди и ќе рече: „Како дојде до тоа?“, тогаш таму е вистинскиот Бог, Бог кој секогаш Е, и јас сум во Оној, Кој секогаш Е.

 Нашиот живот, значи, има смисла кога е живот во Духот. А нашиот живот е живот во Духот, кога во него ги препознаваме одликите на радувањето на срцето, измената на утробата, држењето за рака, прегратката, божествениот разговор и постојаната, и непрестајна заедница со Бога. Тоа е единствениот живот за кој вреди да се живее.

 Ако, значи, постои некоја причина која го оправдува монаштвото, тогаш би рекле дека тоа е само оваа причина. Ако постои некоја причина која ни дозволува да бидеме монаси, тогаш тоа е само оваа причина. Ако постои некоја причина поради која нашето затворање во манастир е отворање кон небото, тогаш тоа е само оваа причина. Ако постои некоја причина поради која човекот вреди да живее и да умре, тогаш тоа е само оваа причина. Ако постои некоја причина заради која Христос се роди, се распна и воскресна, тогаш тоа е само оваа причина: да станеме сè што е Он. А нашите движења се ништожни, како движењето на ѓубрето по земјата.

Gerondas_aimilianos_.jpg Сакам да ви доловам една слика, која е поврзана со Давид: да ви ги наведам Натановите зборови, кога тој на Давид му ја прорече неговата вечност, неговото охристовување, значи, дека ќе стане цар, и дека неговото семе ќе биде вечно, зашто тоа ќе биде Самиот Христос. Откако Натан му проговори на Давид за неговото прославување, царот го остави Натан и отиде при Господа. „И дојде царот Давид и застана пред Господа и рече“ (1. Дан. 17, 16). „Дојде“, го изразува човечкото движење. Не вели отиде, вели дојде пред Господа и застана (а не стоеше).
 Единствениот поглед преку кој човекот може да ги согледа нештата, е преку Бога. Единственото мерило според кое човек може да согледа дали некој се оддалечува од Бога, дали се губи или доаѓа, е според ставот Господов, судот Господов, мерилото Божјо: умот Божји, како што тоа го гледа Господ. Ниедно човечко мерило, ниедно размислување, ниедно мислење, ниедна слава, ниедна мисла, ниедна желба, ниеден копнеж не може некого да го оправда, туку само ставот Господов. Важно е како јас, или некој друг од тој аспект изгледаме. Одам ли, значи, таму? Доаѓам или си заминувам оттаму?

 Дојде Давид и застана пред Бога. Очигледно мисли пред шаторот во кој можеше да се види Бог. Застана пред жртвеникот, онака како што и ние секојдневно застануваме. „Пред Господа“. Колку само веруваше дека таму е Господ!“ Колку Го гледаше!“ Деноноќно и ние стоиме пред истиот шатор, пред истиот Господ. Можеме ли да кажеме дека дојдовме пред Господа и дека застанавме пред Него? Дали нашиот живот е пат и приближување кон Бога?

Давид, пак, „застана“ пред Господа и „рече“, што, пак, значи дека Го погледна и Му се обрати. Не му се обраќаше на шаторот кој можеше да се искине, да изгори, туку на Господа. „Застана“, уште означува и стабилност, сигурност, увереност, како да Му велеше: „Сега Те најдов. Дојди да поразговараме“. „Дојдете да поразговараме“, вели Господ. (Ис. 1, 18). Овде, пак, Давид Го призива Бога.
 „Дојде Давид и рече“. Човек Му зборуваше на Бога? Ама, кога веруваш во Него, кога Го гледаш, зошто и да не Му кажеш? Кога е извесно дека Он се игра со тебе, и те бара, и се открива во тебе и преку тебе, зошто да не Му се обратиш? Зошто тогаш постои Логосот (Зборот), ако Он не може да зборува и ти не можеш да Го чуеш? И зошто ти е Словото (Збор), ако не можеш да Му се обратиш со зборови?

 Давид, пак, Му зборуваше на Бога. „Боже мој“, Му рече, „кој сум јас?“ Кој сум? Кои се моите родители, кое е моето семејство, „што си ме засакал за сите векови“ (2. Цар. 7, 18). Ти си Бог. Јас сум земно ѓубре. Како тоа Ти за сите векови да ме засакаш мене и моето потомство? Кој сум јас? Ништо. Исчезнувам пред тоа сознание, но, Боже мој, Ти стоиш наспроти мене и јас Ти се обраќам, зашто Ти ми го даде тоа право, Ти ме повика, Ти ми проокуваше, Ти ми откри, Ти ќе ме направиш вечен цар Израилев.

 „И се унизив“, продолжува, „толку пред Тебе“ (1. Дан. 17, 17). Си ми го дал она што не можев ни да го замислам, но тоа за Тебе е безначајно. Како што некој ја става раката во џебот и вади марамче, така Ти мене ми ја даваш вечноста, ми даваш царска круна, ми се даруваш Себеси, ме правиш како Себе, ме правиш Бог. Она што за луѓето е најголем настан, за Тебе е најмал. Значи, толку, Боже мој, го сметаш тоа за мало? А, толку е големо!

 „Што уште да положи Давид пред Тебе за да Те прослави?“ (1. Дан. 17, 18) Што да Ти каже Давид за да Те прослави? Не јас, Давид, кого си го прославил, не јас големиот пророк, цар, помазаник – тоа се резултати на Твојата благодат – туку јас, Давид, тоа што бев, тоа што е мојата суштина, оваа земја, оваа кал, овој пепел, оваа ништожност, што уште може да направи за да Те прослави? Ништо! Ти го знаеш тоа. Ти ме познаваш. Тешко мене ако гледаше на она што бев. За среќа гледаш на она што Ти ме направи. И ме направи според Своето срце, ме направи она што Ти сакаше да станам. Ме направи она што можеше и што уште пред вековите намераваше.

Ваков некако е и животот на монасите. Нашето собирање во Црквата, нашето стоење во ќелиите, молитвите наши, нашите коленопреклоненија се нешто слично на ова: Седни, Боже мој, дојдов кај Тебе. Те гледам и Ти зборувам. Кој сум јас? Кој сум јас грешниот, виновниот, неблагодарниот, распнувачот, оној кој илјада пати ја заслужил смртта? И Кој си Ти, Кој слезе на мојата глава, дарувајќи ми се Себеси? Што да правам, Боже мој, да Те прославам? Не можам да направам ништо друго освен да ја исповедам Твојата милост.

 Бог претходно му зборуваше на Давид преку пророкот Натан. Да не го сфатеше Давид пророштвото, да не беше разбрал зошто Бог го повикал, за што го предодредил, зошто го родил на оваа земја, не би ги изговорил овие зборови на величание, и не би стоел величествено пред Бога, и не би се унизувал, и не ќе беше прославен и не ќе можеше да рече: „Боже мој, ајде јас и Ти, да застанеме еден спроти друг“.

 Ако и ние не разбереме зошто Бог нѐ довел на свет, зошто нѐ родил, ако не сфатиме што од нас очекува, што направил за нас, ако не ја разбереме нашата цел, или подобро за што нѐ предодредил – зашто во Бога нема време, она што требаше Он да го направи, колку што е до Него, Он го направил – тогаш никогаш нема да застанеме пред Него, онака како што застана Давид. 
 Да се внесеме во Бога, онака како што некој се потопува во водата. Да навлеземе во поимите, во смислата Божја. За да можеме и ние да застанеме пред Него, така како што застана Давид. Тоа ќе го постигнеме, ако ја сфатиме тајната која го опфаќа нашиот живот и тајната за која е создадена сецелата вселена и нашата душа.

 Да си го посакуваме тоа еден на друг, а пред сѐ на својата душа, зашто Бог дојде да го спаси загубеното, дојде за да ме спаси мене, и сите што веруваат дека се „изгубени“, секој кој вели „ти знаеш кој сум, и јас знам дека сум едно ништо“. Дојде да го спаси секој кој ја сфатил својата ништожност, кој го сфатил делото Божјо, кој сфатил колку е брз Бог Кој ги прави ваквите величествени нешта и чудеса. Ако тоа не го сфатиме...

 Нека Бог ни дарува такви мигови. Но, тие мигови немаат временски граници, не се денес или утре, тие се „сѐ додека е денес!“ (Евр. 3, 13) Дали и ние застанавме така пред Бога? Ако не, да застанеме „додека е денес“. Тогаш можеме да кажеме: Боже мој, Боже мој!“ И ако Он нѐ држи за двете раце, можеме да кажеме: Господ мој и Бог мој“. Тогаш можеме да кажеме дека сме станале монаси. Тогаш можеме да кажеме, дека како што славата го осветли Давид, така и нас нѐ осветли монашката риза, која укажува на благодатта на Светиот Дух.

 Продолжуваат празниците од Пентикостарот. Да даде Бог да го доживееме овој миг кога ќе стигнеме до денот на Педесетница, кога ќе ги пееме оние убави тропари, кога ќе коленичиме пред Светиот Дух. Кога ќе ги правиме трите големи поклони придружени од прекрасните значења на молитвите и кога како живи и мртви ќе зборуваме за живите и мртвите – а, сите се живи во Христа – да се насладуваме со тие мигови и со поклоните да не изразуваме болка заради тоа што ништо не сме вкусиле, туку да Го призиваме Светиот Дух: „Свети Духу, дојди и всели се во нас“. Да Го познаеме Духот Свет, да Го чуеме Духот Свет, да Го видиме Духот Свет, да бидеме израдувани со Духот Свет, да бидеме заквасени со Духот Свет, обликувани од Духот Свет, освоени од Духот Свет.

 Ако такво нешто не сме направиле, кажете ми, што сме направиле? Што сме направиле, ако Бог застане пред нас и со жалост ни рече: „Поради што тогаш те родив, зошто за тебе промислував, зошто те предодредив, зошто те крстив, зошто те повикав, зошто те прославив? Зошто сето тоа?“ (спор. Рим. 8, 29 – 30) Нашето крштение и секојдневниот наш живот во Христа, претставуваат една слава.

 Наместо Бог така со прекор да ни зборува, да направиме сѐ за и ние да можеме да Му кажеме: „Зошто сите овие Твои дарови, Боже мој? Како сето тоа си ми го подарил? Кој сум јас?
 Кога некој отец е сам во ноќта, најпрвин тоа го посакува за себеси, а потоа и за своите деца, зашто тој никогаш не се чувствува независен од нив. Кога ги гледа, тоа го чувствува,тоа  го мисли. Кога ги благословува, кога ги кара, кога ги фали, кога ги милува, кога им зборува, кога ги носи во срцето, кога ги има пред себе во молитвата, кога сите нив на Жртвеникот ги соединува во светиот Путир, кога го излева своето срце пред Бога – само на тој начин ги гледа. Секоја друга мисла, секое друго предвидување, за него би било разочарување. Но, тој никогаш не чувствува разочарување, зашто никогаш не верува дека луѓето кои Бог му ги дарувал, не ги живеат или нема да ги живеат таквите искуства и доживувања.

Дали Го примивте Светиот Дух ✤ I дел

Старец Емилијан Симонопетриски- Дали Го примивте Светиот Дух (2)

Извор: Бигорски манастир