Надевај се на Господа од се срце и не се потпирај врз твојот разум. По сите свои патишта размислувај за Него, и Он ќе ти ги покаже твоите патеки. [Изреки 3:5, 6]
Кога само овој свет би не’ учел да живееме така, но за жал, во овој свет секојдневно сме поучувани на сосем спротивни работи. Колкумина од нас од срце можат да изговорат дека целосно Му веруваат на Бога? Лесно е да се каже, тешко да се поверува. Умот лесно може да не’ излаже да мислиме дека веруваме во Бога, но вистината е дека веруваме во се’ освен во Него. И токму затоа сме депримирани, под стрес, лути, нетрпеливи и полни со осуда, што е суштинска спротивност на она на кое не’ учи Господ Исус Христос.
Умираме од желба да ни веруваат, бидејќи тоа го потхранува нашето его, нашата гордост, но сево ова се повеќе не’ води кон пеколот. Не сме очистени (од гревот) и затоа не треба да копнееме да ни веруваат, туку да ги упатуваме луѓето да веруваат во Бога. Еден на друг сме си лекции во животот, потпорни камења за правилен раст, но никогаш, ама никогаш не сме си еден на друг спасители. Постои само еден вистински Спасител, а тоа е нашиот Господ Исус Христос. Дали некогаш престануваме да мислиме дека нашиот Господ, нашиот Творец, здивот кој е живот во нас, всушност доброволно избра да постане смртен како нас и да биде неправедно осуден, плукан и распнат на крст од истите оние кои со љубов ги создаде? Каде ни е довербата во Бога?
Во секоја ситуација не’ наведуваат да веруваме во сопственото поимање на нештата и слепо и егоистично да се бориме за да докажеме дека сме во право, кога всушност грешиме. Се расправаме еден со друг за да се потврдиме себеси, но што на крајот добиваме? Повеќе гордост. На пример, од најмала возраст одиме на училиште да учиме математика и разни други предмети, кои, се сложувам, потребни се до некаде, но каде е Бог? Каде е нашата наука за Бога? Еден плус еден се два, но без Бога ниту еден од нас не би постоел, според тоа крајниот резултат би бил нула.
Кога го признаваме Бога? Кога нашето поимање на нештата почнува да не функционира? Кога не успеваме повеќе да се потврдиме? Кога конечно ќе се предадеме и ќе речеме: „Господи, ми треба Твојата помош?“ Зарем само тогаш Го признаваме? По се изгледа да. Колку само лесно забораваме да Му благодариме, макар за ситните нешта, на пример кога се будиме наутро. Без Божјата љубов и заштита преку ноќта не би биле во состојба да го дочекаме ниту утрото, но дали во тоа го гледаме Божјото застапништво? Кажуваме ли „Ти благодарам Господи за дарот на овој ден и што ми даваш уште една шанса да бидам подобар јас и да се изборам да бидам поблиску до Тебе?“ Дали, на пример, кога се напиваме вода велиме: „Ти благодарам, Боже, за водава која можам да ја пијам кога ќе посакам, а без која брзо би умрел“? Кажуваме ли „Ти благодарам, Господи, за семејството во кое сум се родил, Ти благодарам за храната што ја јадам, за облеката што ја носам, за тоа што си имам покрив над главата… Ти благодарам што умре за да ме спасиш од моите гревови“? За жал, одговорот е не, или да (за некои од нас), но не доволно.
Господ е милостив, Тој не’ љуби и секогаш е подготвен да не’ води, но ние избираме да не го послушаме… слушаме сешто и секого, но Него не. Зарем не е логично тоа дека од каде сме таму и ќе се вратиме? Циклусот на животот, тој круг што го врзува почетокот со крајот… ние се бориме против него и се обидуваме да го трансформираме кругот во каков и да е друг облик - а зошто? - затоа што не’ учеле да си веруваме на сопствените поимања. Убедени сме дека го знаеме патот, и дека можеме да го најдеме без Бога. Без Бога само темнина наоѓаме, бидејќи Тој е светлина и единствено Тој може да ни го осветли патот. Неговите упатства се јасни, но нам не ни е доволно јасно, затоа што не сме доволно чисти да ги разбереме. Дури и кога ги разбираме, остануваме горделиво во увереноста дека се тоа погрешните насоки, затоа што не се вклопуваат во нашите сфаќања. Колку сме само горделиви? До таа мера што сме способни да се спротивставиме на волјата на Оној кој ни влеал здив на живот. Може ли едната наша рака да се бори против другата? Не, затоа што се создадени за да функционираат заедно. Тогаш што е она кое не’ спречува да соработуваме со Творецот? Гордоста.
Во Библијата има безброј примери на луѓе кои имале доверба во Бога. Авраам бил подготвен да си го жртвува синот бидејќи Му верувал на Бога, и Бог покажал милост и љубов, и затоа Авраам засекогаш ќе остане запаметен. Мојсеј Му верувал на Бога кога ги изведувал луѓето од Египет и ги водел кон Ветената земја, и покрај многуте искушенија тој не се поколебал во Бога. На денешно време имаме се и пак не Му веруваме на Бога. Кога би останале без ништо, дали тогаш би поверувале во Него? Еве го најинтересното. Кога би го имале Бог во нашите срца, навистина би имале се’. Според материјалната логика имаме се’, но пак чувствуваме празнина и грабаме за уште и уште повеќе. Тоа е затоа што го немаме Бога. Слава Му на Бога што не’ има, затоа што да не е така, тогаш навистина би немале ништо. Би биле заборавени. Но штом сме се собрале, Бог е милостив, Тој вистински не’ љуби, и всушност ни верува, како и ние да не Му верувеме?
Слава на Бога за се’. Амин
Essay ranked on the 3rd place on the competition of the best Orthodox essay
Trust in the Lord with all your heart; and don’t lean on your own understanding. In all things acknowledge him, and he shall direct your way. [Proverbs 3:5, 6]”
If only this world taught us this same way to live, unfortunately we are shown the opposite in every single day of our lives in this world. How many of us can say whole heartedly that we trust entirely in the Lord? Words are easily said, but not easily believed. One’s own mind can fool one to think they trust in the Lord but in actual fact we trust in everything but the Lord. And this is exactly why we are depressed, stressed, angry, impatient, and judgmental and many other things that oppose what our Lord Jesus Christ taught us.
We yearn for people to trust us, because it feeds our ego, our pride, our being that only directs us more and more to hell. We are unclean therefore we should not yearn for people to trust in us but direct them to trust in God. We are for each other lessons in life, stepping stones to growth but never are we each other’s savior. There is and will always remain only one true Savior and that is our Lord Jesus Christ. Do we ever stop to think that our Lord, our creator, the breath that is the life that in us actually chose to become mortal as we are and to be judged wrongly, spat on, and eventually crucified on a cross us, by those same people He created in love? Where is our trust in the Lord?
In everything I can think of, we are conditioned to believe in our own understanding and to fight blindly and egotistically to prove that our understandings are right when in actual fact we are wrong. We argue one and other to prove ourselves, but in the end what do we gain? More pride. For example; from an early age we are sent to school to learn about mathematics and various subjects which yes we do require to an extent but where is God? Where is our learning of God? One plus one equals two, but without God not even one of us can exist, therefore making the end result, that number two, zero.
When do we acknowledge God? When our understandings of things don’t seem to work anymore? When we can’t prove ourselves anymore? When we finally give up and say; ‘God I need your help?’ Is that the only time we acknowledge Him? It seems so. We so easily forget to give thanks, even for the things we see as little, for example; awaking in the morning. Without God’s love and protection through that night before we may not even be here that following morning but do we acknowledge God in that? Do we say ‘thank you God for awaking me this day and giving me another chance to better myself, and to fight to be closer to You?’ Do we take a drink of water and say, ‘thank you God for this water I can so easily have at anytime in any moment of the day otherwise soon enough without it I would die?’ Do we say, ‘thank you God for the family I have, thank you for the food I eat, for the clothes that I wear, for the shelter that I live under…..thank you for dying to save me from my sins?’ Unfortunately the answer is, no we don’t and yes even though some of us do, we do not do it enough.
The Lord is merciful, the Lord is love and He is always willing to direct our way but we choose not to listen, we listen to everything and everyone but Him. Isn’t it logical that from where we came to there we must return? The circle of life, that cycle that connects beginning to end all in one. Yet, we fight against it and we try to make that circle into every other shape possible, and why, because we are taught to believe in our own understandings. We think that we know the right way, that we can find it without God. We only find darkness without God, for God is the light and only He can light the way. His directions are clear but we are not clear and clean enough to understand them and even more so, when we do understand them we still persist and believe with pride that those directions are wrong and they do not fit into our own understandings. How proud are we? So proud that we fight the will of He who breathed His breath of life into us. Can one of our hands fight against the other? No, because they are made to work together. So why is it so hard for us to work together with our Creator? Pride.
We can find so many instances in the Bible where people had trust in their Lord. Abraham was prepared to sacrifice His own son because of his trust in the Lord and the Lord showed Him mercy and love and forever he will be remembered for that. Moses trusted in the Lord to take His people out of oppression in Egypt and direct them to the Promised Land, and with numerous temptations, Moses yet still trusted in His Lord. We in this day and age have everything and still we do not trust in our Lord. If we had nothing would we then trust in Him? What’s interesting is this. If we had the Lord truly in our hearts we would have everything anyway. Materialistically wise, we do have everything yet we still feel empty and thrive for more and more. This is because we do not have God. Thank God that He has us because if He didn’t we would have nothing. We would be forsaken. But as we have gathered, God is merciful, God is true love, and God in actual fact has trust in us, how can we not trust in Him?
Thank God for everything. Amen.
Извор. манастир св. Прохор Пчински, Донибрук, Австралија
