Божествена Литургија во Водоча (19.10.2014 13:33)
Интересни верници
Секој сака да е некој, никој не сака да расте.
– Гете
- Има две спротивставени врсти на верници. Едните наводно се држат до словото на светите канони, но Го промашуваат Духот; а другите наводно се држат до духот, но го промашуваат словото. За едните е напишано: „Словото убива, а Духот оживува“ (2 Кор. 3, 6). А за другите е напишано: „Возљубени, не верувајте му на секој дух, туку испитувајте ги духовите: дали се од Бога, бидејќи многу лажни пророци се јавија во светот“ (1 Јован 4, 1). Патот по кој тргнале и едните и другите не е вистинскиот – имаат соодветен недостаток во сведоштвото.
Еднаш веќе за ова посредно пишував: „Внимавајте, разните поделби во нашиот поглед на нештата како: ...свето – несвето, храм – свет, чисто – нечисто, осветено – неосветено, заедница – раскол, Литургија – обична работа, итн. итн., да не случајно произлегуваат само и само од ненадминатиот внатрешен расцеп помеѓу основната функција на умот и неговото функционирање како разум“. Токму на овој внатрешен расцеп се должи и острастениот однос во разликувањето помеѓу: да си на власт и да не си, да си богат и да не си (џип – фиќо, замок – колиба итн.), да си здрав и да не си, итн. итн. – состојби од кои многумина се непотребно и бесполезно измачувани; но тоа е друга тема.
Да се вратиме на нашата. Православниот пат е Бого-човечка синергија, односно благодатно и опитно надминување на внатрешниот расцеп помеѓу основната функција на умот и неговото функционирање како разум; односно интегрирање и исцелување на човековата личност. Со други зборови, тоа е друг квалитет или друго ниво на духовен живот, кое Отците на Црквата, покрај ‘просветлување на умот’, го нарекле и ‘природен начин на постоење’. Тоа е и стекнување на внатрешен критериум за вистината – усвојување на благодатта на Светиот Дух Господ.
Како да пораснеме со цел да ја достигнеме оваа духовна состојба? Ќе пораснеме единствено ако го восогласиме начинот на нашиот живот и степенот на духовниот развој на кој се наоѓаме, како и ако ги восогласиме нашето делување во Црквата и местото кое во Неа од Бог ни е доделено. Значи, сè додека сме на првиот степен од духовниот живот – очистување на затвореното срце од страстите (кој трае сѐ до добивањето на дарот на аскетската умно-срдечна молитва и отворањето на срцето за неа), ние треба да се трудиме единствено и единствено во подвигот на послушание, односно покајание. Дури и без оглед на тоа какво место или функција во Црквата заземаме.
Просветлувањето на умот или природниот начин на постоење е духовна состојба која се препознава по дарот на аскетската умно-срдечна молитва. Просто кажано, немаме ли умно-срдечна молитва, немаме ни просветлен ум; а ако веќе немаме просветлен ум, зошто тогаш без реална свештеничка позиција или должност – која тоа барем формално ни го овозможува, се правиме непрелесни учители, или апологети, или водачи, или спасители на Црквата? Не велам дека не треба да си го кажеме слободно и смирено своето мислење, но од каде и на што ја засноваме нашата таква и толкава самоувереност во настапот, а посебно кога му судиме на ближниот – на тоа секогаш се чудам? Начинот на ваквиот живот (без смирение во послушание и аскетска љубов кон ближните) не е восогласување со степенот на духовниот развој на кој се наоѓаме – очистување на затвореното срце од страстите, туку е паѓање од прелест во прелест. Особено ова ни го овозможува и на ова нѐ наведува своеволното, односно ненавременото и неумесното пишување по социјалните мрежи – за што конкретно и говорам.
Значи, словото на светите канони е сепак граница помеѓу благочестието и останатото, ама не од самото слово одредена, туку од Духот и само во Духот препознатлива – инаку ќе се претвори во идол. Така што, ако некој веќе нема Дух, многу е подобро – за почеток, да се држи до словото, зашто ако избере да се држи само до некаков дух, однапред нека знае дека тој дух е од оние паднатите. Да, за нас православните: „Во почетокот беше Словото“ (Јован 1, 1).
- P.S. Свесен сум дека ретко кој од прозваните ќе ме послуша, но пишувам за оние кои сакаат низ истраен и правилен подвиг да го достигнат блаженството на чистите по срце – зашто тие Бог ќе Го видат, односно за оние кои сакаат да го достигнат блаженството на миротворците – зашто тие ќе се наречат синови Божји. А таквите сѐ уште постојат. Му благодарам на Господ.
Митрополит Струмички Наум
Извор: http://www.mpc.org.mk/MPC/SE/vest.asp?id=6280