Кратка повест за страдањето на светите славни
Пречистански преподобномаченици
Евнувиј, Пајсиј и Аверкиј
реде
природните убавини на планината Цоцан во близина на Кичево, Пресвета
Богородица си издигнала прекрасен дом – манастирот „Пречиста -
Кичевска“, посветен на светото Благовештение. Кон средината на XVI век,
монашкото братство од овој манастир станало вистинска утеха и крепост за
напатениот народ кој страдал под тешкото османлиско ропство. Гласот за
нивната слава и духовна сила допрел и до злонамерните Агарјани , па тие
на 27от ден од месец март, 1558 лето Господово, со сета своја јарост се
упатиле кон светата Богородична обител. Браќата заедно со присутните
мирјани, биле собрани, како и обично, во храмот на заедничка Литургија.
Во часот кога од певницата, со умилен молитвен глас, бавно прозвучила
херувимската песна, отец Аверкиј, којшто морал да исполни некое
послушание надвор, втрчал во храмот и известил дека кон манастирот се
приближува многуброен, насилнички османлиски аскер. Тогаш преподобниот
старец Евнувиј, заедно со уште двајцата монаси Пајсиј и Аверкиј,
подготвени да примат маченички венец, останале во манастирот, а
останатите монаси и мирјани заминале во шумата и таму пронашле безбедно
место да ја довршат Литургијата. По службата, откако се увериле дека
Агарјаните биле заминати, монасите се вратиле и тука затекнале страшна и
тажна слика: сè било уништено, храмот бил во пламен, а на местото
Γοсподинец близу манастирската чешма, лежеле телата на тројцата свети
старци и духовни учители. Тие откако најрешително одбиле да се приклонат
кон иноверното учење и пред разбеснетите Агарјани непоколебливо ја
исповедале својата силна вера во Спасителот Христос, биле подложени на
страшни измачувања и примиле маченички венец со отсекување на нивните
божествени глави. Сите селани од околните села се собрале за да ја
споделат болката со осиротеното и обездомено братство. Притоа, со
стравопочит и солзи во очите, тие им се поклонувале и ги целивале телата
на светите преподобномаченици. Но тагата се преплетувала со радост
заради стекнувањето на тројца нови застапници за народот пред Бога.
Со силното молитвено застапништво на светите тројца преподобномаченици,
и под покровителство на Пресвета Богородица, светата обител не се
распуштила, туку продолжила со својата монашко – евангелска просветна
дејност. За шест години бил изѕидан нов храм од камен.
Таков бил
подвигот, страдањето и преминот во вечниот живот на светите отци наши и
преподобномаченици: Евнувиј, Пајсиј и Аверкиј. По нивните свети молитви,
Господи Исусе Христе, чувај ја татковината наша и спаси ги нашите души,
дарувајќи ни голема милост. Амин!
Крај и слава Му на Бога!
+ + +
17 јуни 2012 год.
Во оваа од Бога благословена 2012 година од Рождеството по плот на нашиот Спасител, кога навршуваат 45 години од возобновувањето на автокефалноста на најсветата Охридска Архиепископија во лицето на Македонската Православна Црква, за првпат во поновата историја на оваа наша заедничка Мајка, во рамките на чествувањето на овој многудостоен спомен, предвидени се и две канонизации на свети Божји угодници од постаро време. Станува збор за светите Битолски и Пречистански преподобномаченици, пострадани за верата Христова, првите во XIV, а вторите во XVI век, кои и покрај тоа што со својата пролеана крв за Христовото име примиле маченички венец на славата, не можело своевремено да бидат канонизирани поради неблагопријатните историски опстојателства. Иако меѓу верниците во Кичево и особено во Битола постојат силни преданија за страдањето на локалните богоугодници, сепак, со цел сите православни верници да се запознаат со нивниот маченички подвиг пред нивното канонизирање, ги приложуваме кратките описи за страдањата на овие маченици за верата православна. Oвие кратки описи се извадени од опширните повести за страдањата на преподобномачениците, коишто беа подготвувани подолго време, врз основа на историските извори и преданијата. Опширните повести за страдањата на преподобномачениците ќе бидат објавени во блиска иднина.
