Кризата во очите на еден светогорец


Архимандрит Василиј Гондикакис е грчки богослов, роден 1936 год. и поранешен игумен на светогорските манастири Ставроникита (од 1968 до 1990 год.) и Ивер (од 1990 до 2005 год.). Во моментот се подвизува во скитот на Иверскиот манастир на Атос.

Збунетоста е универзална. Сè е ставено под закана. Многу работи се уриваат и пропаѓаат. Додека гледаш едни да бегат за да се спасат, други доаѓаат за да украдат. Народот боледува и страда, но не се разочарува. Тој се радува и весели длабоко во себеси, бидејќи постои решение. Може да се најде начин и место за мир за народот подложен на испитување.

Тој живее и се радува заедно „со сите светии“ укрепуван од литургискиот живот и благодатта која се дава на верниот народ.

Бидејќи постои загриженост да се најде решение, во исто време во кое постои и јасно решение. Тоа е до нас и го живееме.

Започнуваме да решаваме решени проблеми. Ние се покажавме како неуки и неподготвени во нашата земја. Бараме помош таму каде што сме должни да ја понудиме.

Тргнуваме да избереме слаба логика и западна схоластика, додека вечниот живот и неразбирливото за разумот се воплотило во нашиот живот. Тоа ни се дава како благослов и преку него се спасуваме, станувајќи слободни.

Нашиот народ чувствува  дека по бурата на закани и по потокот на предложените решенија постои нешто неподвижно. Тоа управува сè, со увереност, која што ти дава мир.

Меѓу вавилонскиот плен  на пречки на световниот шум „тајната на беззаконието веќе дејствува“ и очигледно е дека владее на импресивен начин. Истовремено бесшумно и тајно се свештенодејствува тајната на спасението.

Додека се врие и врие помеѓу развојот на процесите, заканите и конфузијата, во исто време сè е спокојно, со решени проблеми.

Истовремено чувствуваш дека во сè постои нешто свештено и пресвето – ненадминливата супериорност на Божјата сила, која што уште денес дава сигурност на верниците за вечноста. И преку нив на целиот свет.

Таа сила е надвор од секоја паника, не се наоѓа во границите на реалноста, ниту во периферијата на индивидуалните разбирања, туку во срцето на случувањата, во срцето на верниот народ. Таа невидливо ги држи уздите и насочува сè, додека многу познати луѓе се збунети и трчаат напред – назад.

Постои едно свето „богатство“, неразрушливо и нетлено,кое што не е „од овој свет“, кое што ги спасува луѓето од Запад и Исток. Една сила, која што „во немоќта се пројавува“. Таа е воплотена љубов, која го преобразила животот и ја разубавила литургиската смрт.

Ништо не постоело претходно и не се воплотило како благословено присуство, кое што го поткрепува човекот без да му ја одземе слободата и да го лиши од можноста да учествува во болката и трагедијата на историјата. Нешто вистинско чија што автентичност се појавува сега кога се е ставено под закана.

Кога тие, што бараат да најдат решение на целиот проблем со својот ум, се загубени и занесени, „ се надеваат на Господ“ и го живеат мирот на Вистината.

По страдањата на Господ, книжниците и фарисеите биле сигурни дека прашањето за „Оној Измамник“ било решено – Тој бил осуден, распнат и погребан – тогаш Воскреснатиот Господ се појавува позади запечатениот гроб и дава мир на збунетите ученици. И сега, во хаост, верниот народ преку Црквата на таинствен начин го прима мирот од божественото просветлување, кое што ги утврдува срцата на оние што се надеваат на Господ.

Тие, што се претставуваат за силни и спасители, длабоко во себе се бедни и имаат потреба од спасение. И други, што се претставуваат (и чувствуваме) како непријатели, коишто не заплашуваат и сакаат да не уништат всушност ни прават добро. И тие самите имаат потреба од благословот и љубовта на Богочовекот.

Прашањето е да живееш во благодатта на Православната Црква за да се радуваш на животот и смртта...

Сега е различно. Нашата мултинационална држава во срцето крие божествено богатство, Православната Црква, која што помеѓу огнот на конечните искушенија гори и како темјан испушта благоухание на олеснување и духовна слобода, која што го спасува човекот, дарувајќи му нови можности, коишто го носат на друго ниво. Таа ја разубавува неговата радост и тага, слободата и ропството, животот и смртта.

Во периодот на распаѓање на нашата држава ја гледаме појавата на небесната хармонија. Во време на распаѓање го гледаме Воскресението на оние што се надеваат во Господ...



Превод: Преминпортал С.А