Нашиот личносен однос со Богочовекот Исус Христос е секогаш определен од односот спрема нашиот ближен, па кој било да е тој. Страдаме во овој свет бидејќи обземени од своето самољубие се повредуваме меѓусебно.
удесата извршени од Твоите
свети маченици, Христе Боже,
за нас се покажаа карпа несоборлива.
По нивните молитви,
намерите на противниците разруши ги,
„Погледни го човекот кој сака да тера по свое. Неговата душа никогаш нема мир. Тој секогаш е незадоволен – ова не е во ред, ова не е како што треба… Но човекот кој е потполно предаден на волјата Божја може да се моли со чист ум. Неговата душа Го љуби Господа, и за него сè е пријатно и прифатливо.
Во трпението твое си ја стекнал
твојата награда, оче преподобен,
во молитвите си истрајувал,
бедните си ги закрепнувал,
Од свети Јован Претеча можеме многу да научиме. Тој како голем молитвеник, нѐ учи да се молиме. Во него гледаме и исповедник кој не се уплашил од смртта и засведочил што е тоа грев и дека од него треба да се бега. Сведочел дека само добродетелта нѐ издигнува кон небесното царство, а гревот нѐ води во вечни маки. Затоа ние сме должни секогаш да си спомнуваме за овој човек, на кого му било дадено да ја стави својата рака на Творецот на вселената.
Ако човекот е навикнат на злото, тој тоа го смета за нешто нормално, за природна состојба, а доброто му се чини некако неприродно, вознемирувачко, невозможно. Додека, пак, ако човекот е навикнат на доброто, тој тоа го прави не затоа што мора, туку затоа што не може да не го стори тоа, исто како што човекот не може да не дише, а птицата да не лета.
Христе Господи,
секаде каде што благодат врз благодат се додава,
се надминува човековата природа.
Малку се ѕвездите чија светлина ги пробива облаците,
малку се бестрасните, о преподобен оче Давиде,
Секој од нас е живописец на сопстениот живот:
нашата душа е како платно,
доблестите се боите,
а Исус Христос е мерката по која треба да сликаме.
Светлино тивка на светата Христова слава,
девственичке од хорот на Пресвета Богородица,
цвету небесен подарен на Христијаните,
Февронио света маченичке,
моли се ти која ни покажа,
Зошто се оттргна од Мене, Кој те сакам?
Зошто се придружи кон мон Мојот непријател?
Сети се, дека Јас за тебе слегов од небото!
Сети се, декa Јас за тебе се облеков во плот!
Сети се, дека Јас за тебе се смирив!
Помисли, каде и во кое земно задоволство ќе најдеш мир и одмор? Каде ќе најдеш внатрешен мир и трајна радост? Можеби во славата? Но, денес си почитуван, а утре намразен. „Секој човек е трева, сета слава негова е како полско цвеќе. Тревата се исушува, цвеќето овенува, штом ќе дувне врз него здивот на Господ” (Ис. 40, 6-7). Но, можеби во богатството?
Шeст мeсeци прeд свoeтo јавувањe вo Назарeт на Прeсвeтата Дeва Марија, вeликиoт Гаврил, архангeлoт Бoжји, му сe јавил на првoсвeштeникoт Захариј вo eрусалимскиoт храм. Прeд да гo oбјави чуднoтo зачнувањe на нeискусoмажната Дeвица, архангeлoт гo oбјавил чуднoтo зачнувањe на бeздeтната старица. Захариј нe им пoвeрувал вeднаш на збoрoвитe на гласникoт Бoжји и затoа јазикoт му сe врзал нeмилo, и oстанал нeм сè дo oсмиoт дeн oд раѓањeтo на Јoван.
И затоа, како што обичниот ловец треба да биде искусен за да го фати својот плен така и ловецот на луѓе, односно духовниот отец треба да биде опитен за да ги приведе луѓето кон спасение. Духовниот отец е, всушност, сведок Христов и истерувач на демони, па затоа и ловец на луѓе – заробеници на демоните.
Оковите железни го опфатија телото твое,
но љубовта кон Христа даде ослободување,
не само од маченички болки,
туку од заробеноста светска која кон тебе иташе,
Крин процвета во земјата сиријска,
мирис се разлеа во црквата Христова,
пастир мудар беше испратен при децата,
да се возвеличува Еден Бог во Пресвета Троица.
Ден ни осамна
вечер не доаѓа,
бидејќи време се растопува
зауздано под палка
која Он ти ја дарува.
Благословена си Ти Пресвета Богородице Утешителке,
Учителке и примеру на мајките,
кои ги следат челадтта на голгота,
блажен си ти о мачениче Јулијане,
кој ободрен од мајка си, закрепнат од Христовата благодат,