Постои огромно толкување на таа икона, но главно за ангелите е ова: Ангелот што стои најлево и кон кого другите два ангела се наклонети, го претставува Бог Отец, и бојата на Неговата облека е недефинирана,затоа што Отецот никој никогаш не го видел. Ангелот што стои во средината е Бог Словото и го благословува Агнецот...

Просфората e ранохристијанска традиција која потекнува од првиот век. Таа е специјален леб кој е печен и принесен на Црквата и се подготвува зa светото заедничарење(причестување). Зборот просфора значи нешто што се принесува, или бескрвна жртва која ја симболизира Крсната жртва на нашиот Господ Исус Христос.

Прашање кое е тесно поврзано со рајот и пеколот. Ќе го спомнеме примерот на св. Макариј Велики: Еднаш авва Макариј се шетал во пустината и здогледал некој череп. Штом го видел, иако не го познавал се помолил за него и черепот прозборел. Тој бил незнабожечки жрец и бил во пеколот. Сите биле завртени грб

За светиот Фануриј, прекрасeн Господов подвижник и непобедлив маченик,

не знаеме од каде доаѓа, ниту кои му биле родители, ни пак знаеме во кое време живеел,

а не може ни точно да се определи во време на кој владетел пострадал.

Неговото житие се изгубило.

 Според светите Отци човекот е создаден со разумна душа и прекрасно тело, според образот Божји, според Христа, и со сета свое битие како личност создадена според Бога, во сѐ се уподобува на Христос, совршениот Бог и совршениот Човек. Сѐ му служи на Бога, и умот и разумот, и душата и телото, сите подеднакво достоинство имаат во однос на Бога. Инаку, самиот ум има две функции, примарна која се храни со Бога преку молитвен заедница со Него, и секако крвна заедница преку причеста.

Одговор:

Секако дека нашиот ум зависи од состојбата на срцето, ако срцето е чисто од страстите, умот ќе биде просветлен, но бидејќи ние ништо не можеме да направиме без содејство на Христовата благодат, за да се воспостави таа природна состојба на човекот дадена ни е молитвата 

Овие три збора „Свет, Свет, Свет’’ укажува на троичноста на Боженствата, а зборот „Господ Саваот’’ укажува на Неговото единство. Осана се додава исто така на оваа песна зашто е земена од Ерусалимските деца кои со таа песна Го дочекаа доаѓањето на Господ во Ерусалим, „Осана на Висините, благословен е оној кој оди во името на Господа.’’

 Ако е понекогаш, тоа е период што минува, не е мрзливост туку некој празнина што треба да се надополни, а најдобро со молитва. Добро е што ги завршуваме обврските и кога сме новолни, тоа е знак на зрелост, и така треба, работата да не трпи, Т. Е. луѓето околу нас.

Така собрани, ние неминовно ќе допреме уште неколку многу значајни начела на христијанскиот начин на живеење, помеѓу кои ќе бидат и тие: да научиме едни со други да си простуваме, да не се предизвикуваме, да се трудиме со нашите раце, умови од Бога водени и  нашата надеж да ја полагаме на љубовта Божја, а не на минливите придобивки од овој свет,

 Едно од најголемите зла кои што демонот ги посади во црквата се делењето по народи и националности и таму произлезе мое – твое, наше – ваше, а Он тоа го забранил кажувајќи дека нема ни Елин ни Јудеец, ни роб ни слободен, туку сè во сè е Христос.
Светителите канонизирани не се помесни светители, туку се сеправославни и нивното величание е во целата вселена, над сите народи, над целиот род човечки.

Не се поделени, туку имаме издвојување од Вистината, а секое издвојување всушност етимолошки е ерес. Главната причина е токму ереста на Филиокве која била причина за одвојувањето на црквата од Запад од правоверното исповедање на верата.A, потоа тоа издвојување продолжува и внатре во Римокатоличакат црква од кој се издвојуваа протестантите,...

Како што Христос што Го избави светот и човекот љубејќи ги непријателите Свои, а во љубовта Божја нема грижи, има само правда, радост и мир во Светиот Дух. По тоа колку љубиме ќе испитаме и колку веруваме во Бога.

Прашање од: Т.М.

Одговор:  Според христијанството е дозволен живот во Христос (во било кое општество). „Царството Мое не е од овој свет“ (Јн. 18, 36).

Мал одговор дава старец Софрониј, три работи не можам да разберам, вели тој во писмото "За православната догматска свест", а тоа е, вера без догмати (недогматска вера), христијанство без Црква (нецрковно христијанство) и христијанство без подвиг (неаскетско христијанство).