Архимандрит СЕРАФИМ

ПРАВОСЛАВНО ЧЕТИВО

5) ПРАВИЛА ЗА СПАСИТЕЛНА ИСПОВЕД

 Сите христијани без исклучок треба да се исповедаат, ако сакаат да се спасат. Но, како треба да се врши вистинската правилна исповед? Многумина не го знаат тоа. Ете зошто ни се наложува подетално да го разгледаме ова прашање. Овде ќе се задржиме на следниве три моменти од исповедта:
а) Што треба да направиме пред да отидеме кај исповедникот;
б) Што треба да правиме кога сме кај исповедникот;
ц) Што треба да правиме кога ќе си заминеме од него;

а) Што треба да направиме пред да отидеме кај исповедникот?

Од Христовите апостоли, првиот и последниот згрешиле многу. Петар се одрекол од Христос, а Јуда Го предал. Но, на Петар му било простено, а Јуда умрел. Петар повторно го примил апостолското достоинство, а над Јуда и денес виси проклетството низ вековите. Што го спаси Петар, а што го погуби Јуда? Што требаше да направи тој нечесник? Откако го направи гревот, требаше ли да се исповеда? Но, формално гледано тој се исповеда кога отиде кај книжниците и фарисеите, и им рече: “Згрешив, оти предадов невина крв” (Матеј 27,4) и заедно со исповедта им ги врати триесетте сребреници. Зарем тоа не е доволно? Очигледно не! Една празна исповед не спасува! Освен скрушеност на срцето, потребна е и жива вера во Божјата милост. А Јуда се посомнева во своето спасение, па затоа по исповедта си замина и се обеси. Телото му висеше на едно дрво, а душата му отиде во адот за вечни маки.
 Зарем така не постапи и Петар? Во дворот на Кајафа тој три пати се одрече од Христос, од својот Добродетел и Учител: “Не Го познавам Човекот” (Матеј 26,74). Но, при треттото одрекување, кога слушна дека запеа петел, си спомна што му беше рекол Христос, го созна својот грев, го скруши своето срце, веднаш излезе од дворот, се оддели од лошата средина на првосвештеничките слуги и, што е најважно, почна да лее горчливи солзи – солзи на искрено, живо, длабоко покајание. Според едно предание, Петар сиот свој живот, кога ќе чуел дека пее петел, си спомнувал за својот тежок грев и очите му се претварале во два извора на најпокајнички солзи. Петар не паднал во очајание, верувал во Божјото милосрдие и заради тоа се спасил.
 Така, св. Петар ни оставил жив пример кој е најголемиот услов на кој треба да одговориме кога по гревопаѓањето сакаме повторно да се обратиме кон Бога. Тоа е верата во Божјото милосрдие, што го одгонува секое очајание. Бог е љубов. Колку и да е тежок нашиот грев, Тој ќе ни го прости, доволно е да го смириме своето срце. Дури и како планини да се високи нашите гревови, ќе пропаднат во океанот на Божјата милост. Кој, пак, очајува, тој е изгубен. Очајувањето е радост за ѓаволот. Затоа, најмногу да се пазиме од очајанието, бидејќи ако паднеме во очај, никој не ќе може да не спаси.
 По тоа, и во другите работи да го имитираме св. ап. Петар. Кога го созна својот грев, тој веднаш излезе од проклетиот двор на првосвештеникот каде што се одрече од Христа. И ти, брате или сестро, кога ќе посакаш да се исповедаш и да се вратиш кон Бога, излези од проклетиот двор на гревот каде што досега си престојувал и каде што досега од најразлични побуди не трипати, туку секој ден по 33 пати си се одрекувал од Христа. Излези надвор и со телото, и со срцето, и со умот! Петар се оддалечи од слугите на првосвештеникот. И ти, остави го дружењето со тие луѓе што те учат на гревови, или пак, без да сакаат ти служат за соблазна.
 Но, најважната поука од однесувањето на покајаниот апостол е следнава: кога остана сам, св. ап. Петар во себе си размисли, повторно го доживеа ужасот на својот грев и од длабоко страдање горко заплака. И ти, кога се подготвуваш да отидеш кај духовникот, не пристапувај кон него без претходна подготовка. Пред тоа оддалечи се од шумата на секојдневието, остави ја секоја друга грижа, собери си ги мислите, кажи кратка, но срдечна молитва, спомни си за сите гревови, па дури и запиши си ги на еден лист, за кога ќе појдеш да ги исповедаш, во својата збунетост да не ги заборавиш и да останеш неочистен од нив. Потсети се на десетте Божји заповеди, види која од нив си ја нарушил, потсети се да не си направил некој смрттен грев, испитај ја својата совест, осуди се себеси, заплачи за своето паѓање и со такво расположение отиди кај духовникот! Тогаш биди уверен дека ќе добиеш вистинска прошка, бидејќи “срце понизно и смирено Ти, Боже, не отфрлаш“ (Псал. 50,17).
 Ако сакаме да примиме Божја прошка, апсолутно неопходно е тагувањето поради извршените од нас гревови. Па, токму во тоа се состои покајанието – да пролееш солзи, да почувствуваш длабока скрушеност поради своите паѓања. Според сведоштвото на св. Исак Сирин, Бог нашата покајничка понизност ја прима како подвиг .
 Ете, ова треба да го направиме пред да појдеме кај исповедникот.

б) Што треба да правиме кога сме кај исповедникот?

 Се наложува да внимаваме на следниве работи: 1) Да запаметиме дека сме дојдени во Христовата болница. Тука свештеникот е видливиот лекар, а невидливиот – Самиот Христос; 2) Да не ги исповедаме гревовите со лажен срам; 3) Да не бараме оправданија за нив; 4) Намерно да не сокриваме апсолутно ништо; 5) Да не се исповедаме со општи фрази што не значат ништо; 6) Кратко, но јасно и точно да го кажеме карактерот на секој наш грев; 7) Да не разоткриваме туѓи гревови и по можност да ги премолчуваме имињата на лицата што н# довеле во грев, или кои по наша вина згрешиле заедно со нас; 8) Пред духовникот да не се фалиме со некои наши добродетели; 9) Да не ја префрламе вината на други, туку само врз нас самите, и 10) Да имаме искрена желба понатаму да не грешиме веќе.
1) Кога одиме на исповед, влегуваме во Христовата болница. Тука Самиот Бог е Лекарот, бидејќи единствено Тој може да умртвува и да оживува, да суди и да помилува, да казнува и да проштева. Свештеникот е само сведок и Божји полномошник. Затоа, исправени видливо пред свештеникот, а невидливо пред Самиот Христос, треба со голем трепет да пристапиме кон големото таинство на духовното очистување! Свештеникот ја слуша нашата исповед, а Бог ќе ја прими! Свештеникот ќе ја прегледа нашата душа, а Бог ќе ја излекува! Свештеникот ќе ги напише рецептите, а Бог ќе го направи чудото на духовното обновување!
 Внимавај понатаму, христијанину, во каква болница си дошол! Да не би поради лесномисленост или негрижа, поради твојата неопитност или неумесен страв да си отидеш неизлекуван!
 Ако вистински се плашиш од Бога, биди бестрашен кога ќе застанеш да ги исповедаш своите гревови! Не плаши се! Судијата пред Кого стоиш е бескрајно милостив! Тој е страшен само за оние што не се плашат од Него и лесномислено се откажуваат од покајанието.
 2) Твојата исповед треба да биде без лажен срам. Во овој свет, ние пред с# живееме во едно фарисејско лицемерие! Едно сме, а сакаме да поминеме како нешто друго; однадвор не се покажуваме онакви какви што сме однатре. Сакаме луѓето да имаат добро мислење за нас, затоа ги сокриваме лошите особини, а ги покажуваме добрите. А, ако немаме добри, тогаш се фалиме со измислени добродетели. Затоа не ретко во својот живот ќе сретнеме луѓе на кои од лицето им блика добрина, но не и од срцето. Зарем сите ние не се лажеме вака взаемно во животот? Но, треба ли да лажеме кога сме дошле на исповед?
 Навистина, не е лесно да ја покажеш својата грешност пред духовникот, кога пред луѓето се претставувуваш добар. Срам ти е да ги разоткриеш своите недостатоци. Но како ќе се излекуваш ако ја криеш својата болест? Ти го победуваш срамот кога ќе отидеш кај лекар да те прегледа – ти го лекуваш своето тело. А зошто се срамиш кога одиш кај духовникот за да ја лечиш својата душа? Не гледаш ли  дека срамот е пречка за твоето спасение? Затоа, отфрли го срамот и прегрни ја решителноста! Треба да се срамиш кога грешиш, а не кога го исповедаш својот грев! Бог го сврзал срамот со гревот, а решителноста со исповеданието. Не слушај го ѓаволот што го извртува Божјиот ред и ти сугерира да се срамиш при исповедањето на гревот, а да си решителен при правењето на истиот. Тој превртил с# наопаку за да те погуби!
 Кога учениот Сократ одел по една атинска улица, видел еден свој ученик како излегува од куќата на една блудница. Младото момче се засрамило од својот учител и сакало набрзина да се сокрие внатре. “О, младо момче, - му рекол Сократ, - не е толку срамота да излезеш од таква куќа, срамно е да престојуваш во неа!” О, христијанину! - ќе речам јас, - не е срамно да излегуваш надвор од својот грев при исповедта, срамно е да стоиш во него, т.е. да го криеш од својот духовник. Св. Василиј Велики вели: “Прикриениот грев е неизлекувана болест на душата”. Како можеш да се излекуваш од болеста кога ја криеш од лекарот?
 Некои се срамат да се исповедаат бидејќи се наоѓаат на високи функционерски места и се сметаат за големи луѓе. Но, погледнете го примерот со епископот Потамиј! Тој бил на постара возраст, прочуен по своите добродетели, образец на целомудрието. Но, се случило и тоа, тој паднал во грев. Но, веднаш повторно станал и решил да се покае пред соборот на сите епископи што набргу требало да се соберат во неговиот град. Кога започнал соборот, општопочитуваниот епископ Потамиј бил избран за негов претседател. Заради тоа, тој во своето срце почувствувал страшна борба меѓу срамот и срдечното сокрушение. – Потамиј, му велел од една страна срамот, - нема зошто јавно да се исповедаш. – Потамиј, од друга страна му велела понизноста, зошто оддолжуваш, зошто не го направиш она што си го намислил? – Зарем не ти е срам од луѓето? – му сугерирал срамот. – Ти срамувај се од Бога! – го советувала понизноста. – Но, ти си архиереј! Ќе станеш соблазна! – сугерирал срамот. – Токму заради тоа што си архиереј, треба на светот да му дадеш еден голем пример! – велела понизноста. На крајот таа победила, а срамот се повлекол. Потамиј станал од столот и пред сите го исповедал својот грев. И ангелите на небото се зачудиле на таквата исповед!
 Ако еден архиереј пред цел собор не се срамел да го исповеда својот грев, зошто пак ние да се срамиме тајно, пред еден свештенослужител Божји, да ги исповедаме своите гревови?  Штом ги кажеме, тие престануваат да бидат гревови. Кога Давид ги исповеда своите гревови пред Натан, веднаш ја слушна утехата: “Господ го симна од тебе гревот твој” (2. Цар. 12,13). А, неисповеданиот грев останува неизлечена, смртоносна рана на душата. Затоа смело да се исповедаме!
 3) Кога веќе сме застанале пред судот на доброволната исповед, не треба да бараме оправдување за своите гревови. Малку да се помачиме со доброволно самоизобличување! Таа мака е искупителна! Да поцрвенееме од непријатен срам! Во пламените на самоизобличувањето изгоруваат нашите гревови. Но, ако почнеме да бараме извинување, да бараме оправдување, завршено е со спасителноста на нашата исповед. Што значи исповед? -Покајание! А оној што вистински се кае знае само за едно: да плаче и да бара милост. Почне ли да се оправдува, да итрува, сето покајно расположение ќе испари. Во тајната исповед покајното расположение е нешто многу суштествено!
 На сето ова треба да се потсетиме, бидејќи има многу христијани кои кога се исповедаат с# нешто сакаат да се оправдаат себеси. Иако го кажуваат гревот, се обидуваат да го омаловажат и да го омекнат, и бараат некои средства и причини за да испаднат поневини! Тие треба да знаат дека небесната судница се разликува од земната. Пред земниот судија обвинетиот се обидува да се претстави што поневин, за да биде оправдан. Но, пред Божјиот суд е обратно: кој повеќе се укорува, повеќе се оправдува.
 Па, зарем не за тоа Исус Христос н# повикува кај Себе, да ни ги прости сите волни и неволни гревови! Ниедна вера не проповеда толку човекољубив Бог како нашата!
 Се раскажува дека блажен Ероним, кога живеел во Палестина и се подвижувал во Витлеемската пештера каде што се роди Спасителот, на Рождество Христово имал чудно видение. Му се јавил Исус Христос како дете и го прашал: “Ерониме, сега кога сите Ми подаруваат по нешто, ти што ќе ми дадеш?” “Моите добродетели и молитви!” – одговорил св. Ероним. “Добро тоа, но што друго?” “Моето срце, душата и целиот себе!” “И тоа ќе го примам, но Јас сакам уште нешто од тебе!” “Но, што друго да ти принесам Господи?” – во недоумица прашал подвижникот. “Дај Ми ги твоите гревови!”
 Блажен Ероним скрушено заплакал. Тој низ солзи прашал: “Зошто Ти се, Господи, моите гревови?” – “Сакам да ги земам на Себе!”
 Слушнавте ли? – “Дај Ми ги твоите гревови!” Исус Христос ги бара од нас нашите гревови! Да му ги дадеме во Светата тајна исповед и Тој ќе ни ги прости!
 4) Пред духовникот не смееме апсолутно ништо волно да сокриеме. Ако не сакајќи заборавиме да исповедаме некој наш грев, тогаш треба да го исповедаме наредниот пат. Но, да сокриеме нешто во кое јасно се изобличува нашата совест, тоа значи нашиот грев да го направиме двоен: двоен, поради тоа што првиот сме го извршиле, а вториот сме го сокриле!
 Не сокривај го гревот во својата душа! Тој е смртоносна болест. Тој е болка што, ако не се оперира, може да те однесе в гроб. Со прикривањето на гревовите му правиме најголема услуга на ѓаволот, кој всушност не тера да ги вршиме безаконијата, а потоа да ги чуваме во душата како негово скривалиште, за тие подоцна да му послужат како обвинителен материјал против нас. Исповедај с# што ти ја мачи совеста! Колку ѓубре самиот ќе изнесеш од душата, толку ќе биде исчистена од Божјата благодат. Оној што греши влегува во сојуз со ѓаволот. А, оној што се исповеда го прекинува пријателството со бесовите. Исповедта е предавство, кога се однесува на ѓаволот. Таа е единственото оправдано предавство.
 Св.епископ Игнатиј Брјанчанинов прекрасно поучува: “Преку исповедањето на гревовите се растура дружењето со демоните. Независноста од гревовите е предзнак на вистинското покајание и на решеноста човекот да води добродетелен живот. Ако си се здобил со навика да грешиш, почесто исповедај ги своите гревови и набрзо ќе се ослободиш од гревовното ропство. Лесно и радосно ќе го следиш Господ Исус Христос.  На оној што постојано ги предава своите другари, тие му стануваат непријатели, се оддалечуваат од него како од предавник кој постојано ја бара нивната погибел, а од оној што ги исповеда своите гревови од него тие отстапуваат бидејќи гревовите се основаат и се зацврстуваат преку гордоста на паднатата личност и не поднесуваат разобличување и внимание” .
 5) На исповедта не треба да се користиме со општи фрази што ништо не значат. Многумина, особено меѓу оние што се исповедаат за прв пат, претходно учат што да речат кога ќе отидат кај духовникот. Дали поради срам, дали поради неопитност, честопати кажуваат работи што не се на место и си заминуваат од исповедта без полза.
 Една христијанка решила да се исповеда, но не знаела како да постапи. Се обратила за совет кај друга жена и таа вака ја поучила: “За с# сум виновна!”, и готово. А, па тоа е многу едноставно, си рекла првата христијанка и охрабрена застанала пред Божјиот служител.
 Кога свештеникот ја прашал за нејзините гревови, таа спокојно му рекла: “Оче, за с# сум виновна!” и помислила дека со тоа завршила исповедта. “Си крадела ли коњи?” – неочекувано ја запрашал тој. “Како да крадам коњи?!” – се зачудила таа. “Не ми паднало на ум да направам таков грев!” “А, значи ти не си виновна за с#! – % рекол мудро духовникот. “Има луѓе  што крадат и коњи. А ти, се покажа дека не си го направила тој грев. Ајде подетално да видиме во што си грешела!” – така тој да довел до вистинската исповед.
 6) Кога се исповедаме треба кратко и јасно да го кажеме карактерот на секој наш грев. Видовме дека општите фрази не се од корист на оној што се исповедува. Тој треба одделно да го каже секој свој грев пред Бога. Се разбира, тоа не значи да почне да раскажува долги и детални истории. Духовникот е постојано многу зафатен човек. За време на постите, а особено пред причестувањето, многумина чекаат ред да се исповедаат кај него. Затоа е нужна збиеност, точност и краткост. За да се постигне ова, се препорачува претходно на еден лист да се запишат гревовите и да се читаат за време на исповедта. Не чекај свештеникот да те прашува! Од многу голема полза е кога самиот ги кажуваш своите гревови. Ако исповедникот те запре, за да разјасни некоја твоја духовна состојба, те праша нешто, должен си точно и без заобиколување да одговориш.
 Некои на исповедта мудруваат, сметајќи дека ќе можат да Го надитрат Бога, па наместо кратко да го определат карактерот на својот грев, на пр.: “го мразам својот сосед”, од неумесна желба да не се извалкаат себеси, почнуваат да раскажуваат долги и излишни истории, како соседот ги мразел, им пакостел, итн. Или наместо да речат: “Украдов тоа и тоа”, започнуваат да раскажуваат како во нив се појавил некој чуден нагон. Тоа не е исповед, тоа е глупаво итрување пред Бог.
 7) На исповедта не треба да разоткриваме туѓи гревови, туку само своите и по можност да ги премолчуваме имињата на лицата што н# навеле на грев или што ние сме ги соблазниле да грешат заедно со нас.
 Многумина не го запазуваат ова суштествено правило и затоа излегува следнава нелогичност: кога ќе појдат да ги исповедаат своите гревови, цело време зборуваат само за туѓите: “Таа, снаа ми, го направи тоа и тоа! Мажот ми е еден невозможен насилник!” или “Жена ми не ме слуша, има многу лош карактер и постојано е во кавга со мене и со домашните. Еден мој пријател, се вика така и така, - оче, ти го познаваш, - многу ме налути. А еден друг, оче, го направи тоа и тоа!”
 Тоа не е исповед, да ги обвинуваш другите наместо себеси. Ова повеќе наликува на осудување на другите. Оние што постапуваат вака одат кај духовникот грешни, а си заминуваат уште погрешни!
 8) Некои, пак, кога ќе дојдат на исповед, наместо самите себе да се разобличуваат, што всушност е суштествено, потребно и полезно при исповедта, неочекувано почнуваат да се фалат: “Јас, оче, никого не сум убил, ниту пак сум украл! Не сум пијаница! Си живеам најспокојно! Соседите и пријателите ме почитуваат! А, како човек можеби некогаш нешто и сум згрешил, но сега веќе не се сеќавам на тоа! Совеста ми е спокојна!”
 Ова ужасно самозадоволство е поголем грев и од оние ужасни гревови со кои се фали ваквот човек дека не ги извршил, бидејќи тој веќе ја затворил бездната на гревот со тапата на самозадоволната гордост.
 Многу луѓе стигнуваат до затапување на природното чувство и до сознанието дека не се грешни, заради нивното долго престојување далеку од Божјата благодат која се дава преку Тајните на Христовата Црква. За еден таков човек ми раскажуваше ревносниот Христов служител од с. Чепеларе, покојниот протоереј Евстатиј Јанков:
 “Мојот парохјанин Бочо беше пијаница. Се скара со Црквата и постојано беше во кафеана. Долго време го немаше ниту да се исповеда, ниту да се причести. Една вечер ме повика сестра му, која беше многу благочестива христијанка.
 - Дојди, оче, да го исповедаш и да го причестиш Бочо. Не е болен, но бидејќи знам дека нема да дојде кај тебе, дојди ти кај него!
 Одам. Му објаснувам колку е убаво за него да се исповеда. А тој, само молчи. Го прашувам што има на совеста. Го мачи ли нешто?
- Немам ништо. Мојата совест е спокојна – вели тој.
- Ама, како немаш. Зарем не си грешен човек!
- Ништо лошо не сум направил.
- А, сакаш ли да се причестиш?
- Зошто да не! Да се причестам, - равнодушно одговара тој.
- Добро! Утре ќе дојдам кај вас со Св. причест.
 Се враќам дома. А, на душава нешто ми тежи, тежи!
 Сестрата на Бочо го подготвила за Св. причест, му помогнала да се измие, му дала чисти алишта за да се пресоблече.
 Наредниот ден, јас ги носам Св. дарови кај Бочови. Но, ме сретнуваат познати и ми велат:
- Ноќва ненадејно Бочо почина!
 Јас целиот отрпнав од ужас. Се гледа, Бог не му дозволи да се доближи до Св. причест, бидејќи не сакаше да се исповеда и да се смири пред Бога, исто како што не сакаше да признае дека е грешен”.
 9) Кога се исповедаме, вината треба да ја префрламе на себе, а не на другите.
 Во рајот, нашите прародители Адам и Ева згрешија: јадеа од дрвото со забранетите плодови. Бог, готов да им прости, ги повика: “Адаме, каде си? Ево, што си направила?” О, ако доблесно го беа исповедале својот грев! Да ја беа признале својата вина! Да не беа ја префрлале вината еден на друг! Адам да беше рекол за себе си: “Боже, прости ми! Јас сум виновен!”  И Ева, да беше побрзала и да признаеше: “Не, Господи. Адам не е виновен, бидејќи јас му дадов да јаде од забранетиот плод!” Ако така беа постапиле, немаше да бидат избркани од рајот.
 Наместо тоа, што направија тие? – Кога Бог ги побара, тие почнаа да се правдаат и да ја префрлаат вината еден на друг. “Адаме, што си направил?” – “Не јас, Господи, туку жената, таа е виновна!” – “Ево, што направи?” – “Не јас, Господи, змијата, таа ме прелажа”. И двајцата ја криеа својата вина. Поради тоа без избркани од рајот.
 Не, зарем мнозина меѓу нас не постапуваат како Адам и Ева?
 Кога ќе појдеме на исповед, духовникот не прашува: “Адаме, во каква состојба си? Ево, што си направила?” Ние се самооправдуваме, ги криеме нашите гревови, ја префрламе вината на други. Тоа не е исповед! Вистинската исповед е доброволно себеизложување пред исповедникот, бестрашно себеобвинување, усрдно себеизобличување, добродетелно себеразоткривање, длабоко сокрушение, нелицемерно сожалување за гревовите и вистинска желба за поправање со Божја помош.
 10) Венец на вистинското покајание е тврдата намера понатаму да не грешиме.
 Има луѓе што се исповедаат само за да можат да се причестат. Тие се раководат со мислата дека примањето на Причеста без Исповед е тешко огрешување на душата, но во срцето не земаат решение да започнат нов живот. Па, си мислат: ќе грешам до следната исповед и повторно ќе се покајам. Штом има исповед, гревот веќе не е толку страшен! А, некои дури и брзаат да ги направат саканите, но ненаправени гревови, додека не се исповедале, за да можат да ги кажат на претстојната исповед. Сето ова е гнасно и долно пред Бог! Исповедта не е од полза на оној што свесно врви по гревовните патеки на својата извртена волја и намерно ги погазува Божјите заповеди. Таков човек, кој во себе создава гревовни навики, попусто се чуди зошто кога веќе се исповедал, подоцна не може да се поправи! Не може да се поправи бидејќи самиот не го сака тоа.
 Св. Василиј Велики, вели: “Не оној што вели: “Згрешив”, го исповеда својот грев, а потоа продолжува да си стои во гревот, туку оној што според зборовите од псалмот го согледал и го замразил својот грев. Каква полза ќе му донесе на болниот грижата на лекарот за него кога оној што страда од болеста цврсто се придржува до она што е погибелно за животот? Исто така, нема никаква полза од проштевањето на неправдите на оној што продолжува да ги прави. А од отпуштањето на гревот на распуштеноста нема полза оној што продолжува да живее распуштено… Премудриот Домостроител на нашиот живот преку Покајанието  сака оној што живеел во гревот, а потоа дал ветување дека ќе почне нов живот, да стави крај на минатото и по извршените гревови да почне од почеток како обновен за нов живот.
 За да имаме вистинска полза од исповедта треба цврсто да решиме да не грешиме понатаму. Вистинското покајание, според св. отци, се состои токму во тоа, да не го повторуваш гревот! “Кој со надеж дека ќе се покае си дозволува да греши произволно – вели св. Исак Сирин – тој подло постапува во однос на Бога. Него смртта неочекувано го поразува и тој не го доживува времето што мислел да го посвети на добродетелта” .
 За да имаме вистинска полза од исповедта, треба цврсто да решиме да не грешиме понатаму. Вистинското покајание, според св. отци, се состои токму во тоа повеќе да не го повторуваш гревот.
 За да се случи тоа со нас, при исповедта треба од се срце да посакаме да започнеме нов живот. Ако имаме таква спасителна желба, тогаш да бидеме сигурни дека Бог сигурно ќе ни помогне.

(продолжува)

Заборавеното лекарство ( Iдел)

Заборавеното лекарство (II дел)