За мирот Божји – Игумен Гаврил

Во името на Отецот и Синот и Светиот Дух, Амин.

Ова Евангелие се чита и е посветено на Преподбните Свети Отци кои што успеале да се уподобат на Бога, дошле до спознавање на вистината и ги стекнале даровите на Светиот Дух.

Тоа е правецот по кој и ние треба да одиме.

А тоа е да го земеме јаремот Христов и да одиме по Него. Господ татковски и најљубовно не поучува. Вика, дојдете сите обременети и заморени и Јас ке ве успокојам.

Целта, суштината, на овој живот, најголемата доблест е спознавањето на Бога и стекнуањето на Светиот Дух.
Kако што и светиот апостол Павле спомнува, плодот на Духот е: љубов, радост, мир, долготрпеливост, благост, добрина, верност, кротост, воздржливост… благодарност и тоа е всушност она што ние треба да го имаме во нашето срце.

Кога ние ќе го стекнеме тој мир, тоа значи дека ние сме се сместиле во прегратката на семоќниот Бог Седржител и всушност немаме потреба од никаква друга закрила и немаме потреба од никакво друго богатење. Го имаме најслаткиот, најбогатиот и најмоќниот. И тогаш нашиот живот ќе стане мирен и спокоен. Тоа е мирот кој ги надвишува сите други вредности во овој свет.
Едноставно ќе ги немаме сите оние световни барања, кои што ги имаме ако не го бараме Христос и не одиме по неговиот пат: сластољубието, среброљубието и славољубието. Во овој свет се надеваме во нешто што не дава никаква сигурност. Тоа е исто како да одиме по својата сопствена сенка. Колку и да и се доближуваме, таа бега од нас и ние ја гониме и ја гониме а се повеќе и повеќе немаме и сме понезадоволни дури до очајание и депресивност.

Со световниот начин на живеење ние најчесто самите си ствараме бремиња тешки на себе. Не се бараме себе, туку си преставуваме маска или имиџ и си ја наметнуваме на себе. Тој имиџ најчесто ни тежи но ние сакаме да го носиме, демек преку тоа се истакнуваме себе си а во суштина поправо се лажеме, се заробуваме и си го отежнуваме животот. И ако го поврземе ова со предходното Евангелие кое што го читавме пред некој ден, дека тешко на камила да влезе низ иглени уши, односно на богат во царството небесно, тогаш тоа значи дека ние треба да се ослободиме од се, од секаков товар на себе и тогаш ние ќе можеме да влеземе низ тие иглени уши и да го стекнеме царството небесно.

Тоа е ослободувањето од се. Тоа е вистинската слобота која ја стекнале преподобните. Неа пак можеме да ја здобиеме само преку земањето на јеремот Христов. Да се поучувме од Него како што тој бил кроток и смирен по срце така и ние ќе најдеме мир за нашите души. Како што реков, тогаш ќе бидеме и најмоќните и ќе бидеме најбогатите, затоа што ќе немаме недостаток.
Амин.

About the God’s peace by Abbot Gavril

In the name of the father and the Son and the Holy Spirit, Amen.

This Gospel is read and is devoted to the Venerable Holy Fathers who managed to become alike to God, came to know the truth and acquired the gifts of the Holy Spirit.

That is the direction that we should also take.

It means to take the yoke of Christ and to follow Him. Our Lord teaches us in a paternal and most loving manner. He says, come to Me, all of you who are tired from carrying heavy loads and I will give you a rest.

The aim, the essence of this life, the greatest virtue of all is to know God and acquire the Holy Spirit.

As Saint Paul the Apostle says, and the fruit of the Spirit is love, joy, peace, patience, kindness, goodness, faithfulness, gentleness, self-control… gratitude, which is what we we are supposed to have in our hearts.

When we acquire such peace, it means that we have set ourselves in the embrace of God Almighty and actually we have no need of any other protection and we have no need of other riches. We have the sweetest, the wealthiest and most powerful. That is how our life will become peaceful and tranquil. That is the peace that outreaches all other values of this world. Simply, we will no longer have the worldly requirements we usually have when not seeking Christ or following His path: indulgence, covetousness and vainglory. In this world we hope for something that gives no certainty at all. It is as if we followed our own shadow. No matter how hard we try to reach it, it escapes us, then we pursue it over and again, but nonetheless we are more and more empty and become more and more dissatisfied and even desperate and depressive.

With the worldly way of life we very often load ourselves with too heavy burdens. We do not seek ourselves, but it is a kind of a mask or image that we impose on us. Such an image usually is a burden but we like wearing it, as if to emphasise our personalities, but in fact we are deceiving ourselves, we get captured in this image, which makes our life more complicated. Let us compare this Gospel’s reading with the previous one that we read a few days ago, namely that it is hard for a camel to enter the eye of a needle, i.e. a rich person to enter the kingdom of heaven, and let us draw the conclusion that we need to free ourselves from everything, from every burden and then we would be able to enter through the eye of a needle, i.e. to acquire the kingdom of heaven.

This is freedom from everything. It is the real freedom that the venerable fathers acquired. This we can do only by taking upon us the yoke of Christ. Let us learn from Him, for He is humble and meek in heart and we will find the peace for our souls. As I said before, then we will be both the most powerful and the wealthiest people, for we will have no lack of anything. Amen.!